31 Οκτωβρίου 2007

Εξομολόγηση

Στο διάλογο μας μπαίνει σήμερα μια καινούρια φίλη. Δεν είναι μπλόγκερ, γράφει όμως εδώ και πολλά χρόνια. Από τα λίγα που είδα σε σχόλια της αλλού, πιστεύω ότι σύντομα θα τη καλωσορίσουμε στη κοινότητα των Κυπρίων μπλόγκερς.

Η ίδια μου έγραψε: "Έκανα ήδη μια εγγραφή ως νέος blogger με το όνομα monachus monachus. Καταλαβαίνεις ότι θέλω να διατηρήσω ανωνυμία στην μπλογκόσφαιρα. Μπαίνω κάποτε ως Μ.Μ. στο μπλογκ των προεδρικών. Βρίσκω πολύ ενδιαφέρον το δικό σου μπλογκ, όπως και αρκετών άλλων αθεράπευτα ρομαντικών..."

Υποδεχτείτε την και μη ξεχάσετε να αφήσετε το σχόλιο σας.

Η συμπαθέστατη μεσογειακή φώκια monachus monachus.

Υπήρξε εποχή - πολλά χρόνια για την ακρίβεια- που ανήκα στους προνομιούχους επώνυμους αρθρογράφους, απ’ αυτούς που γράφουν την άποψή τους επί παντός επιστητού, που αραδιάζουν τα σώψυχά τους και που είναι σε θέση, εκ του ασφαλούς, πάντα, να κρίνουν όλους τους άλλους, πείθοντας τους εαυτούς τους ότι κάνουν κοινωνική παρέμβαση. Νομίζω ότι όλα αυτά τα χρόνια που έγραφα, είπα και μερικά καλά και σωστά πράγματα, είπα και μπούρδες. Μάζεψα και κολακευτικά σχόλια, αλλά έφαγα και μούντζες όπως επίσης και μερικές αγωγές. Πάνε όμως τώρα όλα αυτά. Και διηγώντας τα να κλαις, που λέμε (ή να γελάς, δεν έχει και πολλή διαφορά).

Η αλήθεια είναι ότι μου έλειψε η δημόσια έκθεσή μου αυτόν τον ένα χρόνο που διακόπηκε σχεδόν βίαια η επαφή μου με το γράψιμο. Άνκαι την εποχή που πληρωνόμουν για να γράφω, υπήρξαν αναρίθμητες φορές που άνοιγα μια λευκή σελίδα του word και δεν ήξερα από πού να αρχίσω, η πραγματικότητα είναι πως όταν ολοκλήρωνα το κείμενο μου, ένιωθα μια προσωπική ικανοποίηση, ιδιαίτερα σημαντική για κάποιον με όχι και τόσο σπουδαία αυτοεικόνα.

Την εποχή των ασφυκτικών deadlines και των πιεστικών οικογενειακών υποχρεώσεων, που σε συνδυασμό με πλάκωναν, δεν είχα καθόλου χρόνο να χαζεύω στα μπλοκς. Ομολογώ πως τώρα καταλαβαίνω τι έχανα... Τώρα που διαθέτοντας επιτέλους τον χρόνο, έχω μετατραπεί σε λαθραναγνώστρια στη μπλογκόσφαιρα, με μια έντονη επιθυμία να αποκτήσω ένα δικό μου μπλοκ, μια νέα «προσωπική στήλη» και να παρεισφρήσω σε ένα χώρο ξένο, αλλά την ίδια στιγμή οικείο. Σε ένα κόσμο που μέσα στην κοσμάρα του και τη μοναχικότητά του, είναι αυθεντικός και γοητευτικά μυστήριος. Ξέρετε, δουλεύοντας χρόνια στα περιοδικά και ασχολούμενη με αηδίες των σελέμπριτι και των διαφόρων κυρίων Τίποτε, είχα ξεχάσει πώς είναι να είσαι ο εαυτός σου και να είσαι ειλικρινής μαζί του. Τώρα που έχω τον χρόνο και την καλή διάθεση, τρυπώνω απρόσκλητη στα μπλογκς, σχεδόν αμήχανη και αισθάνομαι ότι επιστρέφω σε ένα παιχνίδι των παιδικών μου χρόνων, που έφτιαχνα φανταστικούς φίλους και περνούσα μαζί τους άπειρες ώρες, ξορκίζοντας τους φόβους και τις ανασφάλειές μου. Ήταν μαγική εκείνη η εποχή και είχα ξεχάσει ότι υπήρξε στη ζωή μου. Μου την θυμίζει η μπλογκόσφαιρα και αυτό μου αρέσει πολύ, καλοί φανταστικοί μου φίλοι.

Ελπίζω να μην χαθούμε.

Monachus Monachus

Υγ. Ανακαλύπτοντας τον πλούτο των μπλοκγς σας, σας διαβεβαιώ ότι πολλοί επαγγελματίες γραφιάδες θα ζήλευαν το γράψιμο, τις γνώσεις και την επάρκεια σας. Νάστε καλά φίλοι μου.

M.M.

30 Οκτωβρίου 2007

BOYBH ISTOGRAFHSH

Σεβαστοί αναγνώστες, αγαπητοί συν-ιστογράφοι, κυρίες και κύριοι. Σήμερα είναι μια μεγάλη μέρα για τη Κυπριακή μπλογκόσφαιρα. Ένας από τους πιο δημοφιλείς Κύπριους ιστογράφους γιορτάζει απόψε τα πρώτα γενέθλια του ιστολογίου του.

Το μόνο δώρο που μας ζήτησε μέσα από το κείμενο του, είναι να του πούμε τι σημαίνει για μας το ιστολόγιο του. Μη τσιγκουνευτείτε τα καλά λόγια αλλά ούτε και τις κακίες.

Άϊντε, και τα ποτά από το μαγαζί. Να σου ζήσει Αγρινέ!

******

Τζίνι του Λυχναριού: «Λοιπόν, εσύ τι ευχή θα κάνεις;»

Αγρινό: «Να σβηστούν όσα γράψαν οι προηγούμενοι!!!»

Οκτώβρης του 2006. Είχα ήδη κάνει εγγραφή στο blogger, μετά που είδα διάφορα Ιστολόγια. Επιστρέφοντας από σπίτι φίλου, πέρασα από ένα δρόμο που είχα καιρό να διαβώ. Γέμισε η κεφάλα μου σκέψεις και εικόνες (ίσως να έφταιγαν εκείνα τα μανιτάρια που ψήσαμε στα κάρβουνα και φάγαμε). Επιστρέφοντας στο σπίτι, έκατσα μπρος από τον υπολογιστή και άρχισα να γράφω. Ακόμη δεν τέλειωσα.

Γράφω επειδή μπορώ (κατηραμένη Δρακούνα, μου πήρες την ατάκα απ’ τα δάκτυλα). Είναι ευνουχισμένη η επικοινωνία στην Κύπρο. Άμα ξεστρατίσεις από τα τετριμμένα, είτε θεματολογικά (η μάππα, οι γκόμενες/ γκόμενοι που δικαιούσαι να παρουσιάσεις σαν τρόπαιο ή που θέλεις να ξεχάσεις σαν ενοχές, τα τελευταία πολιτικά τσιτάτα, ο στρατός, οι καθηγητές σε γυμνάσιο / λύκειο, η πενταήμερη, κλπ.) … είτε στην τεχνοτροπία και στους σκοπούς της (να φωνάζεις πιο δυνατά από τους δίπλα σου, να βλέπεις τον απέναντι ως «αντίπαλο», να αντιλαμβάνεσαι τη συζήτηση ως μάχη εντυπώσεων και όχι ως κοινή αναζήτηση)… άμα λοιπόν ξεστρατίσεις, τρώεις απομόνωση. Γράφω επειδή δεν μπορώ να σας μιλήσω.

Θέλετε μονόλογους λοιπόν, σαν αυτούς που μας ταΐζουν στα τηλεοπτικά – πολιτικά πάνελ; Θα σας δώσω μονόλογους. Μόνο που θα είναι γεμάτοι χρώματα και ήχους, ιστορίες και σύμβολα κεντημένα σε ψηφιακά σύννεφα, αλληγορίες που ζωγραφίζουν ξεκάθαρα το νόημα τους, μικρές και ασήμαντες κουτουλιές ενός κερασφόρου τετράποδου με χαμηλό δείκτη νοημοσύνης και ιδιάζοντες τροπισμούς κοινωνικο-ποίησης. Γράφω επειδή δεν μπορώ να μην γράφω.

Ανακάλυψα πάντως πως τα Ιστολόγια δεν χρειάζεται να είναι απλώς «σελίδες». Με λίγη προσοχή –στο φόντο, στο περιεχόμενο, στις φώτο και στο Podcast –μπορούν να δώσουν την αίσθηση ενός «Χώρου». Χώρου που θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν ακόμη και καλλιτέχνες που επιθυμούν να αυτοπροβληθούν χωρίς καμιά υποχρέωση στους διάφορους μεσάζοντες (γκαλερί, ατζέντηδες, καλλιτεχνικούς παράγοντες, δισκογραφικές εταιρείες, ΜΜΕ). Παρομοίως, θα μπορούσαν να λειτουργούν ως Ελεύθεροι Ραδιοσταθμοί χωρίς μετρήσεις και εξαρτήσεις.

Πίσω στο θέμα μας.

Γιατί λοιπόν γράφω;

It's a mystery, It's a mystery wrapped in a riddle inside an enigma!” (JFKJoe Pesci)

Είναι άραγε σημαντικό το τι σημαίνει για μένα το γεγονός ότι γράφω σε blog; Πιο σημαντική βρίσκω την ερώτηση «τι σημαίνει για τους άλλους το blog μου». Για αυτό το λόγο καλώ τους αναγνώστες μου (τζιαι τους τρεις σας μαζί, μεν μου αντρέπεσται) να πουν ΕΚΕΙΝΟΙ τι σημαίνει για αυτούς το Ιστολόγιο μου…

Αγρινό Ηλίθιο

29 Οκτωβρίου 2007

Γιατί μπλοκάρω

Το μπλογκ φιλοξενεί σήμερα ένα συνειδητοποιημένο και ευαίσθητο κείμενο από ένα μπλόγκερ "διαφορετικό" όπως ο ίδιος χαρακτηρίζει τον εαυτό του, τον greekstories. Σημειώνω με ικανοποίηση ότι ο greekstories ο οποίος είναι παλιός μπλόγκερ με ξενόγλωσσα μπλογκς, ενθαρρυμένος από τη συζήτηση μας, αποφάσισε να κάνει την εμφάνιση του και στη Κυπριακή μπλογκόσφαιρα.

Το κείμενο δημοσιεύεται και στο μπλογκ του,
Ψυχές και Σώματα. Τον ευχαριστώ για την πρωτοβουλία που πήρε, να μας το παραχωρήσει.

Με αφορμή αυτά που διαβάζω στο Μπλοκ του Λέξη έκανα κι’ εγω κάποιες σκέψεις πάνω στο θέμα.. Γιατί μπλοκάρω άραγε;

Τις απαντήσεις μου τις βρήκα κάπως τρομακτικές: Μπλοκάρω…

- Γιατί είμαι μόνος. Γιατί δεν έχω κανέναν να μιλήσω, να εκφραστώ, ίσως και γιατί δεν θέλω και κανέναν να ακούσει η να ξέρει αυτές μου τις σκέψεις και τα βιώματα. Απ'τήν άλλη αυτό είναι ψυχοπαθητικό γιατί αν δεν ήθελα κανέναν να τα ξέρει δεν θα τ'αγραφα.

- Γιατί το μπλοκ μου είναι η παρέα μου. Δεν μου αντιμιλά, δεν διαφωνεί μαζί μου, ακούει στωικά, υπομονετικά και δεν με πρήζει με τα δικά του.

- Γιατί όταν άρχισα να γράφω στην ηλικία των δέκα ανακάλυψα ότι είναι η καλύτερη ψυχοθεραπεία. Εξοικονόμησα τα λεφτά που θα δινα στον ψυχοθεραπευτή μου και τα βρήκα από πολύ νωρίς με τον εαυτό μου. Γράφοντας τις αμφιβολίες μου, τις σκέψεις μου, τα συναισθήματα μου, τα βιώματα μου και καταγράφοντας έτσι και την πορεία μου, μάλλον τον αγώνα μου στην ομοφυλοφιλία ήξερα υποσυνείδητα πολύ πριν το καταλάβω συνειδητά ότι η σεξουαλικότητα μου και ψυχοσύνθεση μου είναι διαφορετικές. Αυτή η συνειδητοποίηση η υποσυνείδητη μου έδωσε απερίγραπτη δύναμη σ’έναν απερίγραπτο Γολγοθά.

- Γιατί αν δεν μπλόκαρα δεν θα μπορούσα να τελειώσω το πρώτο μου βιβλίο. Άσχετο αν τοχει φάει η σκόνη των μπαιτς, εγώ το τέλειωσα. Αν θα το εκδώσω τώρα είναι άλλη κουβέντα.

- Γιατί όταν μ’ εγκατελειψε ο πρώτος μου και μοναδικός μου μεγάλος έρωτας στην ηλικία των είκοσι γιατί αποφάσισε να πάει να παντρευτεί με μια κότα (ή δυο;) και να κάνει τρία παιδιά, δεν είχα κανέναν να ξεδώσω εκτός απ’ τα γραφόμενα μου.

- Γιατί όταν με κυριεύουν οι μοναξιές εδώ στα ξένα και πεθυμώ πολύ πιο έντονα την μανά μου, τον αδελφό μου, το σπίτι μου, την θάλασσα, τον ήλιο, την Κύπρο, κανένας άλλος δεν δείχνει τόση κατανόηση στις νοσταλγίες μου όσο το μπλοκ μου.

- Γιατί είμαι εγωιστής. Δημιουργώντας, δεν το κάνω μονό για να μειώσω τα ζαναξ. Θέλω να διαβαστώ, θέλω ακουστώ, ίσως και να θέλω να γίνω διάσημος. Ίσως όντως να με ανακαλύψει κάποιος και να με κάνει συγγραφικό σταρ. Ποιος ξέρει;

- Γιατί δεν είμαι μονό εγωιστής, αλλά και πελαγωμένος με το σύνδρομο της μητέρας Τερέζας. Θέλω με τις εμπειρίες μου να δείξω και σε άλλους που ακόμα έχουν δυσκολίες με την σεξουαλικότητα τους ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο μαύρα όσο φαίνονται. Ότι στις στιγμές μου νιώθουν μονοί και εγκαταλελειμμένοι να σκέφτονται ότι έστω και με τα’αψυχα γραφόμενα κάποιου αλλού μπορούν να βρουν μια ελπίδα απ’ το πουθενά.

- Γιατί θέλω να είμαι μια φωνή δυνατή σε μια κοινωνία που είναι ακόμα μουλωχτή και υποκρίτρια και δεν δέχεται τους διαφορετικούς ενώ πίσω απ’ τα σκηνικά είναι όλοι μπουρδέλο. Να γίνω ένα σημείο αναφοράς σε μια κοινωνία που το γαμάτε γιατί χανόμαστε έχει γίνει κρέντο σαν την Αμερική αλλά το θεαθήναι είναι πιο σημαντικό απ’ την ουσία.

- Γιατί είμαι περήφανος που καταφέρνω έστω και διαφορετικός να επιβιώνω αν και η μανά κι’ ο πατέρας της καλύτερης μου φίλης δεν μου ξαναμίλησαν όταν άκουσαν μετά από τριάντα χρόνια στενών δεσμών ότι είμαι γκέι.

- Γιατί το συναίσθημα ότι σε χρειάζονται όταν είσαι ο μόνος που καταλαβαίνεις τις δύσκολες ψυχικές καταστάσεις των φίλων σου είναι σκέτη καύλα επειδή τότε αντιλαμβάνεσαι ότι αν δεν ήσουν διαφορετικός δεν θα είχες αυτή την ικανότητα.

- Γιατί όταν ο κολλητός σου κάνει κέρατα στην πολύχρονη γκόμενα του και θέλει να βγει έξω με την καινούργια έρχεται σε σένα και τον παίρνεις για κάλυψη στο γκέι μπαρ μαζί με την καινούργια όπου δεν τους ξέρει κάνεις κι’ έχεις την ικανοποίηση ότι έκανες κάτι καλό και παράλληλα το διασκεδάζεις. Κι επειδή δεν μπορείς να το πεις σε κανέναν ανοίγεις το νόουτμπουκ σου, μπαίνεις στο μπλοκ και τα ξερνάς όλα και δεν έχεις και τύψεις ότι έβλαψες κανέναν.

- Γιατί όταν θέλω να ξεράσω από αναχρονιστικές μαλακίες, μπαίνω στο μπλοκ μου και βρίσκω την υγεία μου. Όπως τότε σε μια ευρωπαϊκή πόλη που πήγα τον πρώην μου με τα τρία παΐδια σ’ ένα γκέι μπαρ μαζί με τον αδελφό μου και έκανε ότι ήθελε να ξεράσει απ’το πουσσλικι που έβλεπε μπροστά του. Τον χρόνο όμως που πηδιόταν μαζί μου κάθε άλλο παρά ξερνούσε. Μην χέσω. Και για να μην χέσω και για να μην βλάψω κανέναν μπαίνω στο μπλοκάκι μου και τα βγάζω όλα από μέσα μου κι έτσι δεν τρελαίνομαι.

- Γιατί όταν δήθεν αγωνιστές και αγωνίστριες στην Κύπρο γίνονται υπουργοί και φημίζονται για το ήθος και τις αξίες τους κανένας δεν θέλει να ξέρει τι σκατά έκαναν πριν και πόσο κακό έκαναν σε κόσμο και κοσμάκη και τι χέρι είχαν στα πραξικοπήματα. Και τα παιδιά τους είτε γκέι είτε λεσβίες μπορούν και κάνουν καριέρα κι όλα είναι καλά κι ωραία αλλά όταν ένας άμοιρος προσπαθήσει να μπει στην ιδία πορεία τον γαμάν γιατί είναι διαφορετικός. Κι’όταν θέλω να βγάλω αυτή την αδικία από μέσα μου και δεν μπορώ γιατί θα είμαι μια φωνή στην έρημο μπαίνω στο μπλοκ μου και ξεθυμαίνω.

- Γιατί ταχω παίξει με την καλπάζουσα μαλάκια που βλέπω γύρω μου κάθε μέρα. Και γράφω για να καταλάβω αν όντως είμαι εγώ παιγμένος ή οι άλλοι.

- Γιατί επικοινωνώ. Μπορεί να μην ξέρω αυτούς που επικοινωνώ αλλά μου λείπει κι έτσι βρίσκω την καθημερινή επικοινωνία με άλλους ανθρώπους που σκέφτονται και προβληματίζονται με τον δικό τους προσωπικό τρόπο. Με κάνει πλούσιο σε εμπειρίες και μου ανοίγει άλλους, καινούργιους ορίζοντες. Μπορεί να διαφωνώ αλλά αυτό δεν είναι σημαντικό. Σημαντικό είναι ότι υπάρχουν κι άλλες απόψεις.

Ίσως και να υπάρχουν κι’αλλοι πολλοί λόγοι γιατί μπλοκάρω. Αλλά μόλις ξύπνησα μετά από μια πολύ μαλακισμένη γκέι νύκτα στην Κολωνία, βρωμάω Smirnoff Ice και τσιγαρίλλα κι’ο σκύλος θα με φάει αν δεν τον βγάλω για jogging. Άρα ετοιμάζομαι για τρέξιμο τώρα να κάψω και τις θερμίδες του πότου από χθες το βραδυ και μετά θα σκεφτώ κι’αλλους λόγους γιατί μπλοκάρω.

Ό πίνακας είναι το έργο "The Soul Hovering Over the Body" του Louis Schiavonetti (1765-1810)

27 Οκτωβρίου 2007

Mikri Erwto-graphe-a

Σεβάστηκα, κατ' εξαίρεση, την επιθυμία του Δημήτρη και δημοσιεύσω το κείμενο του στα γκρίνγκλισh. Ο ίδιος λέει στο πρώτο του ποστ, τον Δεκέμβρη του 2003 (ναι, από τότε μπλογκάρει!), "Animporos na hrisimopioiso Ellinikous haraktires, arhizo pou laleis tin grammeni mas foni, ton fo-no / tin apopeira kai to polemiko anakoinothen (dioti "There is Nothing but Trouble and Desire" "ktl, ktl, ktl.") me ta Universal, ah! Evropi - me tin ropi pou egine ormi kai mas parasernei (xana+xana+xana) se mono-pathkia xena, ma pantote dika mas- kai sinehizontas ek tou description, ek tis sparagmenis Summas tou 'Ombiou', xana-lalo: Here."

Αγαπητοί αναγνώστες ένα κείμενο για δυνατούς λύτες!

Istamboul from Duyuk Balik - Από το Ombion

Pistevw eis ena Ypologistin, entos keravnou kai dia tis ylis.
Nikos Karouzos, CREDO, 1989

1.Pros ti to blogging? I erwtisi, opws apanta tin echo tis, opws apantiete i idia diladi, pio katw, ws erwtisi kai ohi ws thesi, ws apantisi tis erwtisis tis idias pou tithete ws tetoia, apantiete, kyriws mesa apo tin fwni. I fwni, to vema pou dinete stin fwni, einai pou kyriarhei ws o logos tou logou tou blogging. Ki omws, i akariaia touti heironomia tou blogging, entos keravnou kai dia tis ylis, einai mia heironomia grafis.To keimeno, kai ohi i fwni, einai pou dinei sto blogging, sto blog en praxi, tin morfi pou katalamvanei, kai di mia morfi keimenou exagriwmenou - ashetws tou kata poso dra ws topos metatopisis nevrwsewn kai psychanagasmwn i ohi - mia exagriwsi pou epitrpete mono apo tin morfi afti kathe afti tou blogging ws keimenou kai tis grafis tou ws keimeno tou blog: ws blogging.


2.To keimeno tou blog, to blogging, einai ena keimeno peran tis fwnis. Peran tou logou opws apantiete peran tou keimenou. Touto to peran, to peran tou peratou, to pera twn oriwn, opws kai technologika - dia tis ylis- prosferete ws yposhesi apo to blogging ws keimeneiki drasi, mas apalasei apo tin epivalomeni prwtokathedria tis fwnis. Mas fernei peran tis. Peran, ektos twn oriwn mias peratis fwnis me tehnita oria kai arthrwmenous koinwnikous fragmous arthrwsis k.a., pou prodidoun tin yposhesi pou mas yposhete i fwni ws arthrwsi logou: tin yposhesi tis epi-koinwnias. I fwni einai panta anti-keimeniki, ypo-logi, kai ws tetoia adynatei na aftonomithei, na yparxei ws ontotita peran tis prokathorismenis koinwnikis tis leitourgias ws epi-koinwniaki. I fwni ws arthwsi logou yposhete tin epi-koinwnia. Ma ws tetoia, ws epi-koinwniaki den yparhei pote, pote ws fwni, ws logos, ws logika leitourgiki leitourgia, afou i fwni periorizete apo tin idia tis tin leitourgia: tin arthrwsi logou. Tin enarxis diladi tis logikis. I exagriwmeni fwni, i erwtiki fwni, i apospasmatiki fwni den einai para i afwni fwni, i siwpi ws ap-ousia, i koinwniki katargisi tis epi-koinwnias dia mesou twn alexikeravnwn symvasewn leitourgikotitas kai orthologistikou ofelimitismou pou apozitoun apoikiokratika tin ousia. To keimeno omws ws keimeno - kai ohi ws daktylografimeni metaglwtisi tis fwnis- to keimeno pou technologika prosferei to keimeno tou blog, to blogging, den mporei para na einai exagriwmeno, erwtiko keimeno.


3.To erwtiko keimeno, to keimeno tou blog, to blogging, einai to keimeno pou anairontas tin dialektiki leitourgia tou perato, katigoriopoiimenou orthologismou, diaperna tin idia tin yfi tou, yfainwntas tin me ihnoi allwn keimenwn, syndewntas ton eafto tou - pou den einai etsi pote 1 - mesw syndesmwn me alla keimena. Afinete estsi, kai etsi afinei to blogging na afisei pisw tin prwtokathedria tis fwnis - kai tin dialehtiki arheiothetisi twn fwnwn - gia harin mias agrias, mias exagriwmenis, mias diaspartis kai perata aperatis erwikis syn-omilias. Ohi enos -entos oriwn efprepeias- koinwniko-politkou dialogou, mia mias erwtikis synomilias pou anathewrei ton orizonta tou politikou ws ekeino pou anadianemei to aisthito. Afto pou kanei aisthisi, pou epitrepei tin antilipsi.


4.To blogging anathewrei to ti ginete antilipto. To ti prokalei tin antilipsi ws aisthisi kai ohi ws apli pros-lipsi. Touto symvenei monaha en mesw erwtos. En
mesw diladi mias erwtimatikis diadikasias, mias diadikasias erwtwn pou aenaa antechoun, adynata -wsan erwtevmena filikoutounia- na katsoun enan topo. Na kourniasoun. To keimeno ws erwtas, to erwtiko keimeno, to keimeno tou blog, to blogging, den einai tipota allo apo to meso toutis tis erwtimatikis diadikasias, ma kai taftohronos i diadikasia i idia. I anathewrisi kai i anadianomi tou aisthitou apo tin keimemiki touti heirwnomia einai apotoko mia grafis ektos ousias, ektos thematos, ektos tis oriotopothetisis pou epivallei i oriotopothetimeni koinwniko-politiki, i vio-grafia ws eidos logo-technias, i 'o topos'.

5.I gewgrafia tis fwnis ws arthwsis logou einai ws epi to pleiston i kratiko-koinwniki gewgrafia pou krata omiro tis to ti ginete antilipto ws politiki. I gew-graphe-a tou keimenou einai i grafi mias diasporas. Einai i grafi mias keravnovolas dianomis, enos akariaiou heretismou, enos here, pou idi peran tis prokathorismenis kratiko-koinwnikis gewgrafias, den einai pote edw, ma, hwirs aido, andianemete ws aisthito, ws antilipsi, ws pliroforia, ws gnwsi apo-heretwntas proslamvanouses para-staseis.


6.Katw apo to exagriwmeno ifaistio tou keimenou diakyvete enas megalos erwtas. Enas erwtas omws pou gia na parameinei erwtas, gia na parameinei diadikasia ana-kalipsis, na parameinei ek-statikos, prepei na enagalistei to exagriwmeno ifaistio tou keimenou. O orthologismos pou vematodotei tin fwni ws arthrwsi logou, eklogikevwntas ton, ton anairei kai tou arneite tin eidiki tou diaspora, antitaswntas tin idi yparhousa dikia tou 'kykloforia'. To blogging, to keimeno tou blog, i heirwnomia touti para-menei peran tis koinwnikis oriothetisis tou antiliptou dia mesw tis fwnis ws logos , se anti-stasi, sygrousiaka exagriwmeno me tin symvasi tis argias. Agrio, skandalwdes, sfyzwn, atopo.

25 Οκτωβρίου 2007

"Όπως μιλώ, γράφω. Χωρίς δευτερες σκέψεις...."

Η ΡοΑμ παίρνει τη συζήτηση μας ένα βήμα παραπέρα. Κάποτε έτρεμε στην ιδέα ότι κάποιοι άγνωστοι θα διαβάζουν τα γραφτά της. Σήμερα διερωτάται γιατί δεν παίρνουν οι μπλόγκερς αρκετή προβολή. Τρώγοντας έρχεται η όρεξη φαίνεται :)


Σιγά σιγά πλησιάζουμε στο τέλος και ελπίζω να βρίσκετε ενδιαφέρουσες τις απόψεις που κατατέθηκαν. Αν κάποιος νομίζει ότι έχει άποψη για κάποια πτυχή του θέματος που δεν καλύφτηκε επαρκώς, ευχαρίστως θα τον ακούσουμε. Θα περιμένω τα τελευταία άρθρα τις επόμενες δύο μέρες.


Το μικρόφωνο στη ΡοΑμ!



Ξεκίνησα να blog-άρω το Νοέμβρη του 2004. Πάντα έθελα να κρατώ ημερολόγιο αλλά ποττέ εν τα εκατάφερνα. Βρε εγόραζα ροζ τετράδια, πολύχρωμα, με patterns αλλά πάλε τίποτε. Το πολλύ πολλύ να έγραφα 2 φορές. Σημείωση: ότι γράφω πας σε κόλλα εν μπορώ να το θωρώ, έχω κόμπλεξ και πετάσσω το. Ιδίως αν νεν δικές μου σκέψεις.

Το 2004 πως και ανακάλυψα το blogspot? Κάπου εγύριζα και ήβρα τη λέξη blog και έφαν με η περιέργεια να δω ίντα που έν τούτο. Αφού εχουν ούλλοι blog γιατί να μεν έχω και γω, και πού ξέρεις μπορεί να μου αρέσει και να γράφω. Όταν έπιασα comment για πρώτη φορά εφοήθηκα. Απαναγία μου, κάποιος δκιαβάζει τούτα που γράφω! Red alert. Τζείνον ήταν, εν εξανάγραψα στο συγκεκριμένο.


Τελικά, να μεν σας πω και ούλλην την ιστορία πως εξαναήβρα το blogging interesting, ετράβησε με το wordpress και έμεινε μου το habit.

Τα περισσότερα όσα είχα να πω τα είπαν οι προηγούμενοι έτσι θα προσπαθήσω να μην τα επαναλάβω.

Κατ΄αρχήν, τα μόνα blogs που δημοσιεύονται είναι των συναγωνιστριών Urban Tulip και Δρακούνας στο Υστερόγραφο του Φιλελεύθερου και City Free Press ( ναι τζίνη που εν μούκτι στο Starbucks/ Coffee Beanery / Zorba κτλ) αντίστοιχα. Πόσοι αναγνώστες επιάν την εφημερίδα και εκάτσαν μπροστά που το computer να έβρουν τούτα τα blogs και να συνεχίσουν να τα δκιαβάζουν? Πολλά λλιοι που ότι φαντάζουμε. Εγώ έτσι έκαμα ( thank you dear Tulip), και είδα ότι έχει και άλλους Κυπραίους που ανακαλύψαν το blogging.


Γιατί να μεν γίνονται και άλλα blogs publish? Τουλάχιστον στη City που είναι για την Κυπριακή κοινωνία ας βάλλουν κάθε φορά ένα κυπριακό blog.

To internet είναι αρκετό για να ακουστεί κάποιος, αλλά πως θα σε βρουν να σε δκιαβάσουν?

Έχω καμιάν 15ρκα φίλους/παρέες και που τζίνους το term blog τρεις το ξέρουν. Ο ένας έκαμεν και δικό του μάλιστα γιατί είπε μου ότι εν trendy (!) να έχεις blog ( εκατάφερα τα δηλαδη και γω να είμαι μια φορά trendy), η άλλη ήταν αδκιασερή και ήταν ούλλη μέρα στο varkoume.com forum και ήβρεν τη Δρακούνα. Η άλλη έπιανε print outs posts της Δρακούνας, που την δκιαβάζει η θκειά της στο γραφείο και χαχανίζει με τις συναδέλφισσες της. Άρα Δρακούνα = blogging in Cyprus.


Το παράξενο όμως, εν ότι στο Blogger που έκαμα ένα γλήορο search σήμερα έχει 1700 blogs με κριτήριο να είναι στη Κύπρο. Που τα ήβραμεν τούτα ούλλα? Μιας και είμαι που είμαι αδκιασερότατη άνοιξα κάμποσα έτσι randomly να δω πως ήταν κτλ. Είχεν λλία που ήταν απλά διαφημιστικά και μερικά που ούτε καν ένα post εν είχαν. Αρκετά εν που ξένους (ρώσσους και εγγλέζους για παράδειγμα) που μένουν Κύπρο.

Eπίσης έχει μπλογκς στο Phigita.net or smth. Γιατί δεν νεν ευρέως γνωστά?


Τypes of blogs and content:

Δαμέ ξεκινούν εντελώς υποκειμενικά σχόλεια.

Λλίο το επαρακάμαμε με την πολιτική? Σάτιρα και κακή κριτική για τους πολιτικούς και τα τρέχοντα γεγονότα εν ωραία αλλά για πόσο καιρό και πόσο φανατικά? Και μην ξεχνάτε ότι ένα blog συνήθως γράφεται που έναν άτομο (εκτός που ελάχιστες εξαιρέσεις) άρα εν νεν balanced οι απόψεις. Τωρά στα comments αν γίνετε δημοκρατική συζήτηση και βκαίνει κάποιον γενικό συμπέρασμα άλλη κουβέντα.

Υπάρχουν και άλλα μπλογκς, πιο diary oriented. Με αστεία θέματα και κωμικοτραγικές καταστάσεις αλλά και συνάμα αυθόρμητους προβληματισμούς.

Γεγονότα που τη ζωή μπαίνουν στα μπλογκς με φωτογραφίες και σαρκαστικές λεζάντες/ σχολιασμούς. Θα μπορούσα να πω, ότι εν σαν να και διαβάζεις κουτσομπολίστικο περιοδικό χωρίς την κακή έννοια. Εξιστορούνται εντελώς προσωπικές εμπειρίες.


Το μπλογκ μου εν ένα που τούτα. Is it of any less importance?

Θέλω σημασία και 'ανεβάζω΄ ένα μέρος της ζωής μου στο ίντερνετ?

Η ρουτίνα αναγκάζει σε να γράψεις χαλαρά, να προβάλεις τις καθημερινές σου 'περιπέτειες'. Όπως είπε και ο φίλτατος Φιρφιρής , είναι σαν μια ψυχανάλυση. The lack of verbal communication allows me to express my concerns, doubts, enthusiasm and even mock unfortunate situations and attitudes without any restrictions.

Απολαμβάνω να διαβάζω κριτικές για μπαράκια/cafes, για ταξιδάκια...απλά και όμορφα.

To RoAm διά μου balance. Εδκιάβαζα για τις εξετάσεις μέρα-νύχτα, τζίντα 10 λεπτά που επερνούσα για να γράψω και να δκιαβάσω blogs εξεκουράζαν με και ευχαριστούσαν με.

Και εξεπέρασα και το "jesus someone's reading my posts", ήβραν με και γνωστοί μου και τωρά αλωνίζουν όποτε τους καπνίσει και αφήνουν κόμμεντς. ( είπαμεν, η Κύπρος πόση ένι???)


Εν μπορώ να γράφω περίτεχνα, με όμορφες λέξεις και να είμαι πάντα "alternative". Ούτε και με ενδιαφέρει. Όπως μιλώ γράφω. Χωρίς δεύτερες σκέψεις και διορθώσεις (εκτός που κανάν ορθογραφικό που φκάλλει μμάτι...).

Νομίζω ουσιαστικά που τα κυπριακά λείπει έναν hard science blog. Δεν είδα ποττέ κανέναν να γράφει για κβαντομηχανική, για το DNA, για το διάστημα (αν και οι γιατροί που έχουν μπλόγκ κάποτε κάτι γράφουν. I know it sounds geek-ish but it is well known that scientists upload their results and have discussions in blogs. Why not Cypriots?

Αυτά.


Καλό blogging, καλό blogodkiavasma!


PS. Anonymous comments are no good! Βάλλετε κάτι τουλάχιστον να μπόρουμε να σας ξεχωρίζουμε.

24 Οκτωβρίου 2007

Νεσιέ, κράτα καλά! Είμαστε δίπλα σου...


Η δικιά μας Νεσιέ Γιασίν που νεαρή ακόμα τραγούδησε και τραγουδήθηκε από τους ανθρώπους του τόπου μας, δέχεται ανήθικη και άνανδρη επίθεση από τα φασιστικά ρεμάλια της "άλλης" πλευράς. Ζητά μόνο να υψώσουμε τη φωνή μας και να σύρουμε τη πέννα μας στο χαρτί και με το λόγο μας να τους πνίξουμε τους αχρείους.

Οι μπλόγκερς, που αποδειγμένα πια, αγαπούν και τα δυο κομμάτια του τόπου μας το ίδιο, ας κάνουμε ότι μπορούμε για να νιώσει ισχυρή και δυνατή τη στήριξη και την αλληλεγγύη μας.

Οι φασίστες και οι σωβινιστές και στις δυο πλευρές είναι το ίδιο επικίνδυνοι. Ας τους φράξουμε το δρόμο!

23 Οκτωβρίου 2007

Η ιστορία ενός μπλόγκερ

Βρίσκω μια δυσκολία να προλογίσω το άρθρο που μας έστειλε η δασκάλα από το μπλογκ Εγώ εν τζιαι. Αυτό έγκειται στο ότι είναι φρέσκια στο χόμπι ή αν θέλετε, τώρα βγήκε στο κλαρί :) Προσωπικά περίμενα, ανάμεσα στα άλλα ενδιαφέροντα που περιγράφει, να μας εξηγήσει και τι εννοεί με την υπογραφή σταρχεία μου. Mας αρχειοθετεί ας πούμε; Ίσως μας το πει σε σχόλιο όμως. Λοιπόν ο λόγος της ανήκει μαζί με τις ευχαριστίες μου.

Προσωπικά ποτέ μου δεν έγραφα ωραίες εκθέσεις. Οι δικοί μου καθηγητές στο σχολείο έλεγαν, ότι στην προηγούμενή μου ζωή μάλλον ήμουν υπάλληλος τηλεγραφείου, αφού κατάφερνα πάντα να ολοκληρώνω το θέμα σε μισή σελίδα τετραδίου και στη συνέχεια να μετρώ και να ξαναμετρώ τις λέξεις, μήπως πολλύνουν… Οι δε προφορικές μου δηλώσεις περιλάμβαναν πάντοτε δυο με τρεις λέξεις – τις πιο βασικές. Για να μπω όμως στο πανεπιστήμιο αργότερα χρειάστηκε να μάθω και ‘γω τα tricks (αυτό που δεν ξεχνάω ποτέ είναι η «δαμόκλειος σπάθη» που επικρέμεται παντοτινά πάνω από τα κεφάλια των δύστυχων υποψηφίων).

Η εκφραστική μου λακωνικότητα με οδήγησε στο να υιοθετήσω αμέσως την ιδέα του ψηφιακού κειμένου. Έτσι με χαρά άρχισα να στέλνω μηνύματα, όταν εφευρέθηκαν τα κινητά, και αργότερα e-mails λόγω των μειωμένων μου πόρων ως φοιτήτριας. Η ανάγκη με είχε οδηγήσει στα μονοπάτια της τεχνολογίας…

Όταν δε βρέθηκα σε ένα περιβάλλον, όπου οι ανθρώπινες σχέσεις ήταν καθαρά ψηφιακές (πας να μιλήσεις στον καθηγητής σου και αυτός σου λέει: «δεσποινίς μου, πηγαίνετε σπίτι σας και στείλτε μου e-mail») και εγώ παρέμενα ακόμη άφραγκη φοιτήτρια, άρχισα να ζω μέσα από την οθόνη του pc μου μιλώντας με φίλους και κόβοντας βόλτες διαδικτυακές, όταν έκανα διάλειμμα από τα διάφορα γραψίματα.

Έτσι άρχισα να λαμβάνω μέρος σε fora και τις περισσότερες φορές, μη έχοντας ουσιαστικό λόγο παρέμβασης σε ανώφελες συζητήσεις, απλά εκτονωνόμουνα κάνοντας πλάκα με τους ανώνυμους ψηφιακούς φωστήρες που χρησιμοποιούν πάντα επιχειρήματα του τύπου «είναι που δεν ξέρεις ποιος είμαι».

Δε θα ξεχάσω ποτέ πόσες ώρες έχασα από τη ζωή μου από τον Γεννάρη μέχρι τον Απρίλη του 2004 προσπαθώντας να συζητήσω με ανθρώπους που είχαν εξ ολοκλήρου δοτές απόψεις γεμάτες με συνθήματα και άδειες από περιεχόμενο και που όποτε έμπαιναν στη γωνιά επαναλάμβαναν ανιαρά «εσύ διάβασες το Σχέδιο;» απαντώντας μόνοι τους «δε νομίζω να το διάβασες», ενώ οι ίδιοι το πολύ να είχαν διαβάσει τις βαθυστόχαστες ερμηνείες του από ντόπιους αϊστανίσκους της καταστροφής.

Στο εξής δεν ξαναπάτησα σε forum, ενώ γενικώς απέφευγα την κουβέντα για παρόμοια θέματα και στην καθημερινή μου ζωή. Με άλλα λόγια είχα παραιτηθεί από κάθε προσπάθεια συζήτησης για καίρια θέματα και ήμουν από κείνους που περιγράφει ο Joshua να διακόπτουν συζητήσεις, αφού γνώριζα πού θα κατέληγε κάθε τέτοιου είδους κουβέντα: κάποιος θα αποχωρούσε βρίζοντας απέξω ή από μέσα του, τις περισσότερες φορές αυτός ο κάποιος ήμουν εγώ. Μόνο αν γνώριζα ότι ο συνομιλητής μου είχε παρόμοιες αντιλήψεις με μένα έμπαινα στον κόπο να ανοίξω διάλογο. Φαντάζομαι κάπως έτσι λειτουργεί ο διάλογος στη Κύπρο για τους περισσότερους, αφού δυστυχώς τα αίματά μας είναι εύφλεκτα.

Είχα και την ατυχία λόγω των απόψεών μου να μη βρίσκω και πολύ συχνά συνομιλητές… Και έτσι συζητούσα κυρίως μόνη μου…

Μέχρι που μια μέρα (πριν κανένα μήνα δηλαδή) μια τυχαία αναζήτηση με οδήγησε στο ιστολόγιο του Λεξιπένητος. Συνδυάζοντας και την είδηση ότι οι Έλληνες bloggers ήταν οι μόνοι ουσιαστικά που διαμαρτυρήθηκαν για την καταστροφή της Ελλάδας, μου κινήθηκε τόσο πολύ το ενδιαφέρον, που αμέσως άρχισα να διαβάζω μανιωδώς τα γραφόμενα. Μετά είπα «δεν κάνω και ‘γω ένα blog, να ‘χω να πορεύομαι;». Και νά ‘μαι φρέσκια φρέσκια κι αχνιστή…

Ίδωμεν το φως το αληθινόν,

ελάβωμεν πνεύμα επουράνιον,

εύρωμεν πίστην αληθήν κ.λ.π.

Πιστεύω ότι τα blogs είναι η δύναμη των προοδευτικών ανθρώπων (για να συντονίζεσαι με οτιδήποτε νέο, είσαι απαραίτητα προοδευτικός) να περάσουν με μεγαλύτερη ευκολία κάποιες ιδέες τους μέσα από το σκόπελο του συντηρητισμού που ανέκαθεν κυβερνούσε τον κόσμο και έχει οροθετηθεί ως ο υπέρμαχος των αξιών και των ιδεωδών, ενώ στην πραγματικότητα κρατά δέσμια οποιαδήποτε εξέλιξη του ανθρώπινου είδους («πίσω ολοταχώς» που λέει και ο Πόποτας). Αφού οι παραδοσιακές μέθοδοι ενημέρωσης έχουν τρωθεί από καιρό από το συντηρητισμό της εξουσίας, τα blogs είναι ένας νέος χώρος, όπου ακόμα οι ιδέες είναι ελεύθερες να επηρεάσουν.

Αυτά τα ολίγα… τελικά το πρόβλημα έκφρασης της σχολικής μου ηλικίας έχει ξεπεραστεί!

21 Οκτωβρίου 2007

Όπως λέμε, δράκος του νερού ένα πράμα!

Αγαπητοί αναγνώστες, το μπλογκ έχει τη τιμή να φιλοξενεί το κείμενο που έγραψε για τη συζήτηση μας η Δρακούνα (φωτό δίπλα). Μια συζήτηση για τη κυπριακή μπλογκόσφαιρα θα ήταν σίγουρα ελλειπής χωρίς τη γνώμη της. Πολυγραφότατη (προσπάθησα να μετρήσω τα ποστς της τζιαι εσπάσαν τα νεύρα μου, εν ετελειώναν σιόρ) και εξαιρετικά δημοφιλής, δίνει τη δικές της απόψεις. Κυρίες και κύριοι η Δρακούνα αποκαλύπτεται σε μας πριν την ανακαλύψει η City Press (Ξέρω τι σας λέω :)



Προσπαθώ πάντα να μιλώ/γράφω για πράγματα για τα οποία γνωρίζω κάτι. Άλλωστε, αν δεν γνωρίζεις για ποιο πράγμα μιλάς ο συνομιλητής/αναγνώστης σου σε κάποια φάση θα το καταλάβει και θα σε κράξει. Θα γράψω έχοντας υπόψη εμένα, για ποιο λόγο ξεκίνησα εγώ να γράφω και τι νομίζω κάνω με το blogging.


Καταρχήν ξεκίνησα να γράφω για την πλάκα μου, κυρίως για να δω αν θα κατάφερνα να διατηρήσω το blog πάνω από 1 εβδομάδα και αν θα είχα αρκετά θέματα για τα οποία θα ήθελα να γράψω. Τελικά, 2 χρόνια μετά ακόμα γράφω σχεδόν καθημερινά και θα έγραφα ακόμα περισσότερο αν είχα περισσότερο χρόνο.

Προσωπικά, γράφω για να μην ξεχάσω αυτά που σκέφτομαι, γράφω για να σπάσω πλάκα, γράφω γιατί πολλές φορές αυτά που θέλω να διαβάσω δεν τα βρίσκω πουθενά, γράφω για να χαλαρώσω, γράφω για να ψυχαγωγηθώ, γράφω γιατί είμαι ψωνάρα, γράφω για να βεβαιωθώ ότι αυτά που σκέφτομαι τα σκέφτονται και άλλοι, άρα δεν έχω κάποια βλάβη στον εγκέφαλο, γράφω γιατί μπορώ.


ΔΕΝ γράφω για να σώσω τον κόσμο ή να κάνω την τεράστια διαφορά. Είμαι ένας average άνθρωπος, με average δουλειά και average δείκτη νοημοσύνης. Όταν βλέπω π.χ. κάτι εξωφρενικό στην τηλεόραση (ειδήσεις, δηλώσεις πολιτικών, σειρές) δεν θέλω να την σπάσω αλλά να γράψω post. Είναι είδος evolution?


Στο εξωτερικό τα blogs έχουν πολύ μεγαλύτερη επιρροή και αναγνωσιμότητα. Αλλά μην ξεχνάμε ότι στο εξωτερικό πολλοί πολιτικοί / ακαδημαϊκοί / άνθρωποι κλειδιά κτλ. διατηρούν οι ίδιοι blogs και συμμετέχουν ή σχολιάζουν άλλα blogs, τραβώντας έτσι περισσότερο κόσμο και δημιουργώντας διάλογο. Στην Κύπρο το blogging πιστεύω είναι σχετικά άγνωστο (το blog του Κασουλίδη δεν μετρά διότι δεν το έκανε ο ίδιος και καμία σχέση με blog δεν έχει). Είναι άγνωστο πιστεύω διότι γράφεται κυρίως από ανώνυμους, άρα ανένταχτους, άρα περίεργους, άρα δεν μπορούν να κατηγοριοποιηθούν κάπου και να φτάσουν στο μέσο Κύπριο.


Κάποια αλλαγή όμως έχει γίνει και στην Κύπρο. Πριν 2 χρόνια ήμασταν 10 αμπάλατοι και γράφαμε. Τώρα είμαστε 50 αμπάλατοι και γράφουμε.

Για να φτάσουν στο σημείο τα blogs να κάνουν πολιτική παρέμβαση στην Κύπρο, πρέπει πρώτα να τα διαβάζει όλος ο κόσμος και να τα παίρνει στα σοβαρά, πράγμα που δεν ισχύει τώρα (εκτός και αν μας διαβάζει πολύ περισσότερος κόσμος απ’ ότι νομίζω και ζω στον κόσμο μου). Αυτή τη στιγμή, για να κάνεις πολιτική παρέμβαση στην Κύπρο, πρέπει να ονομάζεσαι Κουλίας (ή να είσαι φίλος του) και να τηλεφωνείς στην εκπομπή του κ. Λάζαρου Μαύρου κάθε πρωί.

19 Οκτωβρίου 2007

Μήνυμα σε μπουκάλι

Ο ιδιοκτήτης του μπλογκ "Νέο Λήδρας" ζήτησε το λόγο. Με μεγάλη ευχαρίστηση του παραδίδω το μικρόφωνο. Από τους "παλιούς" στο χώρο ο Joshua, ανοίγει τη ψυχή του και μας δείχνει από που πέρασε για να καταλήξει στο μπλόγκιγκ και ποιες ανάγκες τον έσπρωξαν ως εκεί. Μας εξηγά πως ο μπλόγκερ Joshua μπορεί να κάνει το πολίτη Σταυρινό καλύτερο.

Πως η ενασχόληση με το μπλογκ επηρεάζει το συγγραφέα; Ακόμα μια παράμετρος του φαινομένου "μπλόγκιγκ" απασχολεί σήμερα τη συζήτηση μας. Τελικά η συζήτηση, φαίνεται να εξελίσσεται στη πρώτη αξιόπιστη "μελέτη" που έγινε για την κυπριακή μπλογκόσφαιρα. Με τις θερμές μου ευχαριστίες στο Joshua, σας τον παραδίδω!

Αρέσκει μου να έχω μπλόγκ.

Βασικά, πάντα άρεσκε μου να γράφω διάφορα, είτε ποιήματα, είτε απλά κείμενα για κάτι. Τζιαι στα σχολεία, οι καθηγητές πάντα ελαλούσαν μου ότι γράφω καλά, ότι φκάλλω μια αντίδραση τζιαι μια ωμότητα στο τρόπο που περιγράφω τα πράματα, ότι γενικά προκαλώ συναισθήματα με το γράψιμο μου.

Ότι έγραφα, για χρόνια, εμίνησκε μες τα συρτάρκα του γραφείου μου ή ανάμεσα σε φυλλάδια τζιαι τα τετράδια του εκάστοτε σχολείου μου. Εθκίαβαζα τα μετά για να θωρώ τες αλλαγές στην σκέψη μου τζιαι στις απόψεις μου. Τα παραπάνω εχαθήκαν μες το χρόνο τζιαι μέσα σε μετακομίσεις.

Ώσπου να κάμω μπλόγκ, λλίοι ήταν τζίνοι που είχαν υπόψην τους τις απόψεις μου τζιαι ακόμα ποιο λλίοι τζίνοι που ήταν διατεθειμένοι να κάτσουν να τις ακούσουν.

Όσο περνούν τα χρόνια, νιώθω ότι δυσκολεύκει να ανοίξεις μια συζήτηση σε μια κατά σύμπτωση παρέα (μια παρέα που απλά τυχαίνει να είσαι τζιαμέ μαζί τους). Δηλαδή, εννα ανοίξεις μια κουβέντα πέραν του συνηθισμένου, τζιαι σίγουρα εννα πεταχτεί κάποιος άκυρος να αρκέψει τα «Ουυ, ήντα ασχολείσαι τωρά» τζιαι τα «Ελάτε να πούμε κάτι άλλο, για μάππα ασπούμε» οπόταν παρετάς.

Όπως τζιαι να έσιη, πάντα ένιωθα δύσκολο να λαλώ κάποια πράματα σε κόσμο. Πολλοί θωρούν σε παράξενα, πολλές φορές οι αντιδράσεις εννεν τζίνο που περιμένεις τζιαι τες πλείστες φορές θωρεις το ύφος το αγελαδέ, σαννα τζιαι μπαίνει σε infinite loop ο εγκέφαλος του άλλου, τζιαι τελικά απογοητεύκεσαι.

Στο μπλόγκ, εν θωρείς το ύφος τους. Κάποτε αφήνουν κανένα σχόλιο, τζιαι καταλαβαίνεις τις αντιδράσεις τους. Το ιντερνετ διά σου μιαν βολική ανωνυμία τέλος πάντων τζιαι ένα απρόσωπο προφίλ.

Τούτη η κοινωνική επαφή μεταξύ των αναγνωστών του μπλογκ τζιαι του μπλόγκερ, γίνεται κατ΄ επιλογή, τζιαι όχι υποχρεωτικά. Διαβάζει σε, κάποιος που γουστάρει να σε διαβάσει. Αν δεν του αρέσει, μπορεί απλά να κλείσει το παραθυρούι σου τζιαι να πάει να δει τιτσίρες τζιαι μπέαρλυ λίγκαλ Κινεζούες.

Είμαστε αδύναμοι σαν όντα. Έχουμεν ανάγκες. Η σημαντικότερη ανάγκη (αν τζιαι αντικαταστήσαμεν την με σίδερα τζιαι σύρματα) εν ότι χρειαζούμαστε ο ένας τον άλλο. Τουλάχιστον χρειαζούμαστε να μιλούμε σε κάποιον. Η μοναξιά της ψυσίης, εν το σιηρόττερο σαράκι.

Η ψυσίη μας, εν όπως το καζάνι που βράζει, τζιαι γεμώνει σιγά, σιγά. Τζιαι πρέπει να φκερώνει. Πόσα εννα χωρέσει; Πόσα εννα τσιλλίσεις μέσα; Έσιης ανάγκη να τα πεις.

Έσιη κάποια πράματα που εν έχω κάποιον να τα πω. Εν έχω κάποιο συγκεκριμένο να τα πω ή απλά εν ξέρω ποιού θέλω να τα πω. Απλά εν τζιαμέ, τζιαι νεκατώννουντε μες την ψυσίη μου, όπως νεκατώνουντε οι κουφάες μες τον παλίολακκο του νερού.

Νιώθω πολλές φορές ότι θέλω να φκώ πάνω σε ένα βάθρο στην μέση του κόσμου, κάπου που να μπορούν να με δουν τζιαι να με ακούν ούλλοι τζιαι να τσιριλλίσω, να τραουδήσω, να φκάλω που μέσα μου κάτι, είτε καλό, είτε κακό, είτε απλά μαλακία. Με την ελπίδα ότι εννα γυρίσει ένα πλάσμα να με δει τζιαι να νιώσω ότι εν είμαι μόνος μου.

Το μπλογκ διά μου τούτη την ευκαιρία. Αφήνει με να το κάμω.

Εν έχω ανάγκη τόσο να πω τι συμβαίνει στην ζωή μου. Τι έφαα, τι είπα, πότε έκλασα τελευταία φορά. Έχω ανάγκη να φκάλω συναίσθημα. Να προκαλέσω συναίσθημα. Να βάλω σε σκέψεις. Να δώκω σε κάποιον άγνωστο, έστω τζιαι 2 λεπτά συναισθηματικό ερέθισμα. Είτε τζίνο εν χαρά, εν λύπη, εν γέλιο, εν αναμνήσεις, είτε εν απλά οργή τζιαι μίσος.

Τι εν το μπλογκ μου για μένα;

Εν μια εξέδρα. Φκαίννω όποτε γουστάρω τζιαι λαλώ ότι γουστάρω. Γελώ, περιπαίζω, αυτοσαρκάζουμαι, κλαίω, μαραζώνω, καθαρίζω..

Άλλοι ακούν με τζιαι καταλαβαίνουν, άλλοι ακούν με τζιαι γράφουν με, άλλοι απλά εν με ακούν. Εμένα φτάνει μου που μεταβιβάζω τα εσώψυχα μου τζιαι τες σκέψεις μου.

Το μπλόγκ μου.

Εν το νησί μου, εν το διαδικτυακό μου νησί. Τζιαι ο Joshoua εν το διαδικτυακό μου alter ego. Που κατοικεί πάνω στο νησί τζιαι κάθε λλίο τζιαιρό γράφει ένα μήνυμα, βάλλει το σε ένα μπουκάλι τζιαι σύρνει το μες την θάλασσα με την ελπίδα ότι εννα το διαβάσει κάποιος τζιαι να νιώσει παρόμοια.

Ο Joshoua εν κολλά ούτε κωλώνει. Ο Joshoua εν ποιο αληθινός τζιαι ποιο ίσιος. Εν κρύφει μες τα πετσιά του τζιαι ούτε φοάτε την γνώμη των άλλων. Αννοίει το στόμα του, τζιαι κλείει τα μάθκια του. Τον Joshoua εν τον πλερώνει κανένας για να μιλήσει, ούτε έσιη συμφέροντα που κανένα πολιτικό ή μεγαλο-επιχειρηματία. Τζιαι γιαυτό, ο Joshoua εν ο μόνος υπεύθυνος για τα πράματα που λαλεί.

Ο Joshoua βοηθά τον Σταυρίνο να γίνει παραπάνω σαν τον Joshoua..

17 Οκτωβρίου 2007

Δικαίωμα λόγου και συμμετοχής

Το Μπανανόφυλλο, ένας νέος δραστήριος μπλόγκερ προθυμοποιήθηκε να συμμετάσχει στην συζήτηση που αναπτύσσεται εδώ και μια βδομάδα στο μπλογκ. Τον ευχαριστώ και προσθέτω στο μπάτζιετ για τα ποτά ακόμα κάτι τις.

Είναι πια φανερό ότι οι απόψεις περί του "ιστολογείν" είναι όσες και οι "ιστολόγοι". Τον αφήνω στη κρίση σας :)

Αφιερώστε τα βράδια σας, για μια βδομάδα μπροστά την Κυπριακή τηλεόραση. Μην δείτε ούτε ΝτιΒιΝτΙ, ούτε Βίντεο. Δέστε απλά τηλεόραση. Κάντε ζάπινγκ όλα τα κανάλια, από τις 6-7 και μετά μέχρι και τα μεσάνυχτα. Κάντε μια λίστα με τα προγράμματα που σας άρεσαν και μια με αυτά που δεν σας άρεσαν. Ποια λίστα πιστεύετε θα είναι η μακρύτερη; Ασφαλώς, εκείνη με αυτά που δεν σας άρεσαν. Επειδή δεν έχω σκοπό να κάνω διαφήμιση κανενός προγράμματος, δε θα αναφερθώ ονομαστικά στα προγράμματα, αλλά άλλο από βραζιλιάνικες τηλενουβέλες, υποτιμητικές για την νοημοσύνη μας κυπριακές σειρές, ηλίθιο-χαζό-εισαγόμενο-ελληνικές σειρές και επηρεασμένα δελτία ειδήσεων δεν βλέπουμε. Τι είναι αυτό που μας λείπει λοιπόν; Μια καλή κωμική ή κοινωνική σειρά; Ένα θρίλερ ή μια ταινία επιστημονικής φαντασίας; Μπα, πάω στο ΝΤΙΒΙΝΤάδικο και παίρνω ότι θέλω.

Αυτό που λείπει είναι η δημόσια συζήτηση. Χέστηκε ο τηλεθεατής για τις σειρές των καναλιών. Ο τηλεθεατής, δηλαδή εγώ, εσύ που διαβάζεις τώρα, και ο υπόλοιπος κόσμος θέλει να δει ένα θέμα που τον ενδιαφέρει. Θέλει να δει μια συζήτηση για κοινωνικά, καθημερινά θέματα. Όχι εκπομπές για το πώς να βαφτούμε, πώς να ντυθούμε, που να πάμε για φαγητό ή για το τι είναι στη μόδα και αν η Βίσση έβαλε βυζιά ή η Βανδή χείλη. Θέλουμε εκπομπές για το περιβάλλον μας που αργοπεθαίνει, θέλουμε εκπομπές για τη μάστιγα των ναρκωτικών, θέλουμε εκπομπές για τα τραγελαφικά και σκάνδαλα που συμβαίνουν στην μπανανία μας και συγκαλύπτονται από όλες τις κυβερνήσεις μας, θέλουμε εκπομπές για την κατάντια της εκκλησίας μας, θέλουμε εκπομπές για τις φυλετικές διακρίσεις της κοινωνίας μας, τους ανάπηρους, τους αλλοδαπούς και τις συνθήκες διαβίωσης τους, τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες και ικανότητες, τους ομοφυλόφιλους και τα δικαιώματα τους, τους ακτιβιστές περιβαλλοντιστές και το σπουδαίο έργο που επιτελούν, το σύστημα παιδείας, το αστυνομικό κατεστημένο, θέλουμε εκπομπές για τόσα άλλα θέματα που ο τηλεθεατής θα πάρει το τηλέφωνο στο χέρι και θα μπορέσει να εκφράσει την άποψη του. Θέλουμε συμμετοχή σε συζητήσεις κοινωνικού περιεχομένου, και όχι να ακούμε μόνο τους επιστήμονες να μας μιλούν ακαταλαβίστικα πολλές φορές για ένα σημαντικό θέμα και να γίνεται ουσιαστικά μονόλογος. Θέλουμε να βγούμε στο βήμα και να ακουστούμε. Να ανταλλάξουμε απόψεις, και όχι να είμαστε παθητικοί θεατές σε μια συζήτηση. Θέλουμε να πάρει ήχο η φωνή μας, να απαιτήσουμε αυτά που μας αξίζουν, να αλλάξουμε αυτά που μας κρατάνε πίσω στο παρελθόν, θέλουμε να ακουστούμε, θέλουμε το ΛΟΓΟ.

Σε μια χώρα λοιπόν, όπου ο απλός πολίτης απλά πληρώνει την ακρίβεια, ζει ευνουχισμένος από τους ανάξιους πολιτικούς του και ταυτόχρονα στερείται το δικαίωμα της δημόσιας άποψης , έπρεπε να βρει ένα τρόπο για να ακουστεί. Σε μια χώρα που η δημόσια συζήτηση είναι ΠΑΝΤΕΛΩΣ απούσα, ο μόνος τρόπος για να ακουστούμε, εμείς οι μικροί και ασήμαντοι για το κράτος, αλλά σημαντικοί και χρήσιμοι για την κοινωνία πολλές φορές, είναι μέσω των μπλογκ μας. Διότι μόνο έτσι μπορώ εγώ να γράψω για τα διάφορα γελοία της μπανανίας μας και να εκτονώσω τα νεύρα μου ή να προβάλω τις ευαισθησίες μου, μόνο έτσι μπορεί ο Ασέρας να μας φέρει κοντά στην κυπριακή διάλεκτο που λείπει πανηγυρικά από την τηλεόραση και την ζωή μας γενικότερα, έτσι θα μπορέσει ο Πολίτης Πίττας να μας ευαισθητοποιήσει για το περιβάλλον, μόνο έτσι θα μπορέσει ο Λέξη Πένητας να μας μιλήσει για τόσα ενδιαφέροντα θέματα, διότι μόνο έτσι άλλοι τόσοι αξιόλογοι μπλόγκερς θα μπορέσουν να ακουστούν και να μας προβληματίσουν. Μόνο μέσω του μπλόγκιγκ μπορούμε στη Κύπρο να μάθουμε και κάτι διαφορετικό από αυτά που ακούμε και βλέπουμε στην τηλεόραση μας, που είναι το πιο διαδεδομένο μέσο ενημέρωσης. Μόνο έτσι μπορούμε να λάβουμε μέρος σε μια δημόσια συζήτηση για τα θέματα που πραγματικά μας ενοχλούν. Μόνο έτσι μας δίνεται ο λόγος!

Χρόνια πολλά στο μπλογκ σου φίλε Λέξη Πένητα και ευχαριστώ για την πρωτοβουλία σου για αυτό το θέμα, όπως και για την φιλοξενία. Χρόνια πολλά σε όλους εμάς που προσπαθούμε τουλάχιστον για κάτι καλύτερο, άσχετο αν το κάνουμε πάντα με επιτυχία ή όχι. Χρόνια πολλά σε όλη τη Κυπριακή μπλογκόσφαιρα!


15 Οκτωβρίου 2007

Γιατί το κάνουμε και ποια τα όρια μας;

Η Δασκαλούα έρχεται να προσθέσει τις δικές της απόψεις για το μπλόγκιγκ, σε μια συζήτηση που αρχικά μου φαινόταν σχεδόν αδύνατο να συγκεντρώνει τόσες διαφορετικές αλλά και συγκλίνουσες απόψεις. Άρχισε να ξεκαθαρίζει ότι οι μπλόγκερς ενδιαφέρονται σοβαρά για το μέλλον του "θεσμού" και στον ένα ή τον άλλο βαθμό πιστεύουν στη δυνατότητα για παρεμβάσεις. Άλλοι πιο μαχητικά και άλλοι πιο συγκρατημένα. Αλλά ας αφήσουμε και τους υπόλοιπους συντελεστές να καταθέσουν και τους αναγνώστες να σχολιάσουν και στο τέλος να συνοψίσουμε τα συμπεράσματα. Δασκαλούα, μια ΚΕΟ την κέρδισες με το σπαθί σου. (Άρκεψα να σάζω budget. Τζιαι ώσπου σκέφτομαι ότι εν τζιαι το Αγρινό ακόμα...)

Πλέον, στην εποχή της τεχνολογικής έξαρσης που ζούμε, είναι πολύ εύκολο ακόμα και για κάποιον άσχετο με τους Η/Υ να αποκτήσει ένα δικό του χώρο στο ίντερνετ. Το πιο εύκολο για μένα (οι άσχετοι που λέγαμε) ήταν ένα ιστολόγιο. Γενικά δεν αρέσκομαι στα ημερολόγια. Κρατούσα όταν ήμουν μικρούλα για ένα διάστημα. Μετά ήθελα να θυμάμαι τα πράγματα μαζί με τη φθορά τους. Όμως έχω μπλογκ. Γιατί;

Νομίζω ότι ο λόγος που τα μπλογκς έχουν μεγάλο σουξέ είναι γιατί στην πραγματική μας ζωή μας έχουν γραμμένους. Για παράδειγμα, εγώ γράφω για πράγματα της δουλειάς με τα οποία δεν έχω (κυρίως για πρακτικούς λόγους –βλ. χρόνος κτλ) με ποιον να μιλήσω, π.χ. θεωρητικά ή της καθημερινότητας. Ή γράφω για ζητήματα συνδικαλισμού όπου κανένας δεν σε ακούει γιατί δεν έχεις ουσιαστικά ρόλο ή λόγο. Αν όλο αυτό μπορούσε να διοχετευτεί δημιουργικά στον κατάλληλο χώρο ίσως και να μην έγραφα τίποτα. Μου φαίνεται ότι πολλοί προσπαθούν με αυτόν τον τρόπο να καλύψουν κάποια κενά στην επικοινωνία. Το θαυμάσιο είναι ότι φανερώθηκαν πολλοί άνθρωποι που τόσο καιρό είχαν πολλά να πουν και που δεν έβρισκαν βήμα για να το κάνουν. Και παράλληλα φανερώνονται άνθρωποι που ενδιαφέρονται για αυτά που γράφονται και καταθέτουν κι αυτοί «το κοντό τους και το μακρύ τους», ή ακόμα και αυτοί που περνούν καθημερινά από τα ιστολόγια χωρίς να έχουν ακόμα το θάρρος, το θράσος ή τη διάθεση να λειτουργήσουν σε αυτά με διαδραστικό τρόπο.

Οι μπλόγκερς, όπως και οι διανοούμενοι σε μια κοινωνία – χωρίς να ταυτίζω τις δύο αυτές ιδιότητες, είναι υποκειμενικοί παράγοντες. Όπως ένα βιβλίο, μια εκπομπή, μία εφημερίδα. Μπορεί να επηρεάσει άτομα, ναι. Μπορεί και όχι. Για να επηρεάσει την κοινή γνώμη, χρειάζονται να δράσουν οι αντικειμενικές συνθήκες. Δηλαδή, στην Ελλάδα υπήρχε η αγανάκτηση, ένα γενικευμένο κοινωνικό «ασιχτίρ», έλλειψη εμπιστοσύνης στους θεσμούς κτλ. Δεν ήθελε λοιπόν και πολλά ο κόσμος για να κατέβει στο Σύνταγμα για την Πάρνηθα. Το ίδιο και με την περίπτωση της Αμαλίας ως μαζική δράση των μπόγκερς. Η Αμαλία προσωποποίησε το χάλι ενός κρατικού θεσμού. Σε καταστάσεις γενικευμένης αμφισβήτησης, υπάρχει γενικευμένη αντίδραση. Χωρίς αυτό το αίσθημα αδικίας όμως, καταπίεσης, καταστολής κτλ, δύσκολα μπορούν οι ιδέες να λειτουργήσουν από μόνες τους. Οι συνθήκες καθορίζουν συνείδηση και όχι το αντίθετο, όπως είπε κάποιος κάποτε.

Οι μπλόγκερς δεν αποτελούν μια κοινή συνισταμένη. Όπως δεν μπορούν όλες οι εφημερίδες π.χ. να συλλειτουργήσουν προς μια κατεύθυνση, έτσι δεν θα μπορέσουν να το κάνουν και οι μπλόγκερς. Εκτός εάν, πρόκειται για ζητήματα μικρά σε διάρκεια, και ξεκάθαρα ιδεολογικά. Π.χ. ναι, όλοι θα υπογράφαμε ή θα κάναμε κάτι για να σωθεί ένα παιδάκι που θέλει ειδική νοσηλεία κτλ. Σε ζητήματα όμως πολιτικής ανάλυσης και δράσης, το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να συμβάλουν σε ένα διάλογο. Ένα διάλογο όμως που για να παρακολουθείται χρειάζεται πρόσβαση, γνώση της τεχνολογίας και χρόνος. Ένας διάλογος που δεν είναι για όλους.

Έχουν αλλάξει οι ζωές και των μπλόγκερ και των αναγνωστών τους; Σίγουρα. Οι μπλόγκερ βλέπουν πώς αντιδρούν κάποιοι στις απόψεις τους/εμπειρίες τους, χωρίς να τους έχουν υποχρέωση, χωρίς τύπους πολλές φορές. Έχουν γίνει μεταξύ μας γνωριμίες, επαφές, ανταλλαγές πληροφοριών και συνεργασίες. Οι αναγνώστες εκτίθενται και σε άλλου είδους πληροφόρηση με ένα άμεσο τρόπο, με έναν ημερολογιακό και καθημερινό λόγο που είναι σαφώς πιο ελκυστικός από ότι άλλο υπήρχε ως τώρα. Και το σημαντικότερο είναι ότι μπορεί να επέμβει. Απευθυνόμενος όχι σε μια συντακτική ομάδα αλλά σε κάποιον που νιώθει σχεδόν να τον γνωρίζει. Σε μια εποχή όπου προηγήθηκαν τα τσατ και τα παρόμοια, ο δρόμος για αυτό είχε ανοίξει.


14 Οκτωβρίου 2007

Ψυχογραφία του κυπριακού μπλόγκιγκ

Η πολυγραφότατη και δημοφιλής Δρ Ψυχία ή Ψωνάρα, όπως αυτοαποκαλείται με μπόλικη δόση αυτογνωσίας, με τιμά με τη δική της συμβολή στη προσπάθεια αποκωδικοποίησης του DNA του κυπριακού μπλόγκιγκ. Την ευχαριστώ πολύ και υπόσχομαι μια τεκίλα το συντομότερο δυνατό


Αγαπητέ μου Λέξη Πένητα,

Χάρηκα πολύ που παίρνω το χάλκινο μετάλλιο στην κατάταξη των μπλόγκερς που σου στέλνουν αναγνώστες. Όχι για κανένα άλλο λόγο, απλά να, τα μπλογκς είναι πόλεμος εντυπώσεων και ποιος δεν (κρυφό)γουστάρει εφόσον εκτίθεται να τραβά τις εντυπώσεις;

Ας σοβαρευτώ όμως, μιας και το θέμα απαιτεί μία κάποια σοβαρότητα. Οι σοβαρότητες δεν αρμόζουν σε πάρτι γενεθλίων, αλλά αφού δεν έχει τούρτα, σιγά το πάρτι.

Α ναι. Χρόνια πολλά. Party pooper.

  1. Ο Ρόλος των Κυπριακών Μπλογκ Σήμερα

Α. Για τους Αναγνώστες:

Όλα εξαρτώνται από τον χαρακτήρα του κάθε μπλογκ. Είναι τα Σατιρικά στα οποία μπαίνεις για να γελάσεις με τα τραγελαφικά τούτου του τόπου. Δόξα τω Θεώ υλικό πολύ! Είναι τα Πολιτικά στα οποία μπαίνεις (ή και συμμετέχεις) για καθαρά μαζοχιστική ενασχόληση με την πολιτική σκηνή τούτου του τόπου. Είναι τα Προσωπικά στα οποία μπαίνεις για να συνδεθείς συναισθηματικά με έναν άγνωστο τον οποίο πιθανότατα δεν θα γνωρίσεις ποτέ. Είναι τα Λογοτεχνικά που είτε υποκλίνεσαι στο ταλέντο του γράφοντα, είτε κλαις που δεν καταλαβαίνεις λέξη, είτε μπαίνεις, βλέπεις, και απέρχεσαι. Είναι και τα πιο εξειδικευμένα Κοινωνικά, Επιστημονικά, Μ.Μ.Ενημερωτικά, Μουσικά, Τεχνολογικά, Καιταλοιπά, στα οποία μπαίνεις για να μάθεις το κάτι τις σου από άτομα που λένε πως το κατέχουν. Και είναι και τα Λίγοαπολα-κα για γενική παρακολούθηση εφ’ όλης της ύλης. Το κάθε μπλογκ ανήκει σε μια γενική ‘κατηγορία’, και το κάθε μπλογκ έχει από μόνο του τον δικό του χαρακτήρα. Έχουμε δηλαδή μια πολυμορφία η οποία είναι τόσο ποικίλα που δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε τον ρόλο της αυτόν καθ’ αυτόν.

Όλα τα πράγματα εφόσον υπάρχουν έχουν και κάποιο λόγο ύπαρξης (εκτός από τις κατσαρίδες). Τα μπλογκς έχουν πολλαπλούς λόγους ύπαρξης, είτε αυτοί είναι ψυχαγωγικοί, είτε ενημερωτικοί, είτε παρλαπιπιστικοί. Οπότε και ο ρόλος τους είναι πολλαπλός και για όλα τα γούστα (απαραίτητη προϋπόθεση γούστου: το διάβασμα).

Β. Για την Κοινωνία

Πιστεύω ακράδαντα, πως υπάρχουν μπλόγκερς που μέσα από την μακροχρόνια (όσο μπορεί να θεωρηθεί μακροχρόνια σήμερα) ενεργή συμμετοχή τους στον χώρο του διαδικτύου, και την δυναμική τους προσωπικότητα (στον γραπτό λόγο τουλάχιστον) έχουν κερδίσει τις εντυπώσεις και ίσως και την εμπιστοσύνη των αναγνωστών τους. Γι’ αυτό άλλωστε οι δεύτεροι επιστρέφουν διαχρονικά. Αυτοί κατά τη γνώμη μου έχουν την δύναμη να επηρεάσουν πολύ κόσμο με τις απόψεις τους, όπως ανάλογα μπορεί να επηρεαστεί πολύς κόσμος από τις απόψεις οποιασδήποτε δυναμικής προσωπικότητας, είτε αυτή διαθέτει μπλογκ είτε όχι. Ο Χριστός του 2007 ας πούμε, θα ήταν μπλόγκερ.

Αυτή τη στιγμή ο πιο πολύς κόσμος στη Κύπρο λέει: «Μπλογκ; Τι εν τούτο; Νέα μάρκα;». Οπότε σίγουρα δεν επηρεάζεται το κοινωνικό σύνολο. Με την σταδιακά αυξανόμενη επισκεψιμότητα των μπλογκς, αυτές οι προσωπικότητες πιστεύω πως θα μπορέσουν να επηρεάσουν σημαντικά το κοινωνικό σύνολο, σε όλους τους τομείς.

Γιατί κάποιος να επηρεαστεί από έναν μπλόγκερ; Ο μπλόγκερ (συνήθως) μιλάει ειλικρινά. Δεν κρύβονται μεγάλα συμφέροντα πίσω από τα λόγια του, δεν τα κονομάει για να πλασάρει μια ιδέα, δεν καταπιέζεται από την επιβολή λογοκρισίας. Ο μπλόγκερ επίσης είναι (συνήθως) απλός πολίτης και μιλάει ανώνυμα. Δεν είναι δημόσιο πρόσωπο, όση δημοσιότητα και να λαμβάνει, και δεν έχει παπαράτσι ή μαφιόζους να παρατηρούν κάθε του κίνηση. Ο μπλόγκερ είναι κοντά στον λαό, όχι ο Χριστόφιας. Λέξη Πένητα βάλε υποψηφιότητα!

Γ. Για τους Μπλόγκερς

Για τον ίδιο τον μπλόγκερ, το να διατηρεί μπλογκ μπορεί να του προσφέρει πολλά. Καταρχήν ασχολείται με το μεράκι του το οποίο είναι προφανώς, το γράψιμο. Όπως σε κάθε μορφής τέχνη, έτσι και στο γράψιμο μπορείς να πάρεις οποιοδήποτε ερέθισμα και να το μετατρέψεις σε ο,τι θέλεις. Απλή κι ανέξοδη δημιουργική ενασχόληση για την καλλιέργεια του πνεύματος.

Από κει και πέρα παίζει προφανώς και ο παράγοντας επιδειξιμανία. Αν δεν θέλαμε να μας διαβάζουν, δεν θα εκδιδόμασταν δημόσια. Πριν προλάβει κανείς να αντιδράσει, δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό. Δεν είναι όλοι οι επιδειξιομανείς σαν την Πάρις Χίλτον που καλύτερα να σου κλάνει παρά να σου μιλάει. Υπάρχουν επιδειξιομανείς που καλύτερα να σου μιλάνε παρά να σου κλάνουν, δηλαδή, επιδειξιομανείς με το γνώθι σ’ αυτόν. Με άλλα λόγια, δικαιολογημένα ψώνια. Κάτι σαν κι εμένα. Η θετική κριτική/επιβεβαίωση που αυτοί λαμβάνουν σίγουρα τους αναζωογονεί το ηθικό και την αυτοπεποίθηση. Την αρνητική κριτική αν την χειριστούν σωστά μπορεί να τους βοηθήσει να μεγαλουργήσουν, ενώ αν την χειριστούν λανθασμένα, μπορεί να τους βοηθήσει να αυτοκτονήσουν.

Οπότε σαν συμπέρασμα έχουμε: Ανέξοδο, δημιουργικό χόμπι το οποίο (συνήθως) ψηλώνει την αυτοπεποίθηση. Μέχρι να πάρουν τα μυαλά σου αέρα. Μετά γίνεσαι Πάρις Χίλτον.


  1. Πρόβλεψη για το μέλλον

Πασίγνωστο μέντιουμ που προτιμά να μείνει ανώνυμο (θα μπορούσε να είναι μπλόγκερ), μου είπε πως σε μερικά χρόνια, πολλοί μπλόγκερς θα έχουν εργοδοτηθεί από έντυπα μέσα ενημέρωσης, και θα κάνουν τα παλούκια τους χρυσά. Κάποιοι άλλοι θα φτάσουν σε ψηλές ιεραρχικές θέσεις.

Συγκεκριμένα το μέντιουμ μου είπε πως ο Λέξη Πεντάς θα είναι πρόεδρος της Δημοκρατίας, η Δρακούνα θα γράψει τρία μπεστ σέλλερς τα οποία θα μεταφραστούν σε 13 ξένες γλώσσες, ο Φιρφιρής θα παρουσιάζει το Αλ Τσαντίρι το Κυπριακό, και το Αγρινό θα γίνει Έξυπνο. Εγώ δεν θα έχω λαμπρό μέλλον μια και θα νοσηλεύομαι στο πλέον υπερσύγχρονο Ψυχιατρείο Αθαλάσσας, το οποίο εγώ θα έχω πρωτίστως αναβαθμίσει. Θα περνάω τις μέρες μου και τις νύχτες μου διαβάζοντας Βιζυηνό και Νίτσε. Βλέπετε, θα είναι πλέον ξεκάθαρο πως ζήσαμε και οι τρεις πριν την εποχή μας.

Κάποιοι άλλοι θα το κλείσουν το μαγαζί γιατί θα ανακαλύψουν πως ήταν απλά ένα βίτσιο το οποίο ξεπέρασαν επειδή η δόξα δεν ήρθε σ’αυτούς. Να τους γυρίζει.

Η κοινωνία θα αναγνωρίζει τα μπλογκς όπως αναγνωρίζει σήμερα τον Windows Live Messenger. Οπότε τα χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο και με κατακρεούργηση της γλώσσας (πχ gt na mn m agapa afu t egorasa rolex?) μπλογκς θα ευδοκιμήσουν.

Ως φυσικό ακόλουθο τα μπλογκς που θα λειτουργούν με την αρχική ρομαντική μορφή του είδους θα επισκιαστούν ή και θα εξοντωθούν αφού θα θεωρούνται περιθωριακά μια και δεν θα ακολουθούν το σύστημα. Κάποτε ήταν ο Τζον Κέννεντυ και τώρα είναι ο Γιωργάκης (προαιρετικά, Μπους) Τζούνιορ ένα πράμα.

Εγώ δεν πιστεύω στα μέντιουμ. Και αν έχει δίκαιο, υπόσχομαι να παραμείνω στο μελλοντικό περιθώριο (το ψυχιατρείο θα έχει WiFi), να μοιράζω ‘παράνομες προκηρύξεις’, για να ρίξω τον Παπαδόπουλο.

Αγαπητέ μου Λέξη Πένητα,

Σου εύχομαι στα 100 σου, να συμπληρώνεις μισόν αιώνα σαν μπλόγκερ, και να επιβεβαιώσεις πως η επίδραση του μπλόγκιγκ στην κοινωνία θα την έχει ωθήσει προς την καλυτέρευση και αναβάθμιση της.

Related Posts with Thumbnails

Έλα στην παρέα μας

Αλήτη ! Απόψε είν' η βραδιά τόσο καλή, τόσο καλή ! Μπορείς να πας να κοιμηθείς σ' ένα παγκάκι, αλήτη ! Πλάτυνε η σκέψη τη ζωή τόσο πολύ, τόσο πολύ, πόκανε ο άνθρωπος τη γη κι όλο το σύμπαν σπίτι.

Τεύκρος Ανθίας - Τα σφυρίγματα του αλήτη