Μήνυμα σε μπουκάλι

Ο ιδιοκτήτης του μπλογκ "Νέο Λήδρας" ζήτησε το λόγο. Με μεγάλη ευχαρίστηση του παραδίδω το μικρόφωνο. Από τους "παλιούς" στο χώρο ο Joshua, ανοίγει τη ψυχή του και μας δείχνει από που πέρασε για να καταλήξει στο μπλόγκιγκ και ποιες ανάγκες τον έσπρωξαν ως εκεί. Μας εξηγά πως ο μπλόγκερ Joshua μπορεί να κάνει το πολίτη Σταυρινό καλύτερο.

Πως η ενασχόληση με το μπλογκ επηρεάζει το συγγραφέα; Ακόμα μια παράμετρος του φαινομένου "μπλόγκιγκ" απασχολεί σήμερα τη συζήτηση μας. Τελικά η συζήτηση, φαίνεται να εξελίσσεται στη πρώτη αξιόπιστη "μελέτη" που έγινε για την κυπριακή μπλογκόσφαιρα. Με τις θερμές μου ευχαριστίες στο Joshua, σας τον παραδίδω!

Αρέσκει μου να έχω μπλόγκ.

Βασικά, πάντα άρεσκε μου να γράφω διάφορα, είτε ποιήματα, είτε απλά κείμενα για κάτι. Τζιαι στα σχολεία, οι καθηγητές πάντα ελαλούσαν μου ότι γράφω καλά, ότι φκάλλω μια αντίδραση τζιαι μια ωμότητα στο τρόπο που περιγράφω τα πράματα, ότι γενικά προκαλώ συναισθήματα με το γράψιμο μου.

Ότι έγραφα, για χρόνια, εμίνησκε μες τα συρτάρκα του γραφείου μου ή ανάμεσα σε φυλλάδια τζιαι τα τετράδια του εκάστοτε σχολείου μου. Εθκίαβαζα τα μετά για να θωρώ τες αλλαγές στην σκέψη μου τζιαι στις απόψεις μου. Τα παραπάνω εχαθήκαν μες το χρόνο τζιαι μέσα σε μετακομίσεις.

Ώσπου να κάμω μπλόγκ, λλίοι ήταν τζίνοι που είχαν υπόψην τους τις απόψεις μου τζιαι ακόμα ποιο λλίοι τζίνοι που ήταν διατεθειμένοι να κάτσουν να τις ακούσουν.

Όσο περνούν τα χρόνια, νιώθω ότι δυσκολεύκει να ανοίξεις μια συζήτηση σε μια κατά σύμπτωση παρέα (μια παρέα που απλά τυχαίνει να είσαι τζιαμέ μαζί τους). Δηλαδή, εννα ανοίξεις μια κουβέντα πέραν του συνηθισμένου, τζιαι σίγουρα εννα πεταχτεί κάποιος άκυρος να αρκέψει τα «Ουυ, ήντα ασχολείσαι τωρά» τζιαι τα «Ελάτε να πούμε κάτι άλλο, για μάππα ασπούμε» οπόταν παρετάς.

Όπως τζιαι να έσιη, πάντα ένιωθα δύσκολο να λαλώ κάποια πράματα σε κόσμο. Πολλοί θωρούν σε παράξενα, πολλές φορές οι αντιδράσεις εννεν τζίνο που περιμένεις τζιαι τες πλείστες φορές θωρεις το ύφος το αγελαδέ, σαννα τζιαι μπαίνει σε infinite loop ο εγκέφαλος του άλλου, τζιαι τελικά απογοητεύκεσαι.

Στο μπλόγκ, εν θωρείς το ύφος τους. Κάποτε αφήνουν κανένα σχόλιο, τζιαι καταλαβαίνεις τις αντιδράσεις τους. Το ιντερνετ διά σου μιαν βολική ανωνυμία τέλος πάντων τζιαι ένα απρόσωπο προφίλ.

Τούτη η κοινωνική επαφή μεταξύ των αναγνωστών του μπλογκ τζιαι του μπλόγκερ, γίνεται κατ΄ επιλογή, τζιαι όχι υποχρεωτικά. Διαβάζει σε, κάποιος που γουστάρει να σε διαβάσει. Αν δεν του αρέσει, μπορεί απλά να κλείσει το παραθυρούι σου τζιαι να πάει να δει τιτσίρες τζιαι μπέαρλυ λίγκαλ Κινεζούες.

Είμαστε αδύναμοι σαν όντα. Έχουμεν ανάγκες. Η σημαντικότερη ανάγκη (αν τζιαι αντικαταστήσαμεν την με σίδερα τζιαι σύρματα) εν ότι χρειαζούμαστε ο ένας τον άλλο. Τουλάχιστον χρειαζούμαστε να μιλούμε σε κάποιον. Η μοναξιά της ψυσίης, εν το σιηρόττερο σαράκι.

Η ψυσίη μας, εν όπως το καζάνι που βράζει, τζιαι γεμώνει σιγά, σιγά. Τζιαι πρέπει να φκερώνει. Πόσα εννα χωρέσει; Πόσα εννα τσιλλίσεις μέσα; Έσιης ανάγκη να τα πεις.

Έσιη κάποια πράματα που εν έχω κάποιον να τα πω. Εν έχω κάποιο συγκεκριμένο να τα πω ή απλά εν ξέρω ποιού θέλω να τα πω. Απλά εν τζιαμέ, τζιαι νεκατώννουντε μες την ψυσίη μου, όπως νεκατώνουντε οι κουφάες μες τον παλίολακκο του νερού.

Νιώθω πολλές φορές ότι θέλω να φκώ πάνω σε ένα βάθρο στην μέση του κόσμου, κάπου που να μπορούν να με δουν τζιαι να με ακούν ούλλοι τζιαι να τσιριλλίσω, να τραουδήσω, να φκάλω που μέσα μου κάτι, είτε καλό, είτε κακό, είτε απλά μαλακία. Με την ελπίδα ότι εννα γυρίσει ένα πλάσμα να με δει τζιαι να νιώσω ότι εν είμαι μόνος μου.

Το μπλογκ διά μου τούτη την ευκαιρία. Αφήνει με να το κάμω.

Εν έχω ανάγκη τόσο να πω τι συμβαίνει στην ζωή μου. Τι έφαα, τι είπα, πότε έκλασα τελευταία φορά. Έχω ανάγκη να φκάλω συναίσθημα. Να προκαλέσω συναίσθημα. Να βάλω σε σκέψεις. Να δώκω σε κάποιον άγνωστο, έστω τζιαι 2 λεπτά συναισθηματικό ερέθισμα. Είτε τζίνο εν χαρά, εν λύπη, εν γέλιο, εν αναμνήσεις, είτε εν απλά οργή τζιαι μίσος.

Τι εν το μπλογκ μου για μένα;

Εν μια εξέδρα. Φκαίννω όποτε γουστάρω τζιαι λαλώ ότι γουστάρω. Γελώ, περιπαίζω, αυτοσαρκάζουμαι, κλαίω, μαραζώνω, καθαρίζω..

Άλλοι ακούν με τζιαι καταλαβαίνουν, άλλοι ακούν με τζιαι γράφουν με, άλλοι απλά εν με ακούν. Εμένα φτάνει μου που μεταβιβάζω τα εσώψυχα μου τζιαι τες σκέψεις μου.

Το μπλόγκ μου.

Εν το νησί μου, εν το διαδικτυακό μου νησί. Τζιαι ο Joshoua εν το διαδικτυακό μου alter ego. Που κατοικεί πάνω στο νησί τζιαι κάθε λλίο τζιαιρό γράφει ένα μήνυμα, βάλλει το σε ένα μπουκάλι τζιαι σύρνει το μες την θάλασσα με την ελπίδα ότι εννα το διαβάσει κάποιος τζιαι να νιώσει παρόμοια.

Ο Joshoua εν κολλά ούτε κωλώνει. Ο Joshoua εν ποιο αληθινός τζιαι ποιο ίσιος. Εν κρύφει μες τα πετσιά του τζιαι ούτε φοάτε την γνώμη των άλλων. Αννοίει το στόμα του, τζιαι κλείει τα μάθκια του. Τον Joshoua εν τον πλερώνει κανένας για να μιλήσει, ούτε έσιη συμφέροντα που κανένα πολιτικό ή μεγαλο-επιχειρηματία. Τζιαι γιαυτό, ο Joshoua εν ο μόνος υπεύθυνος για τα πράματα που λαλεί.

Ο Joshoua βοηθά τον Σταυρίνο να γίνει παραπάνω σαν τον Joshoua..