Φθαρμένα φαιά κύτταρα

Λίγο, κάποιες επαγγελματικές υποχρεώσεις με "ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα", λίγο ένα επαγγελματικό ταξίδι στην Αίγυπτο, και λίγο τα Αιγυπτιακά βακτήρια που κουβάλησα στο πεπτικό μου σύστημα από τη γείτονα χώρα και δεκαπλασίασαν τις επισκέψεις μου στη τουαλέτα για δύο εικοσιτετράωρα, με κράτησαν μακρυά από το μπλογκ.

Για να είμαι ειλικρινής βέβαια, είναι και η γενική χαλάρωση που υποψιάζομαι ότι εκτός από μένα χαρακτηρίζει και πολλούς από σας με το έμπα του Ιούλη, (κάποιους από τον Ιούνη).

Πέρασαν οι μέρες της προδοσίας και της εισβολής. Δεν έγραψα επειδή δεν μπορώ να λέω τα ίδια. Και δεν είχα τίποτε καινούριο να πω. Τα λένε τόσο καλά άλλοι μπλογκερς. Αν έγραφα θα ήταν απλά μια ακόμα κοινότυπη καταδίκη σαν τις πολλές που κουραζόμαστε να ακούμε από τις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα. Κανένας νεκρός δεν θα γύριζε! Κανένας αγνοούμενος δεν θα ευρίσκετο! Κανένας πρόσφυγας δεν θα γύριζε στο σπίτι του!

Ο χρόνος για τους πολλούς φαίνεται να σταμάτησε το 1974. Σαν κοινωνία και σαν συντεταγμένη πολιτεία δεν καταφέραμε να αντιστρέψουμε ούτε μια συνέπεια της εισβολής. Χιλιάδες οικονομικοί και πολιτικοί παράγοντες στήριξαν και στηρίζουν την ύπαρξη και την "επιτυχία" τους στα τετελεσμένα της κατοχής. Οι πιο "πατριώτες", μας νουθετούν με πύρινους λόγους ότι πρέπει να δείξουμε αντοχή προκειμένου και με τις προσπάθειες μας να αναγκαστεί η Τουρκία να αποσύρει τα στρατεύματα της και να βρεθεί μια λύση στο κυπριακό με βάση το διεθνές δίκαιο.

Να πιστέψω ότι δεν διδάχτηκαν τίποτε από την ιστορία; Ότι δεν γνωρίζουν ότι το μόνο δίκαιο που κυριαρχεί πάντα είναι εκείνο του ισχυρού; Ότι δεν αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο της διχοτόμησης που μοιραία θα καταλήξει σε πλήρη τουρκοποίηση; Δεν αντιλαμβάνονται ότι αν σε 35 χρόνια το μόνο που καταφέραμε ήταν να τουρκοποιηθεί πλήρως το βόρειο τμήμα της πατρίδας μας, τα επόμενα 35 με τα ίδια μυαλά θα τουρκοποιηθεί και το νότιο;

Είπα να μην γράψω για την τραγωδία και πάλι γράφω. Με κούρδισε ένας ασπόνδυλος «υπερέλληνας» πρωί πρωί, στο μικρόφωνο στο πολίτη στο Κανάλι 6, που κατηγορούσε τη Χαρίτα Μάντολες επειδή ,άκουσον άκουσον, πήγε στα κατεχόμενα. Πήγε η γυναίκα να σκάψει με τα χέρια να βρει τα κόκαλα των αγαπημένων της και το χτηνό το μόνο που είδε ήταν ότι πέρασε από το οδόφραγμα! Αφορμή ήταν συζήτηση που γινόταν για το αριστουργηματικό ντοκιμαντέρ του μ. Δημήτρη Ανδρέου "Σουλτάνα και Χαρίτα". Αν από αυτό το συνταρακτικό ντοκουμέντο, κάποιοι το μόνο που μπορούν να καταλάβουν είναι η λεπτομέρεια του περάσματος από το κατοχικό οδόφραγμα, είμαστε άξιοι της τύχης μας.

Το μόνο που μας μένει αγαπητοί αναγνώστες, είναι να βοηθήσουμε όλοι όπως μπορούμε να καταλήξουν οι συνομιλίες σε λύση. Για να μείνουν άνεργοι και να παροπλιστούν οι πολιτικοί των συνθημάτων και των κούφιων πύρινων λόγων. Οι μεταπράτες του πατριωτισμού και οι έμποροι της εθνικοφροσύνης. Αυτοί που περιορίζουν εργολαβικά τη λειτουργία των φαιών κυττάρων των συμπατριωτών μας. Που τους κάνουν να συμπεριφέρονται σαν ταύροι στην αρένα, που το μόνο που θέλουν είναι να κτυπήσουν με τα κέρατα τους το κόκκινο πανί, μη γνωρίζοντας ότι τους περιμένει ο σίγουρος θάνατος.

Γραμμένο 35 χρόνια και μια μέρα μετά, με πολλή στεναχώρια στη καρδιά μου!

Το έργο στη κορυφή είναι "H Τραγωδία" του Πάμπλο Πικάσο