Τελικά συνηθίσαμε να μας θεωρούν μαλάκες;
Είναι γνωστό σε όλους, ότι οι κατά καιρούς κυβερνήσεις χρησιμοποιούσαν το ΡΙΚ σαν τον κύριο διοχετευτή της προπαγάνδας τους προς το λαό. Μετά από 5 σχεδόν δεκαετίες υποτακτικότητας και οσφυοκαμψίας, αναγνωρίζω ότι είναι δύσκολο για τους καρεκλοκένταυρους του ιδρύματος να αλλάξουν συνήθειες. Δυστυχώς έχουμε ένα ίδρυμα που στελεχώνεται από γυμνοσάλιαγκες που το μόνο που έμαθαν να κάνουν καλά στη ζωή τους είναι να έρπουν και να γλείφουν.
Έχουμε επίσης μια στυγνή εξουσία που για να διατηρηθεί στη καρέκλα, δεν διστάζει να κακοποιεί την αλήθεια προσβάλλοντας τον πολίτη και καταρρακώνοντας όση αξιοπρέπεια του απόμεινε. Μια εξουσία που συντηρώντας μεθόδους του προηγούμενου αιώνα, αναιρεί όσα με την ένταξη μας στην ενωμένη Ευρώπη προσδοκούσαν οι πολίτες να απολαύσουν στο τομέα της διαφάνειας και ισοπολιτείας.
Έχουμε μια κοινωνία απαθή, που αρέσκεται να απολαμβάνει τα όσα υλικά αγαθά οι συγκυρίες της προφέρουν, χωρίς να νοιάζεται για τη διαφθορά την έλλειψη πολιτικής ηθικής, την εκμετάλλευση της δεσπόζουσας θέσης από οποιονδήποτε κατέχει εξουσία. Όταν οι πολίτες απαξιούν και τις πιο ήπιες μορφές αντίδρασης με το σκεπτικό ότι "τίποτε δεν αλλάζει", τότε σίγουρα τίποτε δεν θα αλλάξει. Το δικό μου συμπέρασμα για την απάθεια του Κυπραίου είναι ότι, δεν συνειδητοποίησε ότι τίποτε δεν χαρίζεται στο λαό αν δεν το απαιτήσει.
Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στο ΡΙΚ, όπου σε καθημερινή βάση προσθέτει αμαρτίες στο πλούσιο παλμαρές του. Αυτή τη φορά θύμα ο Γ. Κασουλίδης. Κοτζάμ συνάντηση του Κασουλίδη με τον πρωθυπουργό της Ολλανδίας και πέρασε στα ψιλά στο τέλος του δελτίου του ΡΙΚ. Η ανισότητα στη προβολή των υποψηφίων αλλά και η απόκρυψη ή η υποβαθμισμένη ή διαστρεβλωμένη προβολή θεμάτων που καίνε την κυβέρνηση, πχ σκάνδαλο φυσικού αερίου, είναι πια πάγια τακτική του σταθμού.
Δεν ξέρω εσάς, αλλά εμένα με ενοχλεί όταν με παίρνουν για αρνί και πολύ περισσότερο για μαλάκα. Και αν εσείς με τη μουρμούρα εκτονώνεστε σε μένα δυστυχώς δεν λειτουργεί. Η αποκάλυψη αυτών των ανθρώπων και η διαπόμπευση τους μέσα από την κατακραυγή της κοινωνίας, είναι ο μόνος σίγουρος τρόπος να αλλάξει κάτι. Το κείμενο διαμαρτυρίας (petition) προς το ΡΙΚ, το οποίο ανέβηκε στο ίντερνετ και το οποίο προωθούν καμιά 10ριά μπλογκς κατάφερε να μαζέψει μέχρι τώρα 243 υπογραφές. Το αποτέλεσμα είναι σχετικά φτωχό, και αντικατοπτρίζει και το μούδιασμα της κοινωνίας στο να αντιδράσει στα τόσα στραβά και ανάποδα που συμβαίνουν, και που τα γνωρίζει και κατά τα άλλα την ενοχλούν.
Είμαι σίγουρος ότι ανάμεσα στα άτομα που μας επισκέπτονται και πρόσεξαν την ύπαρξη του petition, πολλά είπαν "δε βαριέσαι" αν και συμφωνούν με το περιεχόμενο. Αυτοί για μένα ΔΕΝ έχουν δικαίωμα να παραπονιούνται. Αν ακόμα και τώρα, με τον αέρα που μας δίνουν τα δικαιώματα μας σαν πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν συνειδητοποιούμε ότι έχουμε αναβαθμισμένη δυνατότητα παρέμβασης τότε ΤΙΠΟΤΕ δεν μας σώζει.
Θεωρώ ότι όσοι βρισκόμαστε εδώ και πιστεύουμε στην κοινωνική αφύπνιση ενάντια σε κάθε είδους καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δεν πρέπει να σταματούμε να υπενθυμίζουμε σε όλους μας ότι έχει ο καθένας μας μερίδιο του τι πρέπει να γίνει για να καλυτερεύσουμε την κοινωνία μας.
Ναι ρε φίλε, όσο αναλογεί στον άλλο αναλογεί και σε σένα. Ανάλαβε λοιπόν το μερίδιο ευθύνης σου, μη συμβιβαστείς με λιγότερο! Τουλάχιστον εσένα δεν θα μπορούν να σε πουν μαλάκα!
ΥΓ: Το ΡΙΚ είναι μόνο η αφορμή.
7 σχόλια:
Είμαστε μια βαθειά συντηρητική και κομπλεξική κοινωνία. Μάθαμε θα δχόμαστε άκριτα τα πάντα, να τα κρύβουμε στο συρτάρι για να περάσουμε ως πάρατζει. Είμαστε της λογικής, "σιγά μωρέ, εμείς θα αλλάξουμε τον κόσμο;" και του "δε βαριέ". Γι' αυτό έχουμε και τους πολιτικούς που μας αξίζουν...
Καλέ, ρε μονάχους, και οι γάλλοι ή οι έλληνες που εν μες στις απεργίες τζιαι τες διαδηλώσεις, έχουν την κυβέρνηση που τους αξίζει; Νομίζω εν λίο υπεραπλουστευτικό. Επίσης, τα μπλογκ εν κάποιοι άνθρωποι που τα βλέπουν. Αν το θέμα εγινόταν γνωστό ευρύτερα, θα είχε πιθανόν περισσότερη συμμετοχή. Επίσης, ακόμα και οι μπλόγκερς που αρθρογραφούν δεν φαντάζομαι να "μαζεύουν" τον ίδιο αριθμό αναγνωστών που έχουν στην εφημερίδα.
Το θέμα Δασκαλούα μου δεν είναι η μορφή της αντίδρασης. Κανένας δεν μίλησε για διαδηλώσεις και απεργίες. Αν ο καθένας ήταν συνειδητοποιημένος στο 10% του δικού σου επιπέδου θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Δυστυχώς υπάρχει απόλυτη αποχαύνωση και η λογική του "δε βαριέσαι" σκεπάζει σαν πέπλο ολόκληρη τη κοινωνία.
Αν ο καθένας είχε διάθεση να αντιδράσει, υπάρχουν 1000 τρόποι. Ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, ίντερνετ, αλλά και μαζικές οργανώσεις, συνδικάτα κλπ. Πόσο όλα αυτά αξιοποιούνται; Ελάχιστα. Και γιατί; Επειδή ελάχιστοι μιλούν. Οι άλλοι σιωπούν είτε για να μην διαταράξουν τη βολή τους, είτε επειδή δεν συνειδητοποιούν ότι η καμπάνα θα κτυπήσει κάποια στιγμή και γι' αυτούς.
Νομίζω ότι τα μπλογκς δεν είναι μεγάλος κύκλος ανθρώπων. Εγώ ξέρω προσωπικά 500 πλάσματα που θα υπογράφαν χωρίς προβλημαν. Οι 450 δεν εντζίσαν ποττέ σε κκίπρορτ τζαι οι άλλοι 50 δεν ιξέρουν ότι σε μιάν περιφέριαν της μπλοκοσφαίρας έσιει έναν κειμενάκιν που διαμαρτύρεται για τες γαουροσύνες του ΡΙΚ. Για τον κύκλον που περιφέρεται στα μπλογκς 250 πλάσματα εν άθλος. Αν τα καταφέρετε τζαι φκάλετε άρθρον στον πολίτην θα βρεθούν αλλό 500. Αν δε φκεί άρθρον στην χαραυγή θα έσιει αλλό 1000. Αν ιφκεί η εδόν τζαι πεί στα εδονούθκια της να πα να υπογράψουν θα έχετε 10 000 υπογραφές. Αν ιφκέι τζαι η Νεδησύ να πεί στα αποελόπαιδα να παν να υπογράψουν διπλάζουμεν. Ο αγώνας θέλει ιδέες. Θέλει όμως τζαι κώλον για δουλειάν. Τζαι αυτόν το ξέρεις τζαι σύ Λεξιπένητα τζαι σύ Δασκαλούα αν είσαι μεσα στα συνδικαλιστικά όπως εκατάλαβα. Θέλει τζαι συμμάχους τζαι διασυνδέσεις. Εσύ που τζεικάτω στην νάκραν της μεσανατολής να κινητοποιείς 250 πλασματα είναι μεγάλος άθλος. Η εργατική δημοκρατία δεν συνάει τοσους ούτε σε παγκύπριον συλλαλητήριον. Η δε Πεό άμαν κάμει πικκετοφορίαν στην πλατείαν ελευθερίας για την ειρήνην συνάει 100 συν εμμίσθων, γυνεξί και τέκνοις. Καλά παμεν μεν παραπονιέσαι πένητα.
Ο Ασέρας με κάλυψε...!
ΥΓ (άσχετο): Ο Blogger επαρέτησε να σε αφήνει να βάλλεις λινκ στο ψευδώνυμο σου. Πιάννει λινκ το κκόμεντ σου μόνο αν είσαι χρήστης του Blogger τζαι αν μεν σ'αρέσκει να σου γυρίζει.
ΥΓ2. Συγγνώμη για το μεγάλο άσχετο υστερόγραφο.
Λεξηπένητα, επίτρεψε μου να διαφωνήσω. Νομίζω οτι βλέπεις στο σημείο που θέλεις να δείς τζιαι χάνεις την γεννική εικόνα.
Στην κοινωνία που αποτελείται απο 90% αρνιά/κομματόσιηλλα πραγματικά νομίζεις οτι το υπόλοιπο 10 εννα κάμει την αλλαγή?
Εννεν απάθεια ή κόμπλεξ, εν συνηδειτή επιλογή. Τζίνο το 90% είδε πως λειτουργούν τα πράματα τζιαι αποφάσισε να ακολουθήσει το συμφέρον του. Που μόνοι τους εγίναν αρνιά. Που μόνοι τους εγίναν βουρβουλλάες, όι μονο στο ρίκ, όι μονο στο δημόσιο.
Μετά έσηεις το 10%. Εν έχουν συμφέρων όπως τζιαι να έρτουν τα πράματα. Ελπίζουν για ένα καλύτερο τζιαι δίκαιο κόσμο. Αν έχουν τζιαι το γνώθι σ'αυτον ομως ξέρουν οτι εν ναν πάντα ενα 10 δίπλα σε ένα 90.
Ποττέ μου εν εσυμπαθούσα τα άτομα που εσιωπούσαν στην καταπίεση αλλά κατανοώ τα.
Το ΡΙΚ εν αλλόνα τούβλο στον τοίχο, τες κολώνες ποιός εννα τες σύρει?
Μην απογοητεύστε. Δεν είναι εύκολο να ξυπνήσεις έναν λαό κοιμισμένο για αιώνες. Χρειάζεται προσπάθεια και επιμονή. Εγώ θεωρώ πως τα μπλογκς έχουν μέλλον και έχουν και ρόλο. Σιγά σιγά θα γίνει η αλλαγή, όχι μέσα σε ένα μήνα.
Διαφωνώ πως το 90% είδε πως δουλεύουν τα πράματα και το δέκτηκε. Πολλοί από το 90% δεν είδαν κάτι διαφορετικό ακόμα για να επιλέξουν την παρούσα κατάσταση. Επαναλαμβάνω... σιγά-σιγά θα γίνει η αλλαγή. Όχι μέσα σε ένα μήνα ή χρόνο. Μην απογοητεύστε... συνεχίζουμε να ζητάμε κάτι καλύτερο. Σιγά σιγά θα ακολοθησουν κι άλλοι. Αν τα παρατήσουμε δηλαδή, θα αλλάξουν τα πράματα δια μαγείας;
Δημοσίευση σχολίου