23 Οκτωβρίου 2007

Η ιστορία ενός μπλόγκερ

Βρίσκω μια δυσκολία να προλογίσω το άρθρο που μας έστειλε η δασκάλα από το μπλογκ Εγώ εν τζιαι. Αυτό έγκειται στο ότι είναι φρέσκια στο χόμπι ή αν θέλετε, τώρα βγήκε στο κλαρί :) Προσωπικά περίμενα, ανάμεσα στα άλλα ενδιαφέροντα που περιγράφει, να μας εξηγήσει και τι εννοεί με την υπογραφή σταρχεία μου. Mας αρχειοθετεί ας πούμε; Ίσως μας το πει σε σχόλιο όμως. Λοιπόν ο λόγος της ανήκει μαζί με τις ευχαριστίες μου.

Προσωπικά ποτέ μου δεν έγραφα ωραίες εκθέσεις. Οι δικοί μου καθηγητές στο σχολείο έλεγαν, ότι στην προηγούμενή μου ζωή μάλλον ήμουν υπάλληλος τηλεγραφείου, αφού κατάφερνα πάντα να ολοκληρώνω το θέμα σε μισή σελίδα τετραδίου και στη συνέχεια να μετρώ και να ξαναμετρώ τις λέξεις, μήπως πολλύνουν… Οι δε προφορικές μου δηλώσεις περιλάμβαναν πάντοτε δυο με τρεις λέξεις – τις πιο βασικές. Για να μπω όμως στο πανεπιστήμιο αργότερα χρειάστηκε να μάθω και ‘γω τα tricks (αυτό που δεν ξεχνάω ποτέ είναι η «δαμόκλειος σπάθη» που επικρέμεται παντοτινά πάνω από τα κεφάλια των δύστυχων υποψηφίων).

Η εκφραστική μου λακωνικότητα με οδήγησε στο να υιοθετήσω αμέσως την ιδέα του ψηφιακού κειμένου. Έτσι με χαρά άρχισα να στέλνω μηνύματα, όταν εφευρέθηκαν τα κινητά, και αργότερα e-mails λόγω των μειωμένων μου πόρων ως φοιτήτριας. Η ανάγκη με είχε οδηγήσει στα μονοπάτια της τεχνολογίας…

Όταν δε βρέθηκα σε ένα περιβάλλον, όπου οι ανθρώπινες σχέσεις ήταν καθαρά ψηφιακές (πας να μιλήσεις στον καθηγητής σου και αυτός σου λέει: «δεσποινίς μου, πηγαίνετε σπίτι σας και στείλτε μου e-mail») και εγώ παρέμενα ακόμη άφραγκη φοιτήτρια, άρχισα να ζω μέσα από την οθόνη του pc μου μιλώντας με φίλους και κόβοντας βόλτες διαδικτυακές, όταν έκανα διάλειμμα από τα διάφορα γραψίματα.

Έτσι άρχισα να λαμβάνω μέρος σε fora και τις περισσότερες φορές, μη έχοντας ουσιαστικό λόγο παρέμβασης σε ανώφελες συζητήσεις, απλά εκτονωνόμουνα κάνοντας πλάκα με τους ανώνυμους ψηφιακούς φωστήρες που χρησιμοποιούν πάντα επιχειρήματα του τύπου «είναι που δεν ξέρεις ποιος είμαι».

Δε θα ξεχάσω ποτέ πόσες ώρες έχασα από τη ζωή μου από τον Γεννάρη μέχρι τον Απρίλη του 2004 προσπαθώντας να συζητήσω με ανθρώπους που είχαν εξ ολοκλήρου δοτές απόψεις γεμάτες με συνθήματα και άδειες από περιεχόμενο και που όποτε έμπαιναν στη γωνιά επαναλάμβαναν ανιαρά «εσύ διάβασες το Σχέδιο;» απαντώντας μόνοι τους «δε νομίζω να το διάβασες», ενώ οι ίδιοι το πολύ να είχαν διαβάσει τις βαθυστόχαστες ερμηνείες του από ντόπιους αϊστανίσκους της καταστροφής.

Στο εξής δεν ξαναπάτησα σε forum, ενώ γενικώς απέφευγα την κουβέντα για παρόμοια θέματα και στην καθημερινή μου ζωή. Με άλλα λόγια είχα παραιτηθεί από κάθε προσπάθεια συζήτησης για καίρια θέματα και ήμουν από κείνους που περιγράφει ο Joshua να διακόπτουν συζητήσεις, αφού γνώριζα πού θα κατέληγε κάθε τέτοιου είδους κουβέντα: κάποιος θα αποχωρούσε βρίζοντας απέξω ή από μέσα του, τις περισσότερες φορές αυτός ο κάποιος ήμουν εγώ. Μόνο αν γνώριζα ότι ο συνομιλητής μου είχε παρόμοιες αντιλήψεις με μένα έμπαινα στον κόπο να ανοίξω διάλογο. Φαντάζομαι κάπως έτσι λειτουργεί ο διάλογος στη Κύπρο για τους περισσότερους, αφού δυστυχώς τα αίματά μας είναι εύφλεκτα.

Είχα και την ατυχία λόγω των απόψεών μου να μη βρίσκω και πολύ συχνά συνομιλητές… Και έτσι συζητούσα κυρίως μόνη μου…

Μέχρι που μια μέρα (πριν κανένα μήνα δηλαδή) μια τυχαία αναζήτηση με οδήγησε στο ιστολόγιο του Λεξιπένητος. Συνδυάζοντας και την είδηση ότι οι Έλληνες bloggers ήταν οι μόνοι ουσιαστικά που διαμαρτυρήθηκαν για την καταστροφή της Ελλάδας, μου κινήθηκε τόσο πολύ το ενδιαφέρον, που αμέσως άρχισα να διαβάζω μανιωδώς τα γραφόμενα. Μετά είπα «δεν κάνω και ‘γω ένα blog, να ‘χω να πορεύομαι;». Και νά ‘μαι φρέσκια φρέσκια κι αχνιστή…

Ίδωμεν το φως το αληθινόν,

ελάβωμεν πνεύμα επουράνιον,

εύρωμεν πίστην αληθήν κ.λ.π.

Πιστεύω ότι τα blogs είναι η δύναμη των προοδευτικών ανθρώπων (για να συντονίζεσαι με οτιδήποτε νέο, είσαι απαραίτητα προοδευτικός) να περάσουν με μεγαλύτερη ευκολία κάποιες ιδέες τους μέσα από το σκόπελο του συντηρητισμού που ανέκαθεν κυβερνούσε τον κόσμο και έχει οροθετηθεί ως ο υπέρμαχος των αξιών και των ιδεωδών, ενώ στην πραγματικότητα κρατά δέσμια οποιαδήποτε εξέλιξη του ανθρώπινου είδους («πίσω ολοταχώς» που λέει και ο Πόποτας). Αφού οι παραδοσιακές μέθοδοι ενημέρωσης έχουν τρωθεί από καιρό από το συντηρητισμό της εξουσίας, τα blogs είναι ένας νέος χώρος, όπου ακόμα οι ιδέες είναι ελεύθερες να επηρεάσουν.

Αυτά τα ολίγα… τελικά το πρόβλημα έκφρασης της σχολικής μου ηλικίας έχει ξεπεραστεί!

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Τζαι εγιώ έτσι λιομίλητος είμαι.

Lexi_penitas είπε...

Θυμάμαι πριν καμιά... 30αριά χρόνια όταν πάτησα για πρώτη φορά το πόδι μου στο αμφιθέατρο του 1ου έτους στην ΑΣΟΕΕ. Άκουγα τους εξ Ελλάδος συμφοιτητές μου να αμολούν τη γλώσσα τους στο μάθημα και με έπιανε δέος από την ευφράδεια τους, σε σημείο για 2-3 μήνες να μην τολμήσω να ανοίξω το στόμα μου. Και όμως ποτέ δεν θα κώλωνα αν ήταν να μιλήσω μπροστά σε Κύπριους. Βέβαια το πρόβλημα το αντιμετώπιζαν και άλλοι Κύπριοι.

Δυστυχώς τότε δεν είχαμε ψηφιακά κείμενα και ψηφιακή επικοινωνία και αναγκάστηκα να αντιμετωπίσω το πρόβλημα μου με άλλους τρόπους

Unknown είπε...

Είναι τελείως τεχνητό το ζήτημα αυτό το γλωσσικό. Θέλει ψάξιμο για να βρει κανείς με σιγουριά και χωρίς προκατάληψη τις ρίζες του.

Και πέρα από τεχνήτό είναι και άδικο, πολύ άδικο. Εγώ που μιλώ τα "ελλαδίτικα" ή "καλαμαρίστικα" και μάλιστα υποτίθεται πολύ καλά, ζηλεύω να ακούω την γάργαρη και λαγαρή Κυπριακή, που έχει πιότερη σχέση με τις "αμμουδιές του Ομήρου" -για τιμήσουμε και λίγο τον Ελύτη, παρά από την σύγχρονη στεγνή νεοελληνική που έχει χάσει την επαφή της με την ιστορία και την γλωσσική αισθητική της Ελληνικής παράδοσης.

Χαίρομαι αφάνταστα και καμαρώνω τα Κυπριακά ιστολόγια που γράφουν στην Κυπριακή-και ας με δυσκολεύουν λιγουλάκι.

Επί του ζητήματος τώρα...Έχω δεσμευθεί στον Πολίτη για ένα άρθρο-αφιέρωμα στο "μπλογκιν" και την Κυπριακή μπλογκόσφαιρα ως ευκαιρίας για την ενίσχυση της κοινωνίας των Πολιτών. Αν θα θέλατε, θα μπορούσατε να μου στείλετε ο κάθε ένας και η κάθε μία στο μέηλ μου από μία φράση 4-5 αράδες σαν προσωπική άποψη για το μπλογκιν, γιατί το κάνετε και πως βλέπετε την προοπτική του στην ευαισθητοποίηση της κοινωνίας σε διάφορα ζητήματα.

politispittas@gmail.com

Lexi_penitas είπε...

Πρόθεση τόσο της Δασκάλας όσο και του σχολίου μου βεβαίως δεν ήταν να θίξουμε το ζήτημα της γλώσσας. Είναι απίστευτο όμως πόσο, ακόμα και στα βαθιά... νιάτα μου, ωφελούμαι από τη διαδικτυακή επικοινωνία στο τομέα της γλωσσικής μου επάρκειας.

Το ζήτημα της χρήσης της Κυπριακής διαλέκτου θίχτηκε ακροθιγώς από μερικούς στη συζήτηση αυτή. Θα πρέπει να ξεχωρίσει όμως το γεγονός (και αν δεν, θα είναι άδικο) ότι τα μπλογκς είναι σήμερα ίσως το μόνο μέσο επικοινωνίας στο οποίο χρησιμοποιείται. Πέραν κάποιων μπλογκερς που γράφουν συστηματικά στη Κυπριακή διάλεκτο, πάρα πολλοί σχολιάζουν στη γλώσσα της τοπολαλιάς.

Οι μπλόγκερς φαίνεται να ξεπερνούν το σύμπλεγμα που ήθελε τη διάλεκτο τους να αναφέρεται σαν "χωρκάτικα" με την έννοια της γλώσσας των απαίδευτων χωρικών, που μοιραία θα έφευγε δια παντός μαζί με τη τελευταία γενιά των υποτιθέμενων τελευταίων χρηστών της. Την κατάστησαν την "επίσημη" γλώσσα επικοινωνίας του δικού τους "ΜΜΕ" και την βοηθούν να ξεπεράσει την κοινωνική αμφισβήτηση και να καθιερωθεί, εκτός από το προφορικό, και στο γραπτό λόγο.

Όσον αφορά την προβολή της Κυπριακής μπλογκόσφαιρας και τη σημασία της έγραψα και αλλού (νομίζω σαν σχόλιο στη κατάθεση του Πολίτη Πίττα). Η σημασία της για την εξάπλωση του μπλογκ είναι τεράστια. Η City Press ετοιμάζει ένα αφιέρωμα στην έκδοση αυτής της βδομάδας. Να είστε σίγουροι ότι θα ακολουθήσουν κι' άλλοι. Είναι τρέντυ το θέμα βλέπετε. Όσο δυναμώνει και απλώνεται μακρύτερα η φωνή μας τόσο περισσότερο θα μας προβάλλουν ή αν προτιμάτε, τόσο λιγότερο θα μας αγνοούν.

Είμαι σαφώς υπέρ της προβολής των μπλόγκερς από τα κλασσικά ΜΜΕ. Έτσι θα έλεγα να βοηθήσουμε το Πολίτη Πίττα να διανθίσει το άρθρο του με "λόγια επιφανών μπλόγκερς" :))

Ανώνυμος είπε...

@ Lexi_penitas : Αααα τελικά οι απόψεις μου στο ποστ που σου έστειλα εισακούστηκαν πριν καν μπει ονλάιν! ( i.e. city and other publishers discover blogging).

Unknown είπε...

Απλα φίλε μου νομίζω πως βοηθάμε, στο μέτρο των μικρών μας δυνατοτήτων την Κοινωνία των Πολιτών να αρχίσει να αρθρώνει λόγο χωρίς αναστολες.

Παλιότερα, είχα γράψει ένα άρθρο στον Πολίτη με τον σκωπτικό τίτλο "και όμως το μέγεθος...μετράει" μαι μιλούσα για τον ανασταλτικό ρόλο που παίζει το μικρό μέγεθος αυτής της υπέροχης χώρας με τους πολλούς ωραίους ανθρώπους -το εννοώ αυτό- στην ελεύθερη έκφραση. Σχεδόν, όλοι, γνωρίζουν όλους. Και αυτό, λειτουργεί έστω ασυνείδητα σαν αυτολογοκρισία στον κριτικό λόγο για τα δημόσια πράγματα, με αποτέλεσμα κανείς ή σχεδόν κανείς να μη λεει τα πράγματα με το όνομα τους...

Σταρχεία μου είπε...

Ειλικρινά χαίρομαι που με αφορμή τις ιστορίες μου οδηγηθήκατε στη γλώσσα και μάλιστα στη δική μας διάλεκτο.
Να πω την (κρυφή) αλήθεια, μέσα στην τάξη μιλάω ΜΟΝΟ κυπριακά. Πρώτον γιατί τα έμαθα με κόπο, αφού γεννήθηκα στην Αθήνα και ξέρω να τα εκτιμώ, και δεύτερον γιατί η αμεσότητα της επικοινωνίας (με τους μαθητές) έχει τεράστια σχέση με την αμεσότητα της γλώσσας (χρήση της πιο οικείας προς αυτούς μορφής της).
Στην παρατήρηση που έλαβα από επιθεωρητή συμμορφώθηκα λεκτικώς και έγραψα και αυτήν και αυτόν ΣΤΑ ΑΡΧΕΙΑ μου ουσιαστικώς. Με αυτό επιθυμώ να εξηγήσω και το παρατσούκλι μου. Είναι όπως λες "άσσοι τρεις" ή "στα φρύδια μου" σε χώρους όπως το σχολείο, όπου η ελευθερία έκφρασης είναι περιορισμένη (από όλες τις όψεις).
Χαίρομαι πολύ που οι κύπριοι bloggers επιλέγουν την κυπριακή, αλλά ομολογώ με χαρά ότι αυτό ακριβώς ανέμενα, γιατί τα blogs δημιουργούνται συνήθως από ανθρώπους εκτός κοινωνικών, πνευματικών και άλλων καλουπιών.
Politispittas ισχύει ακόμα η πρόταση;

Ανώνυμος είπε...

Δασκάλα στ'αρχεία σου καλωσόρισες στην μπλογκόσφαιρα!! Γιου αρ ππάουερ.

Related Posts with Thumbnails

Έλα στην παρέα μας

Αλήτη ! Απόψε είν' η βραδιά τόσο καλή, τόσο καλή ! Μπορείς να πας να κοιμηθείς σ' ένα παγκάκι, αλήτη ! Πλάτυνε η σκέψη τη ζωή τόσο πολύ, τόσο πολύ, πόκανε ο άνθρωπος τη γη κι όλο το σύμπαν σπίτι.

Τεύκρος Ανθίας - Τα σφυρίγματα του αλήτη