Η ιστορία ενός μπλόγκερ

Βρίσκω μια δυσκολία να προλογίσω το άρθρο που μας έστειλε η δασκάλα από το μπλογκ Εγώ εν τζιαι. Αυτό έγκειται στο ότι είναι φρέσκια στο χόμπι ή αν θέλετε, τώρα βγήκε στο κλαρί :) Προσωπικά περίμενα, ανάμεσα στα άλλα ενδιαφέροντα που περιγράφει, να μας εξηγήσει και τι εννοεί με την υπογραφή σταρχεία μου. Mας αρχειοθετεί ας πούμε; Ίσως μας το πει σε σχόλιο όμως. Λοιπόν ο λόγος της ανήκει μαζί με τις ευχαριστίες μου.

Προσωπικά ποτέ μου δεν έγραφα ωραίες εκθέσεις. Οι δικοί μου καθηγητές στο σχολείο έλεγαν, ότι στην προηγούμενή μου ζωή μάλλον ήμουν υπάλληλος τηλεγραφείου, αφού κατάφερνα πάντα να ολοκληρώνω το θέμα σε μισή σελίδα τετραδίου και στη συνέχεια να μετρώ και να ξαναμετρώ τις λέξεις, μήπως πολλύνουν… Οι δε προφορικές μου δηλώσεις περιλάμβαναν πάντοτε δυο με τρεις λέξεις – τις πιο βασικές. Για να μπω όμως στο πανεπιστήμιο αργότερα χρειάστηκε να μάθω και ‘γω τα tricks (αυτό που δεν ξεχνάω ποτέ είναι η «δαμόκλειος σπάθη» που επικρέμεται παντοτινά πάνω από τα κεφάλια των δύστυχων υποψηφίων).

Η εκφραστική μου λακωνικότητα με οδήγησε στο να υιοθετήσω αμέσως την ιδέα του ψηφιακού κειμένου. Έτσι με χαρά άρχισα να στέλνω μηνύματα, όταν εφευρέθηκαν τα κινητά, και αργότερα e-mails λόγω των μειωμένων μου πόρων ως φοιτήτριας. Η ανάγκη με είχε οδηγήσει στα μονοπάτια της τεχνολογίας…

Όταν δε βρέθηκα σε ένα περιβάλλον, όπου οι ανθρώπινες σχέσεις ήταν καθαρά ψηφιακές (πας να μιλήσεις στον καθηγητής σου και αυτός σου λέει: «δεσποινίς μου, πηγαίνετε σπίτι σας και στείλτε μου e-mail») και εγώ παρέμενα ακόμη άφραγκη φοιτήτρια, άρχισα να ζω μέσα από την οθόνη του pc μου μιλώντας με φίλους και κόβοντας βόλτες διαδικτυακές, όταν έκανα διάλειμμα από τα διάφορα γραψίματα.

Έτσι άρχισα να λαμβάνω μέρος σε fora και τις περισσότερες φορές, μη έχοντας ουσιαστικό λόγο παρέμβασης σε ανώφελες συζητήσεις, απλά εκτονωνόμουνα κάνοντας πλάκα με τους ανώνυμους ψηφιακούς φωστήρες που χρησιμοποιούν πάντα επιχειρήματα του τύπου «είναι που δεν ξέρεις ποιος είμαι».

Δε θα ξεχάσω ποτέ πόσες ώρες έχασα από τη ζωή μου από τον Γεννάρη μέχρι τον Απρίλη του 2004 προσπαθώντας να συζητήσω με ανθρώπους που είχαν εξ ολοκλήρου δοτές απόψεις γεμάτες με συνθήματα και άδειες από περιεχόμενο και που όποτε έμπαιναν στη γωνιά επαναλάμβαναν ανιαρά «εσύ διάβασες το Σχέδιο;» απαντώντας μόνοι τους «δε νομίζω να το διάβασες», ενώ οι ίδιοι το πολύ να είχαν διαβάσει τις βαθυστόχαστες ερμηνείες του από ντόπιους αϊστανίσκους της καταστροφής.

Στο εξής δεν ξαναπάτησα σε forum, ενώ γενικώς απέφευγα την κουβέντα για παρόμοια θέματα και στην καθημερινή μου ζωή. Με άλλα λόγια είχα παραιτηθεί από κάθε προσπάθεια συζήτησης για καίρια θέματα και ήμουν από κείνους που περιγράφει ο Joshua να διακόπτουν συζητήσεις, αφού γνώριζα πού θα κατέληγε κάθε τέτοιου είδους κουβέντα: κάποιος θα αποχωρούσε βρίζοντας απέξω ή από μέσα του, τις περισσότερες φορές αυτός ο κάποιος ήμουν εγώ. Μόνο αν γνώριζα ότι ο συνομιλητής μου είχε παρόμοιες αντιλήψεις με μένα έμπαινα στον κόπο να ανοίξω διάλογο. Φαντάζομαι κάπως έτσι λειτουργεί ο διάλογος στη Κύπρο για τους περισσότερους, αφού δυστυχώς τα αίματά μας είναι εύφλεκτα.

Είχα και την ατυχία λόγω των απόψεών μου να μη βρίσκω και πολύ συχνά συνομιλητές… Και έτσι συζητούσα κυρίως μόνη μου…

Μέχρι που μια μέρα (πριν κανένα μήνα δηλαδή) μια τυχαία αναζήτηση με οδήγησε στο ιστολόγιο του Λεξιπένητος. Συνδυάζοντας και την είδηση ότι οι Έλληνες bloggers ήταν οι μόνοι ουσιαστικά που διαμαρτυρήθηκαν για την καταστροφή της Ελλάδας, μου κινήθηκε τόσο πολύ το ενδιαφέρον, που αμέσως άρχισα να διαβάζω μανιωδώς τα γραφόμενα. Μετά είπα «δεν κάνω και ‘γω ένα blog, να ‘χω να πορεύομαι;». Και νά ‘μαι φρέσκια φρέσκια κι αχνιστή…

Ίδωμεν το φως το αληθινόν,

ελάβωμεν πνεύμα επουράνιον,

εύρωμεν πίστην αληθήν κ.λ.π.

Πιστεύω ότι τα blogs είναι η δύναμη των προοδευτικών ανθρώπων (για να συντονίζεσαι με οτιδήποτε νέο, είσαι απαραίτητα προοδευτικός) να περάσουν με μεγαλύτερη ευκολία κάποιες ιδέες τους μέσα από το σκόπελο του συντηρητισμού που ανέκαθεν κυβερνούσε τον κόσμο και έχει οροθετηθεί ως ο υπέρμαχος των αξιών και των ιδεωδών, ενώ στην πραγματικότητα κρατά δέσμια οποιαδήποτε εξέλιξη του ανθρώπινου είδους («πίσω ολοταχώς» που λέει και ο Πόποτας). Αφού οι παραδοσιακές μέθοδοι ενημέρωσης έχουν τρωθεί από καιρό από το συντηρητισμό της εξουσίας, τα blogs είναι ένας νέος χώρος, όπου ακόμα οι ιδέες είναι ελεύθερες να επηρεάσουν.

Αυτά τα ολίγα… τελικά το πρόβλημα έκφρασης της σχολικής μου ηλικίας έχει ξεπεραστεί!