Τι να γράψω;

Να γράψω για τον αχρείαστο πανικό που προκαλούν στους αχάπαρους πολίτες τα ΜΜΕ βομβαρδίζοντας τους με ότι πιο μαύρο έχουν στο οπλοστάσιο τους σχετικά με τη γρίπη; Να γράψω για τη διεθνή «συνωμοσία», που ανήγαγε την πιο εύκολη στην αντιμετώπιση της πανδημία σε τρομοκρατικό θρίλερ; Για όλους αυτούς που κλείνουν τα αυτιά στις εκκλήσεις ψυχραιμίας των γιατρών, προωθώντας τα συμφέροντα κάποιων πανίσχυρων φαρμακοβιομηχανιών;

Να γράψω για τις προσπάθειες αναβίωσης της προπραξικοπηματικής περιόδου από κοπελλούθκια που εκπορεύονται από ρασοφόρους, κουστουμοφόρους και άλλους ελληνόψυχους με μυστικές και ύποπτες ατζέντες; Ή για τη τσαπατσουλιά και τον ερασιτεχνισμό των κρατούντων στην αντιμετώπιση των φαινομένων;

Να γράψω για την ποθκιαντραποσύνη του Σαμψών που προσπαθεί να μας πείσει ότι το «Καλός Τούρκος, νεκρός Τούρκος» αποτελεί πατριωτικό σύνθημα; Ή για τη συνένοχη σιωπή του κόμματος του;

Μου φαίνονται όλα τόσο αυτονόητα που νιώθω ότι είναι κρίμα το μελάνι.

Γι΄αυτό δεν θα γράψω ούτε για την ύστατη ενέργεια του ΔΗΚΟ να μην δεχθεί διορισμό δικών του στους ημικρατικούς, προκειμένου να σώσει την αξιοπρέπεια των όπου γης δεκαοκταμάσελλων φαγάνων.

Δεν θα γράψω ούτε για την αγωνία του Χριστόφια που τη μια οι δηλώσεις του γεννούν ελπίδες για το Κυπριακό και την επομένη τις σκοτώνουν, καταντώντας τη ψυχολογιά μας ασανσέρ.

Ούτε για το πόνο και τη μεγαλοσύνη της Χαρίτας και της Σουλτάνας. Ούτε γι’ αυτούς που δεν μπορούν να νιώσουν ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Προτιμώ να αφήσω το μυαλό μου άδειο να επιπλέει εκεί στην αγαπημένη μου παραλία με τα κύματα να το ταξιδεύουν σε όνειρα πέραν από τα έκδηλα, τα πεπερασμένα και τα προφανή.

Προσβλέπω στο καλωσόρισμα της κόρης μου που έχει μήνες να τη δω, στο μεγάλο πάρτι που θα κάνουμε στον ακάλυπτο της πολυκατοικίας έτσι, για να βρεθούμε ένα βράδυ με εκατό φίλους, στις συναντήσεις που θα έχω με τρεις νέους αξιολογότατους μπλόγκερς εκεί στο καφενείο του Εναέριου και την επίσκεψη στο κήπο του παπά του Διάσπορου. Και στα Αυγουστιάτικα όνειρα εκεί στη παραλία μου...

Σας αφήνω με την προτροπή να μην σπαταλάτε φαιά ουσία προσπαθώντας να εξηγήσετε τα ξηγημένα. Κάνει και ζέστη...

Πάω να ξαναδιαβάσω το αριστουργηματικό κομμάτι του Διάσπορου για δεύτερη φορά. Έχετε γεια!