14 Φεβρουαρίου 2009

Αστέρι μου , φεγγάρι μου



Σήμερα που η εμπορικοποίηση και ο ξεφτυλισμός ακόμα και των πιο ωραίων συναισθημάτων κυριαρχεί, εμείς αντιτείνουμε ένα υπέροχο ύμνο στην αγάπη. Γραμμένο και εκτελεσμένο από δύο ιερά τέρατα της συγχρονης Ελληνικής Τέχνης σε στίχους Γιάννη Θεοδωράκη.

Αστέρι μου, φεγγάρι μου, της άνοιξης κλωνάρι μου
κοντά σου θά 'ρθω πάλι, κοντά σου θά 'ρθω μιαν αυγή
για να σου πάρω ένα φιλί και να με πάρεις πάλι.

Αγάπη μου, αγάπη μου, η νύχτα θα μας πάρει,
τ' άστρα κι ο ουρανός, το κρύο το φεγγάρι.

Θα σ' αγαπώ, θα ζω μες στο τραγούδι
θα μ' αγαπάς, θα ζεις με τα πουλιά
θα σ' αγαπώ, θα γίνουμε τραγούδι
θα μ' αγαπάς, θα γίνουμε πουλιά.

Ο ποταμός είναι ρηχός
κι ο ωκεανός είναι μικρός
να πάρουν τον καημό μου.
Να διώξουνε τα μάτια σου
να πνίξουνε τους όρκους σου
από το λογισμό μου.

Στίχοι: Γιάννης Θεοδωράκης
Μουσική:
Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Μελίνα Μερκούρη

Αφιερωμένο με συγκίνηση στην Ελένη

9 σχόλια:

MARINOS είπε...

Την όμορφη καλημέρα μου.
Να' σαι καλά για την ανάρτηση!

ρίτσα είπε...

όμορφο

ρίτσα είπε...

έχω το πάνω σε ένα σιντί της μαργαρίτας ζορμπαλά
εν πιο ντριν ντριν

Μιχάλης είπε...

Ένα από τα πιο αγαπημένα μου.

Η εκτέλεση της Μερκούρη είναι μοναδική...

stalamatia είπε...

Πιο τέλειο δεν θα μπορούσε να είναι. Μας κακομαθαίνετε κύριε πρέσβη με τα ωραία σας τραγούδια.Φιλούθκια.

Lexi_penitas είπε...

Σταλαματιά πρεσβεύω πολλά αλλά πρέσβης εν είμαι :))

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Λεξιπένητα,
υπάρχει ακόμη μία πολύ όμορφη εκτέλεση της "Φαίδρας" με τη βελούδινη φωνή της Αλέξιας,
από το δίσκο του 1998 με το Μίκη...

www.youtube.com/watch?v=aeLCqnJO_ps

Χαιρετισμούς

Unknown είπε...

Θαυμάσιο τραγούδι...προσωπικά, δεν αντέχω την Μ.Μερκούρη αλλά δεν έχει σημασία, περί γούστου κλπ~

iordanou είπε...

Εν πολλά ωραία η ιδέα των μουσικών παρεμβάσεων. Εισηγούμαι να την καθιερώσεις (πχ κάτι σαν ένα τραγούδι την εβδομάδα ή κάτι παρόμοιο).

Related Posts with Thumbnails

Έλα στην παρέα μας

Αλήτη ! Απόψε είν' η βραδιά τόσο καλή, τόσο καλή ! Μπορείς να πας να κοιμηθείς σ' ένα παγκάκι, αλήτη ! Πλάτυνε η σκέψη τη ζωή τόσο πολύ, τόσο πολύ, πόκανε ο άνθρωπος τη γη κι όλο το σύμπαν σπίτι.

Τεύκρος Ανθίας - Τα σφυρίγματα του αλήτη