Η δική μου ευχή: Να περάσετε όμορφα!

Προσωπικά αυτές τις μέρες δεν τις είχα ποτέ σε ιδιαίτερη εκτίμηση. Είναι όμως εκεί. Οπότε θα έπρεπε να δω πως θα συμπεριφερόμουν έτσι που όχι μόνο θα περνούσαν ανώδυνα, αλλά να μου πρόσφεραν και τη μεγαλύτερη δυνατή ευχαρίστηση. Ετσι λοιπόν για χρόνια τώρα αφήνομαι στο ρυθμό των ημερών, πάω όπου με παρασύρει το κύμα, συμμετέχω εκεί όπου τη βρίσκω, αποφεύγω ότι με χαλά, και στο τέλος της ημέρας συνήθως πετυχαίνω μια φυγή από τη ρουτίνα.

Δεν κατάλαβα ποτέ το λεγόμενο Christmas spirit. Ακόμα και τα χρόνια που ξόδευα ώρες ολόκληρες στα παιγνιδάδικα με τα παιδιά μου, μέχρι που να γεμίσει το καπό του αυτοκινήτου με δώρα για όλα τα ξαδέλφια, τους φίλους τα γειτονόπουλα κλπ, ένοιωθα σαν απλός θεατής. Αρνιόμουν να δεχτώ ότι ο ανθρωπος θα πρέπει να προβάλλει την Ανθρωπιά του μιά φορά το χρόνο. Αρνιόμουν να δεχτώ ότι αυτό που θα έπρεπε να είμαστε κάθε μέρα το καταντήσαμε εποχιακό.

Θεωρούσα όμως ότι δεν είχα το δικαίωμα να τη χαλώ στους υπόλοιπους και έτσι συμβιβαζόμουνα και απλώς αφηνόμουνα σε μια κατάσταση που δεν όριζα παρά με όριζε. Μου άρεσε όμως να βλέπω ανθρώπους που παρά το πόνο τους, τις δυσκολίες τους, τα προβλήματα τους, χρησιμοποιούσαν αυτές τις γιορτές σαν μια ευχάριση παρένθεση και ξεδίναν, διασκέδαζαν και νιώθαν διαφορετικά.

Αυτή η χρονιά έτυχε να είναι διαφορετική από όλες τις προηγούμενες. Μακρυά από τους ανθρώπους που αγαπώ όσο τίποτε άλλο στο κόσμο, για τους τελευταίους σχεδόν τέσσερις μήνες, δεν έβλεπα την ώρα να βρεθω κοντά τους. Home sweet home! Τελικά μια φράση σίγουρα όχι κενή περιεχομένου. Είναι πραγματικά πολύ γλυκό να ξαναβρίσκεσαι ανάμεσα στους δικούς σου ανθρώπους. Μέχρι που σκέφτομαι ότι μπορεί και να μην εκτιμώ κάποια πράγματα όσο θα έπρεπε επειδή τα θεωρώ δεδομένα. Ο χωρισμός με έκανε να προσέξω και κάποιες άλλες διάστασεις της μικροκοινωνίας μου.

Λοιπόν αφήνω τη φλυαρία. Η συμβία φρόντισε για μας. Απόδραση για τις επόμενες 4-5 μέρες. Μου απαγόρευσε κάθε επαφή με κομπιούτερς και οτιδήποτε έχει να κάνει με τη καθημερινή μου ρουτίνα των τελευταίων τεσσάρων μηνών. Και δεν νιώθω κανένα λόγο να διαμαρτυρηθώ. Έτσι κατά κάποιο τρόπο θα τη πληρώσει και το μπλογκ. Η αποτοξίνωση από τη καθημερινότητα είναι το ζητούμενο. Σε καλό να μας μπεί!

Εύχομαι σε όλους σας να περάσεται όμορφα. Μην το παρακάνετε! Και η ευχαρίστηση έχει το δικό της μέτρο. Θα τα πούμε ξανά σε μερικές μέρες. Φιλιά σε όλους!

Ο πίνακας είναι ο Domestic Happiness, oil on canvas της Lilly Martin Spencer, του 1849