Γιατί το κάνουμε και ποια τα όρια μας;

Η Δασκαλούα έρχεται να προσθέσει τις δικές της απόψεις για το μπλόγκιγκ, σε μια συζήτηση που αρχικά μου φαινόταν σχεδόν αδύνατο να συγκεντρώνει τόσες διαφορετικές αλλά και συγκλίνουσες απόψεις. Άρχισε να ξεκαθαρίζει ότι οι μπλόγκερς ενδιαφέρονται σοβαρά για το μέλλον του "θεσμού" και στον ένα ή τον άλλο βαθμό πιστεύουν στη δυνατότητα για παρεμβάσεις. Άλλοι πιο μαχητικά και άλλοι πιο συγκρατημένα. Αλλά ας αφήσουμε και τους υπόλοιπους συντελεστές να καταθέσουν και τους αναγνώστες να σχολιάσουν και στο τέλος να συνοψίσουμε τα συμπεράσματα. Δασκαλούα, μια ΚΕΟ την κέρδισες με το σπαθί σου. (Άρκεψα να σάζω budget. Τζιαι ώσπου σκέφτομαι ότι εν τζιαι το Αγρινό ακόμα...)

Πλέον, στην εποχή της τεχνολογικής έξαρσης που ζούμε, είναι πολύ εύκολο ακόμα και για κάποιον άσχετο με τους Η/Υ να αποκτήσει ένα δικό του χώρο στο ίντερνετ. Το πιο εύκολο για μένα (οι άσχετοι που λέγαμε) ήταν ένα ιστολόγιο. Γενικά δεν αρέσκομαι στα ημερολόγια. Κρατούσα όταν ήμουν μικρούλα για ένα διάστημα. Μετά ήθελα να θυμάμαι τα πράγματα μαζί με τη φθορά τους. Όμως έχω μπλογκ. Γιατί;

Νομίζω ότι ο λόγος που τα μπλογκς έχουν μεγάλο σουξέ είναι γιατί στην πραγματική μας ζωή μας έχουν γραμμένους. Για παράδειγμα, εγώ γράφω για πράγματα της δουλειάς με τα οποία δεν έχω (κυρίως για πρακτικούς λόγους –βλ. χρόνος κτλ) με ποιον να μιλήσω, π.χ. θεωρητικά ή της καθημερινότητας. Ή γράφω για ζητήματα συνδικαλισμού όπου κανένας δεν σε ακούει γιατί δεν έχεις ουσιαστικά ρόλο ή λόγο. Αν όλο αυτό μπορούσε να διοχετευτεί δημιουργικά στον κατάλληλο χώρο ίσως και να μην έγραφα τίποτα. Μου φαίνεται ότι πολλοί προσπαθούν με αυτόν τον τρόπο να καλύψουν κάποια κενά στην επικοινωνία. Το θαυμάσιο είναι ότι φανερώθηκαν πολλοί άνθρωποι που τόσο καιρό είχαν πολλά να πουν και που δεν έβρισκαν βήμα για να το κάνουν. Και παράλληλα φανερώνονται άνθρωποι που ενδιαφέρονται για αυτά που γράφονται και καταθέτουν κι αυτοί «το κοντό τους και το μακρύ τους», ή ακόμα και αυτοί που περνούν καθημερινά από τα ιστολόγια χωρίς να έχουν ακόμα το θάρρος, το θράσος ή τη διάθεση να λειτουργήσουν σε αυτά με διαδραστικό τρόπο.

Οι μπλόγκερς, όπως και οι διανοούμενοι σε μια κοινωνία – χωρίς να ταυτίζω τις δύο αυτές ιδιότητες, είναι υποκειμενικοί παράγοντες. Όπως ένα βιβλίο, μια εκπομπή, μία εφημερίδα. Μπορεί να επηρεάσει άτομα, ναι. Μπορεί και όχι. Για να επηρεάσει την κοινή γνώμη, χρειάζονται να δράσουν οι αντικειμενικές συνθήκες. Δηλαδή, στην Ελλάδα υπήρχε η αγανάκτηση, ένα γενικευμένο κοινωνικό «ασιχτίρ», έλλειψη εμπιστοσύνης στους θεσμούς κτλ. Δεν ήθελε λοιπόν και πολλά ο κόσμος για να κατέβει στο Σύνταγμα για την Πάρνηθα. Το ίδιο και με την περίπτωση της Αμαλίας ως μαζική δράση των μπόγκερς. Η Αμαλία προσωποποίησε το χάλι ενός κρατικού θεσμού. Σε καταστάσεις γενικευμένης αμφισβήτησης, υπάρχει γενικευμένη αντίδραση. Χωρίς αυτό το αίσθημα αδικίας όμως, καταπίεσης, καταστολής κτλ, δύσκολα μπορούν οι ιδέες να λειτουργήσουν από μόνες τους. Οι συνθήκες καθορίζουν συνείδηση και όχι το αντίθετο, όπως είπε κάποιος κάποτε.

Οι μπλόγκερς δεν αποτελούν μια κοινή συνισταμένη. Όπως δεν μπορούν όλες οι εφημερίδες π.χ. να συλλειτουργήσουν προς μια κατεύθυνση, έτσι δεν θα μπορέσουν να το κάνουν και οι μπλόγκερς. Εκτός εάν, πρόκειται για ζητήματα μικρά σε διάρκεια, και ξεκάθαρα ιδεολογικά. Π.χ. ναι, όλοι θα υπογράφαμε ή θα κάναμε κάτι για να σωθεί ένα παιδάκι που θέλει ειδική νοσηλεία κτλ. Σε ζητήματα όμως πολιτικής ανάλυσης και δράσης, το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να συμβάλουν σε ένα διάλογο. Ένα διάλογο όμως που για να παρακολουθείται χρειάζεται πρόσβαση, γνώση της τεχνολογίας και χρόνος. Ένας διάλογος που δεν είναι για όλους.

Έχουν αλλάξει οι ζωές και των μπλόγκερ και των αναγνωστών τους; Σίγουρα. Οι μπλόγκερ βλέπουν πώς αντιδρούν κάποιοι στις απόψεις τους/εμπειρίες τους, χωρίς να τους έχουν υποχρέωση, χωρίς τύπους πολλές φορές. Έχουν γίνει μεταξύ μας γνωριμίες, επαφές, ανταλλαγές πληροφοριών και συνεργασίες. Οι αναγνώστες εκτίθενται και σε άλλου είδους πληροφόρηση με ένα άμεσο τρόπο, με έναν ημερολογιακό και καθημερινό λόγο που είναι σαφώς πιο ελκυστικός από ότι άλλο υπήρχε ως τώρα. Και το σημαντικότερο είναι ότι μπορεί να επέμβει. Απευθυνόμενος όχι σε μια συντακτική ομάδα αλλά σε κάποιον που νιώθει σχεδόν να τον γνωρίζει. Σε μια εποχή όπου προηγήθηκαν τα τσατ και τα παρόμοια, ο δρόμος για αυτό είχε ανοίξει.