Σταθμοί

Με την ευκαιρία της άφιξης μου σε ακόμα ένα σταθμό στο δικό μου ταξίδι, το οποίο άρχισε σχεδόν πριν 50 χρόνια, και κάνοντας μια αναδρομή συνειδητοποίησα ότι στα ταξίδια των ανθρώπων υπάρχουν κάποιοι σταθμοί που είναι κοινοί σχεδόν για όλους και καποιοι άλλοι, που είναι μοναδικοί για τον καθένα μας.

Αν έκανα μια προσπάθεια να τους ταξινομίσω πέραν από τις πιο πάνω βασικές κατηγορίες θα έλεγα ότι οι κοινοί σταθμοί χωρίζονται σε αυτούς που όλοι φτάνουμε σ'αυτούς στην ίδια περίπου ηλικία και οι άλλοι, που σε μεγάλο βαθμό έχουμε την επιλογή του χρόνου.

Πρώτη μέρα στο σχολείο: Μάνα μου τα ρε!!! Τζαι χάρηνε μου τα!!! Συγκινήσεις έντονες, ανάμικτος ο ενθουσιασμός με τον φόβο, η χαρά με την απορία αποτυπώνονται στα προσωπάκια αυτων των μικρών ανθρωπάκων που κάνουν το πρώτο σάλτο για την κατάκτηση της γνώσης. Συγχωρέστε με όσοι από εσάς κάνατε σταθμό και στο νηπιαγωγείο αλλά στις αρχές της 10ετίας του 60 το νηπιαγωγείο ηταν εκτός διαδρομής για την συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών.

Για μένα η πρώτη μέρα στο γυμνάσιο δεν πρέπει να συνοδεύτηκε από ιδιαίτερη συγκίνηση. Ισα ίσα που την θυμάμαι αμυδρά. Δεν παύει όμως να είναι ένας υποχρεωτικός σταθμός που προϋποθέτει ανασύνταξη δυνάμεων σε μια πορεία που σε πάει κατευθείαν στο κόσμο των μεγάλων. Εδώ αρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι σε κάθε σταθμό αφήνεις πίσω και ένα κομμάτι της ζωής σου. Πολλά από τα φιλαράκια του δημοτικού ίσως δεν θα τα ξαναδείς ποτέ....... Πολλά από τα παιγνίδια σου είτε παροπλίζονται, ειτε τα δωρίζεις σε κανένα ......... μικρό, είτε απλά εξαφανίζονται. Πόσες φορές αναρωτήθηκα τι απόγιναν τόσα αγαπημένα παιγνίδια που είχαμε παιδιά.

Κάπου στο μεσοδιάστημα μέχρι τον επόμενο προγραμματισμένο σταθμό, έρχεται το αναπόφευκτο. Τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα και το πρώτο σου φιλί. Εδώ αναποδογυρίζεται ο κόσμος σου. Αλλάζουν οι προτεραιότητες σου, πωωω με τι μαλακίες ασχολιόμουν μέχρι σημερα ο μαλάκας..... Το ταξίδι όμως συνεχίζεται ασταμάτητα.

Άλλο ένα κομμάτι του κόσμου σου μένει πίσω σου για πάντα. Είναι το τίμημα της κατάκτησης νέων κόσμων, του ανοίγματος νέων οριζόντων. Καθε νέος σ'αυτό το σταθμό είναι έτοιμος για απογείωση. Τα κορίτσια στη Κύπρο ανοιγουν φτερά και μην τις είδατε. Κάποιες για σπούδες και άλλες στον πραγματικό σκληρό κόσμο της αγοράς εργασίας. Εδώ καταλαβαίνεις ότι η τόση βιασύνη να φτάσεις στον επόμενο σταθμό πολλές φορές δεν έχει νόημα και τα όνειρα που έκανες μένουν όνειρα μεχρι να ξεθωρίασουν και να χαθουν. Το ταξίδι δεν σταματά ποτέ... δεν μπορείς καν να καθυστερεις... το πολύ να αλλαξεις την ώρα του επόμενου σταθμού.

Τα αγόρια θα πρέπει να περιμένουν λόγω του ότι η Πατρίς τα έχει ανάγκη. Στρατός .... ίσως η μεγαλύτερη μαζική απάτη σε βάρος του καλύτερου κομματιού της κοινωνίας. Συνένοχοι ΟΛΟΙ. Δεν με εκπλήττει που οι μισοί πελλανίσκουν και οι άλλοι μισοί δηλώνουν πελλοί. Ποιός τους είπε ότι τα παιδιά μας πρέπει να σπαταλήσουν δύο χρόνια από την ζωή τους προκειμένου να μάθουν πως νιώθει το λιοντάρι στο κλουβί και να κάνουν μάστερ στον μιλιταρισμό και στον αυνανισμό. (μεταξύ μας ένα και το αυτό).

Νάτος και ο γάμος. Άλλος ένας θνησιγενής θεσμός του οποίου οι Κυπραίοι εξακολουθούμε να δηλώνουμε πιστοί οπαδοί. Πάντα τελευταίοι πέρνουμε πρέφα ίνταν που γίνεται γυρόν μας. Πάντως για λλίον τζαιρόν εσhει το χάζιν του. Υστερα χωρίζεις.

Εν τω μεταξύ όμως συνήθως έχουμε άλλο έναν ενδιάμεσο σταθμό. Την γέννηση του πρώτου παιδιού. Εδώ ο δρόμος φακκά κουλουμίντρες. Ζαλισμένοι χαζο-μπαμπάδες και μαμάδες αλλάζουν συνήθειες, ξεχνούν φίλους, κλείνονται σπίτια τους και μπαίνουν στο λούκι της οικογένειας.

Πολλοί και διάφοροι σταθμοί διακόπτουν από καιρό σε καιρό την πορεία ετσι που να σπάζει και η μονοτονία του ταξιδιού. Για όσα πράγματα η πρώτη φορά είναι για κάποιον σημαντική, μπορεί να θεωρηθεί σταθμός. Η αλλαγή δουλειάς, η άδεια οδηγού, το πρώτο γαμήσι, το πρώτο τσιγάρο, το πρώτο μεθύσι, το πρώτο ποδήλατο κλπ.

Η σταθμός που πλησιάζει στο δικό μου δρόμο έχει να κάνει με αλλαγή δουλειάς - εργοδότη και επαγγέλματος. Το θεωρώ σημαντικό σταθμό καθώς πιστεύω ότι ο άνθρωπος πρέπει να προκαλεί ο ίδιος τις σημάντικές αλλαγές στη ζωή του. Και αυτή την αλλαγή την έφερε η ανάγκη για άνοιγμα νέου δρόμου, με νεες συγκινήσεις και νέες προκλήσεις. Αφήνω πίσω μου ανθρώπους που αγαπώ και ξέρω ότι με κάποιους θα χαθούμε για πάντα, αλλά είπαμε, αυτό είναι το τίμημα. Τους επόμενους σταθμούς θα τους σχολιάζουμε όταν θα φτάνουμε εκεί. Αυτό που σίγουρα δεν θα σχολιάσουμε αφού έλθει είναι το ΤΕΛΟΣ.

Ίσως να αφήσα πίσω κατι που για σας να ήταν σημαντικό. Απλά προσθέστε το. Η ουσία είναι ότι το ταξίδι συνεχίζεται. Ας το ζήσουμε!!