Χαλαρά...

Ακόμα και γι' αυτούς που οι διακοπές τους δεν θα έχουν εξωτικούς προορισμούς, ακόμα και γι' αυτούς σαν εμένα και τη συμβία που δεν θα το κουνήσουν από το σπίτι, η είσοδος του Αυγούστου αλλάζει τη ψυχολογία. Χαλαρώνει τις αντιστάσεις, αμβλύνει την ανεκτικότητα, αφήνει την ελαφρότητα να υπερισχύσει της σοβαρότητας και της υπευθυνότητας και σπρώχνει τα καθημερινά αλλά και τα χρόνια προβλήματα κάτω από το χαλί. (Ναι, δυο τρία κομμάτια περσικά χαλιά που έχουμε δεν τα μαζεύουμε το καλοκαίρι!)

Τελικά ακόμα και για μας τους Λεμεσιανούς που από την υγρασία ο ιδρώτας κάνει γλίτσα στο δέρμα μας, ο Αύγουστος έχει αυτή την ιδιαίτερη μαγεία. Οι μέρες εξακολουθούν να είναι μεγάλες, έτσι ακόμα και τις μέρες που εργάζεσαι έχεις αρκετό χρόνο να χαρείς τη παραλία και το ραχάτι σε κάποια βεράντα ή κάποιο παραλιακό κεντράκι. Άσε που αφού οι περισσότεροι συμπολίτες σου την έχουν κάνει για άλλες πολιτείες και άλλες παραλίες, οι δρόμοι της πόλης σου ανήκουν. Ούτε ουρές, ούτε αργοπορίες ούτε ταλαιπωρία ούτε εκνευρισμοί. Και ξέρετε κάτι; Έχω την εντύπωση ότι αυτοί που μένουν εντός γίνονται πιο ευγενικοί, πιο ανεκτικοί. Λες και η ζωή έριξε τις στροφές της σε ρυθμούς περιπάτου. Λες και κάνει χαλαρωτικό διάλειμμα από τη καθημερινή κούρσα, παρόμοια εκείνης της φόρμουλα 1, που όλο τον υπόλοιπο χρόνο ξεκινά νωρίς το πρωί και τελειώνει αφού πέσει το σκοτάδι.

Τουλάχιστον στις παραλίες ο ντόπιος πληθυσμός εξισώνεται με τον ξένο και είναι πραγματική ευλογία να βλέπεις αυτό το πολύχρωμο πολυεθνικό τσούρμο να χαίρεται τη ζωή όμορφα και απλά χωρίς να ξεχωρίζει κανείς από τη μάρκα του αυτοκινήτου του, από το μέγεθος του σπιτιού του, από τη μάρκα του μαγιό του ή του παρεό του ή το πάχος του πορτοφολιού του. Τα μπάνια του λαού της Λεμεσού και των φιλοξενουμένων της πόλης δεν έχουν τίποτα κοινό με την επίδειξη των in παραλιών της Μεσογείου συμπεριλαμβανομένων και κάποιων δικών μας. (Ο νοών νοείτω)

Ο γλυκός Αύγουστος που μας πίκρανε κάποτε τόσο πολύ. Που μας έκοψε τη ξεγνοιασιά και την ανεμελιά στη μέση. Ο πικρός Αύγουστος του 74 που χάραξε τη ζωή μας μια για πάντα με το λεπίδι της προδοσίας, του χαμού, της προσφυγιάς και της δυστυχίας, ο Αύγουστος του Ισάακ και του Σολωμού, ο Αύγουστος της Ήλιος και των 120 νεκρών του αεροπορικού δυστυχήματος για το οποίο ακόμα κανείς δεν πλήρωσε.

Και όμως, με το που μας έρχεται κάθε χρόνο εμείς ξαναρίχνουμε τις στροφές, προσπαθούμε να επανακτήσουμε δυνάμεις για την επόμενη μεγάλη ευθεία. Γιατί η ζωή πρέπει να τραβήξει τον δρόμο της και χρειάζεται όλη τη ισχύ που μπορεί να συσσωρεύσει.

Αυτός ο Αύγουστος με βρίσκει στη μέση μιας μεγάλης μάχης (μη πάει ο νους σας στο κακό). Τίποτα δεν κρίθηκε. Όμως δεν θα αφήσω να μου ξεφύγει η ευκαιρία για να πάρω και να δώσω τη χαρά του Αυγούστου της Μεσογείου. Και οι μάχες έχουν τα διαλείμματα τους, για ανασύνταξη των δυνάμεων. Καλό Αύγουστο σε όλους!