Πώς η ιδεολογία της αγάπης γίνεται δολοφόνος;

Αγαπάτε αλλήλους! Ίσως η πιο σημαντική φράση της χριστιανοσύνης. Η πεμπτουσία μιας φιλοσοφίας ζωής που βασίζεται στο σεβασμό μεταξύ των ανθρώπων, στην αγάπη και την ανεκτικότητα, στη δικαιοσύνη και την ισότητα.

Αυτό που πάντα με ενοχλούσε είναι ο τρόπος που οι άνθρωποι στο όνομα της μεγαλύτερης θρησκείας του "πολιτισμένου" κόσμου, διέπραξαν ίσως τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Δεν ξέρω αν υπάρχουν κάποιες μελέτες που να υπολογίζουν τον αριθμό των νεκρών όλων των πολέμων που έγιναν στο όνομα του Ιησού Χριστού, όμως πιστεύω ότι είναι πολύ περισσότεροι ακόμα και από αυτούς του 2ου παγκοσμίου πολέμου.

Τελικά μήπως είναι η μοίρα όλων των μεγάλων φιλοσοφιών που έχουν στο επίκεντρο τους τον άνθρωπο να καταντούν όπλα στα χέρια του κάθε επίδοξου δικτάτορα, στρατηλάτη, κατακτητή και μανιακού. Το είδαμε να συμβαίνει με τον κομμουνισμό που ενώ στις αρχές του περασμένου αιώνα αποτελούσε την ελπίδα του κάθε καταπιεσμένου, κατάντησε να θεωρείται ίσος κι' όμοιος με τις χειρότερες δικτατορίες της ανθρωπότητας. Και αυτό γιατί η ηγεσία της κατ΄εξοχήν χώρας που βάλθηκε να εφαρμόσει το νέο σύστημα έπεσε στα χέρια αδίστακτων ανθρώπων που δεν είχαν κανένα σημείο επαφής με τη ιδεολογία την οποία υποτίθεται ότι υπηρετούσαν.

Όμοια και ο χριστιανισμός διαχρονικά για πολλούς αιώνες, σχεδόν όσους και η ύπαρξη του, έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης των εκμεταλλευτών και μέσο καταπίεσης των μαζών. Κάποιος θα μπορούσε να κατανοήσει αυτό το φαινόμενο αν περιοριζόταν στις περιπτώσεις απολίτιστων, εξαθλιωμένων ή υπανάπτυκτων πληθυσμών. Όμως η δεσπόζουσα θέση των εκπροσώπων της θρησκείας εξακολουθεί να υπάρχει και σε κοινωνίες με ψηλό μορφωτικό και οικονομικό επίπεδο. Ενώ στη σύγχρονη εποχή με τη ταχύτητα και τη συχνότητα μετάδοσης πληροφοριών ο κάθε άνθρωπος γίνεται κοινωνός της διαφθοράς και στη καλύτερη περίπτωση της απόστασης που έχουν οι ηγέτες της εκκλησίας από την ουσία της χριστιανικής διδασκαλίας, τεράστιες μάζες κλείνουν μάτια και αυτιά και στηρίζουν πειθήνια θρησκευτικούς ηγέτες δυνητικά επικίνδυνους.

Οι όποιοι χριστιανοί πατέρες ακολούθησαν το πνεύμα της φιλοσοφίας του χριστιανισμού, στη καλύτερη των περιπτώσεων έγιναν άγιοι είτε επειδή μαρτύρησαν, είτε επειδή μονάχιασαν. Οι φημισμένοι εκκλησιαστικοί ηγέτες όλων των χριστιανικών δογμάτων έχουν όλοι, χωρίς εξαίρεση, πολλή ή λιγότερη δράση που ερχόταν σε αντίθεση με τις αρχές που η θρησκεία τους επέβαλλε.

Και για να μη μακρηγορώ με τα αυτονόητα απλώς θα αναφέρω τη δική μας, την ολόδική μας περίπτωση, όπου για χρόνια τώρα η ηγεσία της εκκλησίας έχει ταυτιστεί με τους εμπόρους, τη τάξη που ο ίδιος ο Ιησούς εκδίωξε από το ναό, και έχει να παρουσιάσει μια σειρά από πράξεις και παραλείψεις που αντίκεινται τόσο στη χριστιανική δοξασία όσο και στο δημόσιο αίσθημα περί δικαίου. Προσωπικά τρέφω μεγάλο σεβασμό σε κάθε θρησκευόμενο άνθρωπο. Δεν μπορώ όμως να του συγχωρήσω το γεγονός ότι γίνεται πιόνι στα χέρια του κάθε μεγαλοπαπά ενώ γνωρίζει τόσο το βίο και τη πολιτεία του, όσο και την ουσιαστικά ανύπαρκτη σχέση του με την ουσία της θρησκείας.

Ας απαντήσει κάποιος θρησκευόμενος αναγνώστης. Ποια η ανάγκη να εκφράζεις τη πίστη σου συλλογικά; Γιατί δεν μπορεί κάποιος να το κάνει μόνος του στη ηρεμία του προσωπικού του χώρου; Μήπως η δεσπόζουσα θέση των παπάδων ωθεί το κόσμο να προβάλλει την θρησκευτικότητα του μήπως και έχει κοινωνικό πλεονέκτημα σε σχέση με μη θρησκευόμενους. Πραγματικά υποθέσεις κάνω. Μπορεί και εντελώς άστοχες. Μήπως πάλι μπαίνει θέμα ανασφάλειας. Η ομαδοποίηση υπήρξε πάντα τρόπος άμυνας του ανθρώπου ενάντια σε πραγματικές ή φανταστικές απειλές. Δεν κατανοεί όμως ότι έτσι συντηρεί σαθρές εξουσίες που μόνο ζημιά μπορούν να προκαλέσουν στην ίδια τη εκκλησία, την έκφραση της πίστης του;

Σκοπός μου δεν είναι να "κολάσω" κανένα χρονιάρες μέρες που είναι. Απλώς αυτές τις μέρες που η θρησκευτική αφοσίωση του καθενός βρίσκεται στο απόγειο, η περιέργεια μου όσο αφορά αυτά τα καίρια αλλά "αιρετικά" ερωτήματα κτυπάει κόκκινο. Και αν δεν κάνω τις ερωτήσεις μου τώρα θα τις κάνω πιθανότατα του χρόνου το Πάσχα

Το Πάσχα έπαψε να είναι η αγαπημένη μου εποχή εδώ και πολλά χρόνια. Ποτέ όμως το μήνυμα της αγάπης που μεταφέρει δεν έπαψε να με αγγίζει. Εύχομαι σε όλους τους αναγνώστες του μπλογκ να περάσουν όμορφα και να συντηρήσουν βαθιά μέσα τους τα μηνύματα της γιορτής κόντρα στο κατεστημένο της εκκλησίας και της κοινωνίας που περί άλλων τυρβάζει.