Ψηφίζω Χριστόφια. Με προσδοκίες και επιφυλάξεις

Το είχα αναφέρει από καιρό σε κάποιο μου σχόλιο. Για μένα οι πανηγυρισμοί θα περιορίζονταν μόνο σε περίπτωση ήττας του Τάσσου. Το πανηγύρισα με τη ψυχή μου. Δεν παύω όμως σαν άνθρωπος που μπολιάστηκε με τις πανανθρώπινες ιδέες του ανθρωπισμού, της ισότητας, της δικαιοσύνης και του αγώνα για μια πιο δίκαια κοινωνία, να μην βλέπω και να μην αναδεικνύω τα σημεία υπεροχής του υποψήφιου της Αριστεράς σε σχέση με τον ανθυποψήφιο του. Για τους σκοπούς αυτού του κομματιού θα περιοριστώ μόνο στις διαφορές σε σχέση με το κυπριακό.

Τώρα που και το ΔΗΚΟ αποφάσισε να στηρίξει την υποψηφιότητα Χριστόφια, πολλοί φίλοι φοβήθηκαν ανασύσταση της τριμερούς με το Χριστόφια πρόεδρο. Διαφωνώ! Για δύο λόγους: Πρώτον, η τριμερής της περασμένης πενταετίας στηριζόταν σε κοινό πρόγραμμα λύσης που αθέτησε ο Τάσσος κοροϊδεύοντας το ΑΚΕΛ και τον λαό. Η νέα κυβέρνηση θα στηρίζεται στο πρόγραμμα του Χριστόφια. Η δεύτερη και πιο σημαντική διαφορά είναι το ίδιο το πρόσωπο του Προέδρου. Με τις ενισχυμένες εξουσίες που του δίνει το σύνταγμα είναι σε θέση να εφαρμόσει το πρόγραμμα του χωρίς να υποκύπτει σε πιέσεις. Και δεν υπάρχει καμιά σύγκριση όσον αφορά την αξιοπιστία μεταξύ Χριστόφια και Τάσσου.

Να είστε σίγουροι ότι σε ενδεχόμενο ενός νέου σχεδίου λύσης (που παρεπιπτόντως δεν μπορεί να διαφέρει και πολύ από το ΑΝΑΝ, τα υπόλοιπα είναι για τους ονειροπόλους) ο Χριστόφιας θα βρει αντιμέτωπους και πάλι τους ίδιους ανθρώπους. Αυτούς που θα έβρισκε και ο Κασουλίδης. Το θέμα είναι να μην βρουν ο ένας τον άλλο. Είμαι πεισμένος ότι μια άτυπη συνεννόηση μεταξύ ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ για αλληλουϋποστήριξη σε περίπτωση διλημμάτων λύσης είναι όσο τίποτε άλλο αναγκαία. Έτσι κι' αλλιώς είναι γνωστές οι διαφορετικές τους αντιλήψεις στα κοινωνικά και οικονομικά ζητήματα και τις οποίες για τους σκοπούς αυτής της ανάλυσης και μόνο τους αφήσαμε έξω. Μη ξεχνούμε όμως ότι η μη λύση είναι το αγκάθι για απρόσκοπτη πρόοδο και ευημερία σε όλους τους υπόλοιπους τομείς. Η οποιαδήποτε ευημερία θα βρίσκεται υπο αίρεση. Χωρίς λύση, η σημερινή φαινομενική ασφάλεια και ευημερία που νιώθει ο μέσος Κύπριος έχει ημερομηνία λήξης.

Οι δυνάμεις που στηρίζουν τον Χριστόφια (και εννοώ τη βάση και όχι τις ηγεσίες) διαφέρουν κατά παρασάγγας από εκείνες που στηρίζουν Κασουλίδη. Από τη μια (Κασουλίδης) έχουμε φιλελεύθερους αστούς, μικροαστούς και εργαζόμενους που πραγματικά επιθυμούν λύση. Έχουμε όμως και τους πιο σκληρούς εθνικιστές και απορριπτικούς, τους πολέμιους της όποιας λύσης που δεν θα είναι εθνικά καθαρή. Από την άλλη (Χριστόφιας) έχουμε τη τεράστια μάζα των εργαζομένων και των μικροαστών που προσβλέπει σε λύση και επανένωση έστω και με αβαρίες προκειμένου να επικρατήσει η διαρκής ειρήνη και να ανοίξει ο δρόμος για ευημερία σε μια δικοινοτική διζωνική πατρίδα. Έχουμε όλους τους ακτιβιστές που τόσο προπηλακίστηκαν από τον Τάσσο και τις δυνάμεις του ΟΧΙ.

Δηλαδή πέρα από μια συμπαγή μάζα που είναι πλειοψηφία και στα δύο στρατόπεδα και επιθυμεί λύση, το υπόλοιπα των δυνάμεων που στηρίζουν τον καθένα από τους δύο χρωματίζει τα δύο άκρα του πολιτικού στερεωματος. Του Χριστόφια οι υπέρμαχοι του ΝΑΙ, του Κασουλίδη οι υπέρμαχοι του ΟΧΙ.

Δεν μπορεί να αφήνει κανένα αδιάφορο ούτε η εσπευσμένη επίσκεψη του Κασουλίδη στον Αρχιεπίσκοπο και η υποστήριξη που πέτυχε, αλλά ούτε και η υποστήριξη που έσπευσαν να του προσφέρουν οι σύνδεσμοι αγωνιστών, η ΣΕΚ, τα "αθλητικά" σωματεία ΑΠΟΕΛ, Απόλλων, Ανόρθωση, ΑΕΚ, ο Μάτσης, η ΜΑΧΗ και σίγουρα το πιο απορριπτικό κομμάτι του ΔΗΚΟ, Αγγελίδης, Κολοκασιδης κλπ. Η επιρροή που θα έχουν αυτοί μαζί με το σκληρό απορριπτικό και αρρωστημένα εθνικιστικό κομμάτι του ΔΗΣΥ στο νέο πρόεδρο είναι καταλυτική. Στον μόνο υποψήφιο που αυτές οι δυνάμεις ΔΕΝ έχουν πρόσβαση είναι ο Δημήτρης Χριστόφιας!

Οι ντηβέλοπερς και όλο το κομμάτι του μεγάλου κεφαλαίου που για καθαρά ιδιοτελείς σκοπούς αντιδρά στη προοπτική λύσης, είτε βρίσκεται κοντά στο Κασουλίδη από την αρχή είτε προσχώρησε μετά το πρώτο γύρο. Ο Χριστόφιας δίνει περισσότερα εχέγγυα αντίδρασης στις επιταγές των οικονομικών παραγόντων από τον Κασουλίδη που λόγω ιδεολογικών και πολιτικών καταβολών θα είναι μαζί τους σαν το νύσhι με το κρέας.

Ευχή όλων είναι να κρατηθούν οι υποσχέσεις. Αν ο Χριστόφιας εκλεγεί θα ήθελα να υπουργοποιήσει (αφού θα είναι υποχρεωμένος) νούσιμους ανθρώπους από το ΔΗΚΟ και την ΕΔΕΚ. Ο Μάρκος Κυπριανού στο εξωτερικών είναι ένα καλό παράδειγμα. Τέτοιοι υπάρχουν και άλλοι. Επίσης ΔΕΝ θα πρέπει να περιφρονήσει το μέρος του λαού που θα ταχτεί με τον αντίπαλο του. Δεν θέλουμε να σπρωχτούν μάζες σε ένα νέο ΟΧΙ μόνο και μόνο από αντιπολιτευτική διάθεση. Ας θυμηθούμε το 93. Αλλά είναι πάνω απ' όλα δείγμα πολιτικού πολιτισμού ο σεβασμός στον αντίπαλο και επειδή η αξιοποίηση εκείνων των δυνάμεων που ψηφίζουν Κασουλίδη και θέλουν λύση, θα δώσει πολύ περισσότερο δυναμισμό και κάλυψη στο Χριστόφια να αντιμετωπίσει και να συρρικνώσει το απορριπτικό μέτωπο.

Κάπου αλλού έγραψα ότι θα είμαι στην αντιπολίτευση όποιος και να εκλεγεί. Και το εννοώ. Όπως ο κόσμος της Αριστεράς έσπρωξε το ΑΚΕΛ να παρατήσει τον Τάσσο έτσι πρέπει να σπρώξει να γίνει το όραμα πραγματικότητα. Και τώρα θα έχει πολλούς να σπρώχνουν και πέραν της Αριστεράς. Η δική μας πίεση πρέπει να είναι πολλαπλάσια της πίεσης των απορριπτικών. Να βοηθήσουμε (όποιος και να είναι ο νέος πρόεδρος) να υλοποιήσει τα υπεσχεμένα.