Twisted trees by Rustee Russ
Οι αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό είναι ραγδαίες. Το ΑΚΕΛ επιτέλους, για τον ένα ή για τον άλλο λόγο αποφάσισε να απαλλαγεί από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό του με τον Παπαδόπουλο. Από το επίσημο ΑΚΕΛ έχουν ακουστεί διάφοροι λόγοι για την ιστορική απόφαση να προχωρήσει για πρώτη φορά σε αυτόνομη διεκδίκηση της προεδρίας. Μίλησαν χλιαρά περί διαφωνιών με τον πρόεδρο στο κυπριακό και την οικονομική κυρίως πολιτική ως επίσης και τον κακοφανισμό τους μετά που το ΔΗΚΟ και η ΕΔΕΚ προσπάθησαν να τους φέρουν προ τετελεσμένων με την πρόωρη στήριξη του Τάσσου πριν διαβουλευτούν καν. Τι να πουν οι άνθρωποι, όταν για 5 χρόνια έβαλαν την πλάτη τους για να πατήσει και να καλοκάτσει ο Τάσσος στη δική μας πλάτη.
Αντιλαμβάνομαι την δυσκολία τους να βγουν και να πουν ξεκάθαρα την αλήθεια. Περιμένουν να ανάψει για καλά ο καυγάς έτσι που όταν νοιώσουν ότι το κλίμα τους ευνοεί θα ξεστομίσουν όσα τώρα επιμελώς κρύβουν. Και τα κρύβουν επειδή ήδη η ερώτηση, γιατί δεν μας τα λέγατε τόσο καιρό, ακούγεται από φίλους και εχθρούς. Μέσα στην αναμπουμπούλα και τον φανατισμό που θα επικρατήσει πιστεύω ότι θα βγουν πολλά στη φόρα. Τον πραγματικό λόγο όμως δεν θα τον παραδεχτούν ποτέ δημόσια. Και είναι πολύ απλός: Ο φόος φέρνει κόλαση, λέει μια παροιμία. Αν τα πράγματα δεν οδηγούνταν με μαθηματική ακρίβεια στην αποδυνάμωση του ΑΚΕΛ, λόγω κυρίως της δράσης της ομάδας του προεδρικού μέσα στο κόμμα, αλλά και της πλήρους αποστασιοποίησης μεγάλης μερίδας στελεχών σε σημείο που το κόμμα να παραλύει οργανωτικά, πιστεύω ότι δεν θα υπήρχε αλλαγή πλεύσης.
Ο Χριστόφιας είχε δύο επιλογές: α) Να προχωρήσει με τον Τάσσο και να αφήσει το ΑΚΕΛ ανοχύρωτο στις ορέξεις του, και έτσι να διώξει οριστικά από το κόμμα μια μερίδα στελεχών που δεν θα άντεχαν την κατρακύλα και από τα οποία είχε προειδοποιηθεί έγκαιρα, και β) Να αποτάξει τον Τάσσο και να συσπειρώσει το κόμμα φέρνοντας κοντά το ποιο ζωντανό κομμάτι του, που κινδύνευε να χάσει οριστικά και παράλληλα να εξουδετερώσει και τη φράξια του προεδρικού στο κόμμα.
Γνωρίζοντας τον κομματικό πατριωτισμό του ανθρώπου ενδόμυχα πίστευα από αρκετά νωρίς ότι θα επέλεγε το δεύτερο. Δεν θα μπορούσε να αντέξει τη ρετσινιά του να γίνει ο άνθρωπος που συνέτεινε όσο κανείς στην αποδυνάμωση και τελικά την περιθωριοποίηση του ΑΚΕΛ ακόμα και αν αντάλλαγμα θα ήταν η σίγουρη παραμονή του στο δεύτερο αξίωμα του κράτους για πολλά χρόνια ακόμα.
Η παρέμβαση πολλών στελεχών του ΑΚΕΛ αλλά και πολλών ανέντακτων αριστερών προς την κατεύθυνση της διόρθωσης της πορείας του κόμματος ήταν καταλυτική. Τα πράγματα οδηγούνταν στη προβολή εναλλακτικής επιλογής για τους αριστερούς σε περίπτωση που το ΑΚΕΛ θα υποστήριζε Παπαδόπουλο. Αυτό θα σήμαινε ουσιαστικά διάσπαση στο ΑΚΕΛ. Και ο Χριστόφιας ουσιαστικά έμεινε με την μία και μοναδική επιλογή που θα του εξασφάλιζε όχι μόνο την ύπαρξη αλλά και την συσπείρωση του κόμματος του. Για εκείνους που έχουν αμφιβολίες για την αποτελεσματικότητα της παρέμβασης της λαϊκής βάσης νομίζω ότι είναι ένα καλό μάθημα. Όχι μόνο η νύχτα έγινε μέρα στο ΑΚΕΛ, αλλά οι δυνάμεις της λύσεις και της επανένωσης μέσα στο κόμμα απόκτησαν το πάνω χέρι, παροπλίζοντας ουσιαστικά τους εγκάθετους του προέδρου, οι οποίοι είτε λούφαξαν και μερικοί θα το παίξουν βασιλικότεροι του βασιλέως στην υποστήριξη Χριστόφια, είτε τραβήχτηκαν πίσω για να αποφύγουν τον μπάτσο.
Λοιπόν, αυτή είναι η αλήθεια φίλοι και παρόλη την πικρή γεύση που μου αφήνει το πεντάχρονο παραστράτημα και η περιπλάνηση του κόμματος της αριστεράς στους δρόμους του εθνικισμού και του απορριπτισμού δεν κρύβω ότι βλέπω ότι υπάρχει ξανά μια ελπίδα, έστω μικρή να αντιστραφεί η καταστροφική πορεία που έχει πάρει το κυπριακό πρόβλημα. Γιατί όπως έλεγα πριν κάποιους μήνες με τον Τάσσο για ακόμα πέντε χρόνια τα ΠΑΝΤΑ θα έχουν τελειώσει.
Υπάρχουν πολλές προεκλογικές παράμετροι που θα αποπειραθώ να αναπτύξω. Ελπίζω με τις δικές σας παρεμβάσεις να ανεβάσουμε το πολιτικό θερμόμετρο στη κυπριακή μπλογκοσφαιρα όμορφα και πολιτισμένα.