Αυτό το πόστ δεν έχει χρώμα.

Συνήθως οι καταχωρήσεις των μπλόκερς πραγματεύονται θέματα ευχάριστα ή τουλάχιστον θέτουν τα ζητήματα με τρόπο που προκαλεί το γέλιο ή τουλάχιστον καλή διάθεση. Συχνές εξαιρέσεις κάποια υπαρξιακού περιεχομένου και κάποια μελαγχολικά κομμάτια λόγω πρόσκαιρης καταθλιπτικής περιόδου του συγγραφέα.

Σήμερα θα σπάσω λίγο την ευχάριστη ατμόσφαιρα και την κατάνυξη που συνήθως προκαλούν στους αναγνώστες τους τα μπλοκς. ΔΕΝ μου αρέσει καθόλου να ασχολούμαι με θέματα τραγικά, δεν μπορώ αυτό τον κόμπο στο στομάχι που σφίγγει αβάστακτα κάθε φορά που ακούω ότι ένα νέο παιδί έχασε τη ζωή του στην άσφαλτο. Δεν μπορώ τον πόνο της μάνας που έχασε το παιδί της εκεί που ετοιμαζόταν να το αφήσει να πετάξει ή λιγο μετά που φτερούγισε από την μητρική φωλία. Δυστυχώς ή ευτυχώς τα καλά μας κανάλια φροντίζουν να μας γεμίζουν τα βράδυα μας με όση θλίψη μπορούμε να αντέξουμε.

Το αίσθημα που μου μένει μετά από τέτοιες ειδήσεις είναι ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ. Τα έχω με την ........σμένη την κοινωνία μας που ΔΕΝ μπορεί να παιδεύσει τα παιδιά της, τα έχω με την ......σμένη την βουλή μας που δεν νομοθετεί για αυστηρότερα κριτήρια στην έκδοση αδειών οδήγησης αλλά και ακόμα πιο αποτρεπτικές ποινές, τα έχω με την .......σμένη την αστυνομία μας που δεν κάνει ποτέ σωστά τη δουλειά της, τα έχω με τους ......σμένους πατεράδες που από νήπια βάζουν τα παιδιά τους στα πόδια τους όταν οδηγούν και όταν μεγαλώσουν λίγο ακόμα τους κάνουν show πόσο γρήγορα μπορεί να τρέχει ο μπαμπάς τους.

Αφορμή για το ποστ ήταν τα δύο παιδιά που χάθηκαν με το καλημέρα του νέου χρόνου, αλλά και όλα τα παιδιά που δεν μπόρεσαν να χτίσουν τα όνειρα τους επειδή η ταχύτητα, το αλκοόλ, η απερισκεψία και η ανευθυνότητα, η δική τους ή άλλων έφεραν γι΄αυτους πρόωρα το τέλος.

Τι αισθήματα σας προκαλεί αλήθεια όταν βγαίνουν στα κανάλια αγανακτισμένοι οι κατά καιρούς υπουργοί δικαιοσύνης και ορκίζονται χωρίς οίκτο πόλεμο στους οδηγούς που παρανομούν. Προσωπικά μένω και κοιτάζω σαν παλαβός. Μα τέλος πάντων για ποιούς μας περνάνε, ή χειρότερα για τί μας περνάνε; Άνοα όντα; Ποιούς κοροϊδεύουν οι άχρηστοι; Πόση ανικανότητα χρειάζεται για να φτάνεις στο σημείο, από μείωση δυστυχημάτων και νεκρών που είχες στόχο, να έχεις αύξηση;

Θυμάστε τον παχουλό προκάτοχο του σημερινού ποιητή υπουργού δικαιοσύνης, που όποτε έβγαινε στο κουτί να κάνει δηλώσεις ότι οι εκστρατείες του για μείωση των δυστυχημάτων πάνε καλά, σε δυο τρεις μέρες οι στατιστικές ανατρέπονταν με νέες ανθρωποθυσίες. Μακάρι να ήταν η καντεμιά τους που φταίει. Θα τους ζητούσαμε να κλείσουν το στόμα και θα λύναμε το πρόβλημα. Δυστυχώς εδώ πρόκειται για ανεπάρκεια, ανικανότητα και ανευθυνότητα. Δεν μπορεί να έχεις στα χέρια σου καινούριο αναβαθμισμένο (όσο κατάφεραν) νομοθετικό πλαίσιο, να έχεις όλα τα μέσα, μέχρι και κάμερες (θα μας πούνε ποτέ την αλήθεια για αυτό το σκάνδαλο;), αυτοκίνητα, μοτόρες, ραντάρ, αλκοτέστ, της παναγίας τα μάτια και να αποτυγχάνεις οικτρά. Η κύρηξη πολέμου είναι για το θεαθείναι. Μακάρι να βγώ λάθος.

Δεν τρέφω αυταπάτες ότι μπορεί να αλλάξει η οδική συμπεριφορά του Κύπραίου εύκολα και γρήγορα. Μέχρι όμως να αλλάξει τι κάνουμε; Και για να αλλάξει τι κάνουμε; Τι θα έκανα αν ήμουν αρχηγός αστυνομίας και είχα στη διαθεση μου 10-15 αστυνομικούς για αλκοτέστ αυτό το Σάββατο στη Λευκωσία; Σίγουρα δεν θα τους σκόρπιζα στις κύριες οδικές αρτηρίες (οι μεθυσμένοι έμαθαν και ξεφεύγουν από τα καντούνούθκια), αλλά θα τους έβαζα να κάνουν αλκοτεστ σε όσους βγαίνουν από τα κλαμπς και άλλα πολυσύχναστα στέκια της νεολαίας. Θα τους τοποθετούσα στις εξόδους των χώρων στάθμευσης και όποιος είναι μάγκας να περνά από το αλκοτέστ και να πηγαίνει σπίτι του. Αυτοί που σίγουρα θα κατηγορούνταν λόγω κατάχρησης αλκοόλ, θα αναγκάζονταν να έπερναν ταξί να πάνε σπίτια τους ασφαλισμένα. Αν αυτού του είδους ο ασφυκτικός έλεγχος γίνεται συστηματικά μια καλή μερίδα θα αναγκαστεί να αλλάξει συνήθειες.

Βεβαίως δεν λέω ότι με τα κατασταλτικά μέτρα θα λυθεί το πρόβλημα. Ομως επειδή το θεωρώ μια μορφή χουλιγκανισμού, πρέπει να βγάλουμε το καπέλλο στους κατα τα άλλα αντιπαθείς για ένα σωρό συμπεριφορές εγγλέζους, που έβαλαν τάξη τόσο στα γήπεδα όσο και στους δρόμους. Εκεί όμως, δεν χαρίζονται ούτε σε παιδιά επιχειρηματιών, ούτε βουλευτών ούτε ακόμα και υπουργών. Και οι νόμοι είναι στυγνοί, και οι δικαστές εξαντλούν την αυστηρότητα τους στους παραβάτες. Εδώ ξέρουμε ότι γίνονται εντελώς τα αντίθετα.

Φίλοι μπλόκερς, είναι επιλογή μας να πίνουμε όσο θέλουμε, δεν μπορεί να είναι επιλογή μας να οδηγούμε μεθυσμένοι. Ας βοηθήσουμε να ξεκολλήσει ο τόπος μας από τον πάτο της Ευρώπης στον τομέα της απώλειας ανθρωπινων ζωών από αυτοκινητιστικά ατυχήματα, δίνοντας το παράδειγμα αλλά και αποτρέποντας πιομένους φίλους μας από του να οδηγήσουν.

Μια καλή ιδέα που πιστεύω μπορεί να έχει σοβαρό αντίκτυπο και αποτέλεσμα μεσα στη νεολαία, θα ήταν αν οι σύλλογοι των φοιτητών μας (όλων των πανεπιστημίων και κολλεγίων παγκύπρια) από κοινού αναλάμβαναν εκστρατεία ενάντια στην οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ. Τι θα λέγαν οι φοιτητές μας;

Παω να πιω. (Περπατητός)