27 Απριλίου 2008

Στο καλό Μάριε.

"Λογαριάσατε λάθος με το νου σας εμπόροι
δε μετριέται πατρίδα λευτεριά με τον πήχη
κι αν μικρός είναι ο τόπος και το θέλει και μπορεί
τον ασήκωτο βράχο να τον φάει με το νύχι
Τούτη η δίψα δε σβήνει τούτη η μάχη δε παύει
χίλια χρόνια αν περάσουν δεν πεθαίνουμε σκλάβοι"

Νεαροί επαναστατημένοι στις σαββατιάτικες μπουάτ της Προοδευτικής στη μεταχουντική Αθήνα, με το Μάριο να συντονίζει την αυτοσχέδια χορωδία. Οι στίχοι του Πιερίδη έβγαιναν με δύναμη από τα πνευμόνια μας. Οι φωνές μας γεμάτες οργή ενάντια στο φασισμό και τη κατοχή σμίγαν με τις συγχορδίες της κιθάρας του Μάριου. Αποδίδαμε την ορμή που η μουσική του Μάριου πρόσθεσε στο θυμό και την αποφασιστικότητα του ποιητή.

Τότε που δεν τον ήξερε κανείς. Τότε που μελοποιούσε την ειρήνη ..."όταν χτίζουμε και τραγουδάμε αυτό είναι ειρήνη".... τότε που τραγουδούσαμε τα "Tραγούδια της παρέας" πριν τα τραγουδήσει ο Μητσιάς. Το γλυκό του ύφος, η ευχάριστη παρέα του, η καλοσύνη του και η μεγάλη του καρδιά τον έκαναν ένα από τους πιο αγαπητούς στη παρέα.

Η είδηση του χαμού του με πείραξε πάρα πολύ. Με χάλασε επειδή είχε να μας δώσει κι' άλλα πολλά. Τραγούδησε τον έρωτα και την αγάπη με την ευαισθησία του ανθρώπου που είναι γεμάτος με πλούτο συναισθημάτων. Τραγούδησε την κοινωνική δικαιοσύνη και την ειρήνη σαν αγωνιστής γαλουχημένος με τα ψηλά ιδανικά. Τραγούδησε τη Κύπρο σαν αληθινός πατριώτης ντύνοντας με τις νότες του τους στίχους του Πιερίδη και του Μόντη αλλά και της Νεσιέ Γιασίν.

Λένε πως ο άνθρωπος πρέπει την πατρίδα ν' αγαπά
έτσι λέει κι ο πατέρας μου συχνά

Η δική μου η πατρίδα έχει μοιραστεί στα δυο
ποιο από τα δυο κομμάτια πρέπει ν' αγαπώ;

Το Μάριο δεν τον συνεπήρε η έπαρση που συνήθως συνοδεύει την επιτυχία. Έμεινε απλός και προσιτός σε όλους. Το γλυκό του χαμόγελο ποτέ δεν τον εγκατέλειψε. Ο λόγος του και οι τρόποι του έμειναν πάντα καλοί και γεμάτοι ανθρωπιά. Ήταν μια από τις λίγες φωτεινές εξαιρέσεις στο χώρο του θεάματος και της μουσικής.

Τον τραγουδιστή της Κύπρου και της αγάπης, τον Άνθρωπο Μάριο Τόκα θα τον τραγουδάμε πάντα.

Στο καλό να πας φίλε!

24 Απριλίου 2008

Πώς η ιδεολογία της αγάπης γίνεται δολοφόνος;


Αγαπάτε αλλήλους! Ίσως η πιο σημαντική φράση της χριστιανοσύνης. Η πεμπτουσία μιας φιλοσοφίας ζωής που βασίζεται στο σεβασμό μεταξύ των ανθρώπων, στην αγάπη και την ανεκτικότητα, στη δικαιοσύνη και την ισότητα.

Αυτό που πάντα με ενοχλούσε είναι ο τρόπος που οι άνθρωποι στο όνομα της μεγαλύτερης θρησκείας του "πολιτισμένου" κόσμου, διέπραξαν ίσως τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Δεν ξέρω αν υπάρχουν κάποιες μελέτες που να υπολογίζουν τον αριθμό των νεκρών όλων των πολέμων που έγιναν στο όνομα του Ιησού Χριστού, όμως πιστεύω ότι είναι πολύ περισσότεροι ακόμα και από αυτούς του 2ου παγκοσμίου πολέμου.

Τελικά μήπως είναι η μοίρα όλων των μεγάλων φιλοσοφιών που έχουν στο επίκεντρο τους τον άνθρωπο να καταντούν όπλα στα χέρια του κάθε επίδοξου δικτάτορα, στρατηλάτη, κατακτητή και μανιακού. Το είδαμε να συμβαίνει με τον κομμουνισμό που ενώ στις αρχές του περασμένου αιώνα αποτελούσε την ελπίδα του κάθε καταπιεσμένου, κατάντησε να θεωρείται ίσος κι' όμοιος με τις χειρότερες δικτατορίες της ανθρωπότητας. Και αυτό γιατί η ηγεσία της κατ΄εξοχήν χώρας που βάλθηκε να εφαρμόσει το νέο σύστημα έπεσε στα χέρια αδίστακτων ανθρώπων που δεν είχαν κανένα σημείο επαφής με τη ιδεολογία την οποία υποτίθεται ότι υπηρετούσαν.

Όμοια και ο χριστιανισμός διαχρονικά για πολλούς αιώνες, σχεδόν όσους και η ύπαρξη του, έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης των εκμεταλλευτών και μέσο καταπίεσης των μαζών. Κάποιος θα μπορούσε να κατανοήσει αυτό το φαινόμενο αν περιοριζόταν στις περιπτώσεις απολίτιστων, εξαθλιωμένων ή υπανάπτυκτων πληθυσμών. Όμως η δεσπόζουσα θέση των εκπροσώπων της θρησκείας εξακολουθεί να υπάρχει και σε κοινωνίες με ψηλό μορφωτικό και οικονομικό επίπεδο. Ενώ στη σύγχρονη εποχή με τη ταχύτητα και τη συχνότητα μετάδοσης πληροφοριών ο κάθε άνθρωπος γίνεται κοινωνός της διαφθοράς και στη καλύτερη περίπτωση της απόστασης που έχουν οι ηγέτες της εκκλησίας από την ουσία της χριστιανικής διδασκαλίας, τεράστιες μάζες κλείνουν μάτια και αυτιά και στηρίζουν πειθήνια θρησκευτικούς ηγέτες δυνητικά επικίνδυνους.

Οι όποιοι χριστιανοί πατέρες ακολούθησαν το πνεύμα της φιλοσοφίας του χριστιανισμού, στη καλύτερη των περιπτώσεων έγιναν άγιοι είτε επειδή μαρτύρησαν, είτε επειδή μονάχιασαν. Οι φημισμένοι εκκλησιαστικοί ηγέτες όλων των χριστιανικών δογμάτων έχουν όλοι, χωρίς εξαίρεση, πολλή ή λιγότερη δράση που ερχόταν σε αντίθεση με τις αρχές που η θρησκεία τους επέβαλλε.

Και για να μη μακρηγορώ με τα αυτονόητα απλώς θα αναφέρω τη δική μας, την ολόδική μας περίπτωση, όπου για χρόνια τώρα η ηγεσία της εκκλησίας έχει ταυτιστεί με τους εμπόρους, τη τάξη που ο ίδιος ο Ιησούς εκδίωξε από το ναό, και έχει να παρουσιάσει μια σειρά από πράξεις και παραλείψεις που αντίκεινται τόσο στη χριστιανική δοξασία όσο και στο δημόσιο αίσθημα περί δικαίου. Προσωπικά τρέφω μεγάλο σεβασμό σε κάθε θρησκευόμενο άνθρωπο. Δεν μπορώ όμως να του συγχωρήσω το γεγονός ότι γίνεται πιόνι στα χέρια του κάθε μεγαλοπαπά ενώ γνωρίζει τόσο το βίο και τη πολιτεία του, όσο και την ουσιαστικά ανύπαρκτη σχέση του με την ουσία της θρησκείας.

Ας απαντήσει κάποιος θρησκευόμενος αναγνώστης. Ποια η ανάγκη να εκφράζεις τη πίστη σου συλλογικά; Γιατί δεν μπορεί κάποιος να το κάνει μόνος του στη ηρεμία του προσωπικού του χώρου; Μήπως η δεσπόζουσα θέση των παπάδων ωθεί το κόσμο να προβάλλει την θρησκευτικότητα του μήπως και έχει κοινωνικό πλεονέκτημα σε σχέση με μη θρησκευόμενους. Πραγματικά υποθέσεις κάνω. Μπορεί και εντελώς άστοχες. Μήπως πάλι μπαίνει θέμα ανασφάλειας. Η ομαδοποίηση υπήρξε πάντα τρόπος άμυνας του ανθρώπου ενάντια σε πραγματικές ή φανταστικές απειλές. Δεν κατανοεί όμως ότι έτσι συντηρεί σαθρές εξουσίες που μόνο ζημιά μπορούν να προκαλέσουν στην ίδια τη εκκλησία, την έκφραση της πίστης του;

Σκοπός μου δεν είναι να "κολάσω" κανένα χρονιάρες μέρες που είναι. Απλώς αυτές τις μέρες που η θρησκευτική αφοσίωση του καθενός βρίσκεται στο απόγειο, η περιέργεια μου όσο αφορά αυτά τα καίρια αλλά "αιρετικά" ερωτήματα κτυπάει κόκκινο. Και αν δεν κάνω τις ερωτήσεις μου τώρα θα τις κάνω πιθανότατα του χρόνου το Πάσχα

Το Πάσχα έπαψε να είναι η αγαπημένη μου εποχή εδώ και πολλά χρόνια. Ποτέ όμως το μήνυμα της αγάπης που μεταφέρει δεν έπαψε να με αγγίζει. Εύχομαι σε όλους τους αναγνώστες του μπλογκ να περάσουν όμορφα και να συντηρήσουν βαθιά μέσα τους τα μηνύματα της γιορτής κόντρα στο κατεστημένο της εκκλησίας και της κοινωνίας που περί άλλων τυρβάζει.

19 Απριλίου 2008

Γιατί οι Κυπραίοι γίνονται όλο και περισσότερο υπερβολικοί;

Το ζούμε κάθε Πάσχα. Οι σχετικά αθώες κροτίδες του παρελθόντος γύρω από τη λαμπρατζιά και συμβόλιζαν την κοσμοχαλασιά που επικράτησε την ώρα της ανάστασης, μεγάλωσαν στις μέρες μας και έφτασαν το μέγεθος βόμβας τύπου υδροσωλήνα. Η ίδια η λαμπρατζιά που σύμφωνα με τη παράδοση χρησιμεύει στο συμβολικό κάψιμο του Ιούδα κατάντησε σε πολλές περιπτώσεις τεραστίων διαστάσεων πυρά η οποία απειλεί σπίτια και ανθρώπους.

Το λαθρεμπόριο κροτίδων από τα κατεχόμενα ανθεί αυτό τον καιρό αφού οι επιτήδειοι δεν διστάζουν μπροστά σε τίποτα. Εκμεταλλευόμενοι την ηλιθιότητα και την επιπολαιότητα νεαρών και μεγαλυτέρων κάνουν χρυσές δουλειές. Όλο και περισσότεροι κάθε χρόνο χάνουν μέλη του σώματος τους από το βάρβαρο αυτό συνήθειο.

Τη πρώτη και τελευταία φορά που παρευρεθήκαμε στην ακολουθία της ανάστασης σε χωριό της επαρχίας Πάφου, γύρω από την εκκλησία επικρατούσε κλίμα τρομοκρατίας. Οι εκρήξεις διαδέχονταν η μια την άλλη με διαφορά δευτερολέπτων και κάθε φορά νόμιζες ότι θα πέσει η εκκλησιά. Το χειρότερο είναι ότι είδα πατεράδες να στρατεύουν τα παιδιά τους στο σπορ αλλά και τους εκπροσώπους της τάξης να χασκογελούν με την όλη εικόνα. Η ανευθυνότητα σε όλο της το μεγαλείο.


Που θα πάει; Δεν θα έχουμε κανένα νεκρό; Ελπίζω να μην χρειαστεί να φτάσουμε μέχρι εκεί πριν οι σοφοί του κράτους και οι βουλευτές μας πάρουν μέτρα. Προσωπικά ένα και μοναδικό μέτρο μπορεί να σταματήσει το κακό πριν μεγαλώσει κι' άλλο. Η πλήρης και με αυστηρές ποινές απαγόρευση των κροτίδων! Ο Κύπριος έδειξε ότι δεν μπορεί να αντιληφθεί τη διαφορά του μεγέθους. Δεν ξέρει που σταματά η διασκέδαση και που φτάνει η υπερβολή.


Φτάσαμε στο σημείο πολυάριθμες ομάδες να ξενυχτούν φυλάγοντας τα ξύλα της λαμπρατζιάς από το προηγούμενο βράδυ για να μην τους τα κλέψουν ή να μην τους τα κάψουν αντίζηλοι από γειτονικά χωριά ή συνοικίες. Η ηλίθια "άμιλλα" για τη πιο μεγάλη και εντυπωσιακή λαμπρατζιά κατέληξε σε φαινόμενα χουλιγκανισμού. Οι δήθεν πιστοί έγιναν συμμορίτες και καταδρομείς προκειμένου να αποτρέψουν τους "εχθρούς" από το να ανάψουν μεγαλύτερη φωτιά από αυτούς. Άσε που ολόκληρα υγιή δέντρα κόβονται και γίνονται θυσία στο βωμό της ατέλειωτης βλακείας τους.


Κρίμα γιατί αντί να γινόμαστε καλύτεροι, εκφραζόμαστε όλο και περισσότερο μέσα από την υπερβολή. Στην υπερβολή καταφεύγει συνήθως κάποιος που ψάχνει την επιβεβαίωση, την προβολή ή την καταξίωση όταν δεν τα καταφέρει συμπεριφερόμενος φυσιολογικά. Όταν όμως το φαινόμενο αποκτά μαζικές διαστάσεις τότε μπορούμε να μιλάμε για κοινωνία με χαμηλή αυτοεκτίμηση αλλά και απουσία αξιών και οράματος.

14 Απριλίου 2008

Το ξεπούλημα της κρητικής (κυπριακής) γης με την πένα αλλοδαπού μαθητή..

The love of money by Rein Nomm

1. Το κείμενο το έγραψε ένας 15χρονος μαθητής

2. Ο μαθητής είναι αλλοδαπός (ζει στη Κρήτη)


3. Φαίνεται ότι και εκεί οι γραικοί ξεπουλούν τα πάντα για τα ευρώ.


4. Πάντα ήθελα να γράψω για τη αργυροφιλία των νεο-κυπρίων. (Ο νεαρός με διευκόλυνε)


5. Πρώτη φορά καταφεύγω στην αντίγραφή, επειδή νιώθω ότι δεν μπορούσα να τα πω καλύτερα.


Το κείμενο δημοσιεύεται με την άδεια της
ηλιόφτερης, της δασκάλας του νεαρού, που το δημοσίευσε πρώτη. Οι ομοιότητες με τις αντίστοιχες δικές μας καταστάσεις είναι τέτοιες που λες και γράφτηκε για μας. Παραθέτω αυτούσια την καταχώρηση της.

Το κείμενο δεν είναι δικό μου. Είναι μια εργασία ενός 15χρονου αλλοδαπού μαθητή μου από χώρα της Κεντρικής Ευρώπης με θέμα τις προσωπικές απόψεις για το ξεπούλημα της κρητικής γης σε ξένους . Την ευκαιρία έδωσε ένα κείμενο της Μέλπως Αξιώτη , απόσπασμα από το έργο της "Το σπίτι μου".Ο μαθητής μου δεν είχε αντίρρηση να το δημοσιεύσω αλλά προτίμησε να μην αναφέρω το όνομά του.

" Η Κρήτη πριν από μια δεκαετία ήταν προορισμός κυρίως για διακοπές. Σήμερα όμως οι ξένοι έρχονται για να αγοράσουν περιουσίες κάνοντάς τις μηχανές αύξησης του εισοδήματός τους ή τις αγοράζουν για να χτίσουν δικό τους σπιτικό. Και στις δύο περιπτώσεις χάνεται από τα ελληνικά χέρια μια περιουσία που την έχουν δουλέψει πολλές γενιές πριν από τον πωλητή. Πολλοί πρόγονοι των πωλητών είχαν πολεμήσει για να τη διατηρήσουν..

Τώρα οι ντόπιοι όμως δεν τα σκέφτονται αυτά , δεν τους νοιάζει το μέλλον των περιουσιών τους , αρκεί να πάρουν ένα μεγάλο χρηματιό ποσό γι' αυτές. Κανείς δεν ενδιαφέρεται από κει και πέρα αν χτιστεί εργοστάσιο, σπιτικό ή αν συνεχίσει να λειτουργεί όπως όλα τα προηγούμενα χρόνια. Όσο περνάει ο καιρός ,το χρήμα τυφλώνει όλο και περισσότερο τους κατοίκους του νησιού.

Ο ίδιος είμαι ξένος. Ζω εδώ σχεδόν εφτάμισι χρόνια. Πριν από ενάμιση χρόνο περίπου αγοράσαμε ένα οικόπεδο, μια περιουσία, ένα στρέμμα γόνιμης γης με εφτά μουρέλα.(=ελιές). Πήραμε δάνειο από την Τράπεζα και χτίσαμε ένα σπιτάκι για να μείνουμε οι ίδιοι και ένα σπίτι με πισίνα για να το νοικιάσουμε ή να το πουλήσουμε και με τα έσοδά του να πληρώσουν οι γονείς μου για τις σπουδές μου.

Μερικοί άνθρωποι από το εξωτερικό κάνουν ακριβώς το ίδιο. Όμως το φαινόμενο αυτό, όσο κι αν προσωπικά με ευνοεί, έρχεται σε αντίθεση με την εικόνα της ελληνικής ιστορίας. Ο Έλληνας πουλάει καθημερινά τη γη για την οποία επί χρόνια πάλευαν οι πρόγονοί του για να κρατήσουν. Και σα να μην έφτανε αυτό , μερικές φορές είναι τόσο τυφλωμένος απ' το χρήμα που πουλάει εκατοντάδες στρέμματα γης για να γίνουν έργα που βλάπτουν το περιβάλλον και την οικονομία της περιοχής.."

.. Δεν αντέγραψα όλο το κείμενο , δεν είναι ανάγκη.. Απλώς όταν ένας ξύπνιος , άριστος μαθητής -ΞΕΝΟΣ όπως ο ίδιος αυτοσυστήνεται- μιλά έτσι εμείς οι ντόπιοι τι να πούμε; Έχουμε μούτρα να πούμε κάτι;...

Μήπως έχουμε κάτι να πούμε εμείς αγαπητοί αναγνώστες;


13 Απριλίου 2008

Άκουσα κι' έφριξα!


Κατάντια! Η λέξη που πιστεύω εκφράζει καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη τη κατάσταση στο χώρο του ποδοσφαίρου μας.

Πριν καμιά βδομάδα ήμουνα σε πολυκατάστημα της Λεμεσού και έγινα αυτήκοος μάρτυρας συζήτησης τριών νεαρών ατόμων, οι οποίοι μεγαλοφώνως "αποκάλυπταν" πράματα και θάματα για τις διεργασίες και τις ίντριγκες σε σχέση με το ποια ομάδα θα διαβαθμιστεί. Αναφέρονταν σε ονόματα παραγόντων και μη, διάφορα ποσά, και αναλόγως σωματειακής τοποθέτησης επικροτούσαν ή κατηγορούσαν τους αναφερόμενους σαν πρωτεργάτες των συνωμοσιών.


Δεν έδωσα και πολλή σημασία λόγω του ότι έπαψα να ασχολούμαι εδώ και αρκετό καιρό με το φιάσκο που ονομάζουμε "κυπριακό ποδόσφαιρο". Και δεν θα έγραφα τίποτε σχετικό στο μπλογκ μου αν στη διάρκεια της βδομάδας δεν γινόμουν μάρτυρας άλλων δύο παρόμοιων συζητήσεων. Σε αυτές τις περιπτώσεις μάλιστα πρωταγωνιστές ήταν νυν και πρώην παράγοντες σωματείων της πόλης μου. Έκπληκτος στην αρχή και αηδιασμένος στη συνέχεια, άκουγα τους γνώστες συνομιλητές να συζητούν με περίσσια σιγουριά και ελαφρότητα και χωρίς καμιά διάθεση κριτικής του φαινομένου, για μεγάλα ποσά που άλλαξαν χέρια τις τελευταίες μέρες. Σκοπός η ομάδα μας να σωθεί ή να τερματίσει στο Α ή Β γκρουπ και διάφορα άλλα φαιδρά. Μέχρι ονόματα βουλευτών αναφέρθηκαν. Τόσο καλά!


Αυτό που μου προκάλεσε την έκπληξη δεν ήταν ότι γίνονται βρώμικα παιγνίδια στο παρασκήνιο. Είναι το ότι τόσο στο συνείδηση των παραγόντων όσο και των οπαδών αυτά είναι δεδομένα και φυσιολογικά.
Δηλαδή, έτσι ήταν, έτσι είναι και έτσι θα είναι. Κανένας, μα κανένας δεν αμφισβήτησε τον όλο θεσμό. Κανένας δεν είπε ότι δεν αξίζει το κόπο να assholeίται με ένα παιγνίδι με σημαδεμένη τράπουλα. Τόσο πια υποτιμά ο κύπριος "φίλαθλος" τον εαυτό του;


Και κάτι που το βρήκα σημαντικό: Καλά οι παράγοντες. Ας θεωρήσουμε ότι αν δεν ήταν μέρος του συστήματος δεν θα πιάναν τα πόστα. Οι μαλάκες οι οπαδοί που περηφανεύονταν ότι ανελλιπώς τα τελευταία Χ χρόνια έχουν season ticket, και προσπαθούσαν ο ένας να αποδείξει στον άλλο ότι αυτός προσφέρει περισσότερα στο σωματείο; Και να ρίχνουν και κάτι ατάκες του στιλ, οι αντίπαλοι δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο; Την ώρα που συζητούσαν λεπτομέρειες του πως η δική τους ομάδα χρημάτιζε άλλους. Έλεος!!!
Μου θύμισε κάποιες συζητήσεις που διαβάζω στα μπλογκς με αφορμή το σκάνδαλο με το ντόπινγκ, που κάποιοι υποστηρίζουν ότι αφού οι άλλοι το κάνουν γιατί όχι και μεις;

Ο μόνος τρόπος για να αλλάξουν τα πράγματα στο χώρο του ποδοσφαίρου μας είναι η μαζική αντίδραση των οπαδών. Ας μην δέχονται να παίζουν το ρόλο της αγελάδας που την αρμέγουν οι παράγοντες. Ας αντιδράσουν. Βέβαια αντιδρούν τη μια χρονιά οι μισοί και την άλλη οι άλλοι μισοί. Αυτοί που οι μηχανορραφίες τους απέτυχαν να σώσουν η να αναδείξουν τιτλούχο την ομάδα τους. Οι άλλοι που τα κατάφεραν δεν έχουν λόγο να αμφισβητήσουν την καθαρότητα της βρόμικης κατάστασης στην οποία βρίσκονται και που συντηρούν.


Τελευταίους άφησα τους αθλητικογράφους. Ούτε αιχμή ρε γαμώτο. Λες και όλα είναι φυσιολογικά. Και τα ύποπτα και τα εξόφθαλμα και τα παρά φύσιν. Δεν πέφτει τίποτε στην αντίληψη τους. Αλλά και αυτοί δημοσιογράφοι δεν είναι; Κρύψε να περάσουμε και his masters voice!


Δεν χρειάζεται νομίζω να αναφερθώ ούτε στον οπαδισμό ούτε και στους χουλιγκανισμούς που είναι απόρροια της στρεβλής αντίληψης που καλλιεργείται χρόνια τώρα στους νέους. Γι' αυτό σας λέω! Δεν αξίζει κανένας άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του να assholeίται.

8 Απριλίου 2008

H ενότητα δεν είναι όνειρο απατηλό.


Ενότητα. Το γλειφιτζούρι των πολιτικών. Κάπου ο φίλος ο Ασερας έγραψε ότι για να σταθεί οποιαδήποτε λύση πρέπει να υποστηριχτεί από το 80%-90% του λαού. Οι πολιτικοί μας μέχρι τώρα απέτυχαν οικτρά να χτίσουν την ενότητα στη βάση μιας πολιτικής με κύριο άξονα την απαλλαγή της κατοχής και τη λύση του κυπριακού. Η εξευρεση της κοινής συνισταμένης, η χρυσή τομή που θα φέρει κοντά τις ηγεσίες των κομμάτων δεν φαίνεται να είναι όνειρο απατηλό. Εκείνο που πάντα εμπόδιζε τους πολιτικούς δεν είναι οι αγεφύρωτες διαφορές θέσεων αλλά οι μικροκομματικές σκοπιμότητες , οι προσωπικές φιλοδοξίες και η προσκόλληση σε ξεπερασμένες και άκαιρες αντιπαλότητες.

Η εκλογή του Δημήτρη Χριστόφια στη προεδρία δημιούργησε μια νέα δυναμική στο τομέα της πολυπόθητης για το λαό ενότητας. Η διχαστική πολιτική του προηγούμενου προέδρου απόδειξε σε μεγάλες μάζες λαού πόση ζημιά μπορεί να επιφέρουν ακραίες διχαστικές πρακτικές. Δεν ισχυρίζομαι ότι οι πολιτικοί μας ξαφνικά φωτίστικαν. Η τραγική κατάσταση στην οποία περιέπεσε το κυπριακό και η χρεωκοπία της πολιτικής που χώριζε το λαό σε πατριώτες και προδότες, ανάδειξε τη ενότητα σαν υπερπολύτιμη προϋπόθεση για να συντηρήσουμε την ελπίδα για τη σωτηρία της Κύπρου. Αυτά έχουν αναπόφευκτη επίδραση και στη πολιτική των κομμάτων. Ακόμα και το κομματικό συμφέρον τους σπρώχνει σε ενωτικές προσεγγίσεις. Ο Χριστόφιας έχει καθήκον να αδράξει την ευκαιρία.

Ο ΔΗΣΥ κρατά μια πρωτόγνωρη στάση που εκπλήττει τους πάντες και φαίνεται να σαστίζει ακόμα και τον Πρόεδρο που είναι δέκτης της ενωτικής επίθεσης της Πινδάρου. Τα πρώτα σύννεφα φάνηκαν τις τελευταίες μέρες. Η σπουδή του ΑΚΕΛ να υποδείξει τον Άντρο Κυπριανού για την αντιπροεδρία της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης και να περιφρονήσει την υποψηφιότητα Πουργουρίδη άρχισε να ρίχνει σκιές. Η μέχρι σήμερα άνευ όρων και απαιτήσεων στήριξη του Προέδρου από τον ΔΗΣΥ και ειδικά από τον Αναστασιάδη, έδινε το καλύτερο "άλλοθι" στο Χριστόφια να ανταποδώσει την διευκόλυνση που δέχεται από τον ΔΗΣΥ

Πληροφορίες λένε ότι δεν ζητήθηκε από στελέχη του ΔΗΣΥ να συμμετάσχουν στις επιτροπές που στήνονται αυτές τις μέρες στα πλαίσια της νέας προσπάθειας για λύση του κυπριακού. Αν αυτό αληθεύει το θεωρώ μεγάλο ατόπημα που δεν βοηθά καθόλου στη διατήρηση του ενωτικού κλίματος. Ήδη οι πρώτες βολές άρχισαν να πέφτουν από στελέχη του ΔΗΣΥ. Από κάποιους επειδή δεν θέλουν να τους νομίζουν δεδομένους και από άλλους που αφορμήν γυρεύκουν. Ο Χριστόφιας έχει υποχρέωση και καθήκον να κρατήσει ισορροπίες. Χωρίς την επίδειξη καλής θέλησης από μέρους των ηγεσιών δύσκολα θα κτιστεί ενότητα μέσα στο λαό. Και χωρίς ενότητα στη βάση δεν μπορεί να υποστηριχτεί αλλά ούτε και να σταθεί καμιά λύση.

Η ΕΔΕΚ φαίνεται να αφήνει στην άκρη τις εθνικιστικές κορώνες και τις ακραίες θέσεις στο κυπριακό. Συντηρώντας τόσο απορριπτισμό όσο που να συντηρεί τις εσωκομματικές ισορροπίες, δεν φαίνεται ότι θα θελήσει να αποτελέσει πονοκέφαλο στο Χριστόφια στη προσπάθεια δημιουργίας αρραγούς εσωτερικού μετώπου. Η άρνηση της ηγεσίας της να συνταχτεί με το Τάσσο σε μια νέα προσπάθεια συνένωσης του κεντρώου χώρου δείχνει ότι δεν θα ακολουθήσει πια την πολιτική του ακραίου απορριπτισμού και υπό μερικές προϋποθέσεις μπορεί να παίξει και συνδετικό ρόλο στο χτίσιμο μιας καθολικής ενότητας. Οι τελευταίες δηλώσεις του Γ. Ομήρου δείχνουν ότι η ΕΔΕΚ αντιλαμβάνεται ότι ακόμα και το κομματικό της συμφέρον της επιβάλλει να διαφοροποιηθεί όσο περισσότερο γίνεται από την χρεοκοπημένη πολιτική του
Τάσσου που λιγότερο από 40 μέρες αφού καταδικάστηκε από το λαό, φαντάζει σαν μακρινή κακή ανάμνηση.

Το ΔΗΚΟ είναι το μόνο κόμμα που φαίνεται να έχει το μεγαλύτερο πρόβλημα προσαρμογής στην ανάγκη για ενότητα με βάση την μέχρι στιγμής ισοζυγισμένη πολιτική που ακολουθεί ο Δ. Χριστόφιας. Μια συμπαγής ομάδα διαχρονικά απορριπτικών στελεχών καθοδηγούμενοι από τον τέως πρόεδρο, εμποδίζουν τον Κάρογιαν και τους συνεργάτες του από το να εγκαταλείψουν αποφασιστικά τις ακραίες απορριπτικές θέσεις του κόμματος τους. Ο Κάρογιαν, ενισχυμένος τόσο από την εκλογή του στη προεδρία της βουλής όσο και από την σθεναρή υποστήριξη των δυσαρεστημένων με τον Τάσσο στελεχών φαίνεται να έχει το πάνω χέρι. Οι ισορροπίες όμως στο κόμμα εξακολουθούν να είναι εύθραυστες


Το ΕΥΡΩΚΟ και οι Οικολόγοι μετά από την ήττα στις εκλογές αντιμετωπίζουν τεράστιο πρόβλημα επιβίωσης. Το μέλλον τους θεωρείται αμφίβολο. Η άλωση του ΕΥΡΩΚΟ από το ΔΗΣΥ συνεχίζεται με γρήγορους ρυθμούς και η φυσιολογική συνέπεια της κατρακύλας των ποσοστών του που αναμένεται να επισημοποιηθεί και στις Ευρωεκλογές, πιθανόν να το οδηγήσει ακόμα και στη διάλυση του. Η πλειοψηφία των οπαδών του όποιες και να είναι οι εξελίξεις θα αποτελέσουν τη δύναμη κρούσης του όποιου μετώπου θα αντιστρατευτεί τη λύση στη δική μας πλευρά. Η απουσία και η αντίθεση τους σε όποιες προσπάθειες ενότητας γύρω από τον Δ. Χριστόφια για το κυπριακό θα πρέπει να είναι δεδομένη.

Οι Οικολόγοι μετά το πολιτικό ατόπημα της σύνταξης με τον Τάσσο προεκλογικά θα πρέπει να εξεύρουν τρόπους να πείσουν για τις πολιτικές τους επιλογές. Το μικρό τους εκτόπισμα και η καταδίκη της πολιτικής της ηγεσίας τους ακόμα και από την πλειοψηφία των οπαδών τους τους αφήνει μόνο μία επιλογή. Να συνταχτούν με την πλειοψηφία αν θέλουν να διατηρηθούν σαν κομματική οντότητα.

Ο Αρχιεπίσκοπος, το ΕΥΡΩΚΟ, κάποια στελέχη του ΔΗΚΟ με ηγέτη το Δευκαλίωνα Τάσσο, κάποιοι αμετανόητοι τουρκοφάγοι από το χώρο του ΔΗΣΥ, ΕΦΕΝίτες, Χρυσαυγίτες, ΠΕΟΦίτες, Δρασίτες με κράχτες τους μαύρους Λάζαρους θα πολεμήσουν τη προοπτική λύσης με λύσσα.
Ο Χριστόφιας αν πολιτευτεί με σύνεση και μαεστρία μπορεί να στήσει απέναντι τους το 90% του λαού. Από αυτόν κύρια εξαρτάται. Ο λαός παρ' όλη την καχυποψία που τρέφει προς τους πολιτικούς δείχνει ήδη την ετοιμότητα του να συνταχτεί με τις δυνάμεις που θα οικοδομήσουν την ενότητα πρώτα στο νότο και μετά σε ολόκληρη τη Κύπρο.

Related Posts with Thumbnails

Έλα στην παρέα μας

Αλήτη ! Απόψε είν' η βραδιά τόσο καλή, τόσο καλή ! Μπορείς να πας να κοιμηθείς σ' ένα παγκάκι, αλήτη ! Πλάτυνε η σκέψη τη ζωή τόσο πολύ, τόσο πολύ, πόκανε ο άνθρωπος τη γη κι όλο το σύμπαν σπίτι.

Τεύκρος Ανθίας - Τα σφυρίγματα του αλήτη