Το κυπριακό βαθύ κράτος σε δράση
Θα ήταν ευχής έργο αν επρόκειτο για πραγματική ασπίδα ενάντια στον περιορισμό της ελευθερίας του λόγου και την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Θα ήταν πολύ παρήγορο αν ήταν απλά μια κακόφωνη χορωδία.
Δυστυχώς δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Δυστυχώς πρόκειται για συμμορία που στόχο έχει την προστασία και την επέκταση της εξουσίας των κατεστημένων. Πρόκειται για σύνολο κατευθυνόμενων δράσεων που καθορίζονται από κεντρικό διευθυντήριο το οποίο δρα στα πρότυπα του βαθέως κράτους της Τουρκίας. Στόχος η ποδηγέτηση όλων των πτυχών της ζωής των πολιτών κατά τέτοιο τρόπο που να διαιωνίζει την παρουσία των ίδιων ανθρώπων στα κέντρα λήψης των ζωτικών για την Κύπρο αποφάσεων.
Η παρουσία τους δεν είναι κάτι νέο στο τόπο. Απλά έγινε πολύ πιο έντονη όταν στην εξουσία σκαρφάλωσε για πρώτη φορά μια δύναμη που δεν ήταν του σιναφιού τους. Που δεν θα μπορούσαν εύκολα να τη φέρουν στα μέτρα τους. Που ανέδειξε πολιτικά πρόσωπα που δεν είχαν μορφοποιηθεί ούτε αλλοτριωθεί από το κατεστημένο.
Η λύσσα με την οποία η σύγχρονη κυπριακή ακροδεξιά, κρυμμένη κάτω από τη προβιά του κέντρου και της σοσιαλδημοκρατίας, πολεμά όλες ανεξαιρέτως τις πράξεις και τις αποφάσεις της κυβέρνησης δείχνει και το μέγεθος της ταύτισης της με τις επιταγές του κατεστημένου.
Δυστυχώς η κατάσταση φαίνεται να βολεύει και τον ΔΗΣΥ που βλέπει το χάσμα μεταξύ του κυβερνώντος ΑΚΕΛ και των πρώην συμμάχων του να διευρύνεται και τις δικές του πιθανότητες να (συν)κυβερνήσει το 2013 να μεγαλώνουν.
Δυστυχώς το ΑΚΕΛ παρουσιάζεται είτε ανίκανο είτε απρόθυμο να εναντιωθεί στους σχεδιασμούς του κατεστημένου περιοριζόμενο σε αναχρονιστική και χωρίς όραμα επιχειρηματολογία. Και ας είναι τη δική του κυβέρνηση που έθεσε σαν στόχο η συμμορία.
Ο Δημήτρης Χριστόφιας έχει ακόμα δυόμισι χρόνια να αλλάξει την μέχρι σήμερα πολιτική της συμβίωσης με το βαθύ κράτος. Αν δεν το κάνει ούτε και τώρα που οι προθέσεις του κατεστημένου φάνηκαν πεντακάθαρα είναι άξιος της τύχης του. Και εμείς της δικής μας...
Στους υπέρμαχους της ελεύθερης ελεεινολογίας, του ελεύθερου διασυρμού και σπίλωσης προσώπων, της ελεύθερης δολοφονίας χαρακτήρων και της ελεύθερης έκφρασης δολοφονικών απειλών, αφιερώνω το νέο πόνημα του γίγαντα Ρήγα. Γράφτηκε σαν σχόλιο σήμερα στο βόθρο της κυπριακής μπλογκόσφαιρας. Προσέξτε και την περιρρέουσα ομοφοβία.
Καλές οι αντιπαραθέσεις, αλλά τώρα που μας διαβάζει όλη η Κύπρος και η Ελλάδα, καλό είναι να επιτελέσουμε και κοινωνικό έργο για τα μικρά παιδιά που τυχόν να μας διαβάζουν.
Το αλφαβητάριο: ΣΦ
Σφαγή!
Σφαγή! Σφάδαζε ο σφογγοκωλάριος.
Σφίξανε οι ζέστες από τότε που επέστρεψε από την σφηκοφωλιά.
Θυμήθηκε που του έσφιγγε τον πωπό ο σφετεριστής της βόρειας Κύπρου και σφαγέας των Κούρδων και που με σφικτά τα χείλη χαμογελούσε αφού του άρεσε.
Άρχισε λοιπόν να σφυρίζει ένα τραγούδι:
Μαύρη, μωρέ, μαύρη ζωή που κάνουμε,
Μαύρη ζωή που κάνουμε εμείς τα γιουσουφάκια
θέλω να ζήσω εις την Τουρκιά,
εις του Πασά την πάχνη,
θελήματα να του'καμνα,
εγώ και η Πραξούλλα
Μίχο λεβέντη έβρε τον,
τον πουσταρά τον Ρήγα
ακούς εκεί τους πούστηδες
Γραικό να με νομίζουν
--
Ρήγας